Pierwszą jego książką w mojej czytelniczej historii było I wciąż ją kocham bardzo dawno temu, bo jeszcze w gimnazjum. I to po obejrzeniu filmu. Teraz przypominam sobie, że książka mnie mocno zawiodła mimo, że wtedy ani trochę się na tym nie znałam. Być może dlatego odpuściłam sobie przygodę ze Sparksem na długi czas, a po drugą jego powieść sięgnęłam jakoś dwa lata temu. Zdecydowałam się wtedy na oryginał, ale za nic w świecie nie pamiętam tytułu tej książki. Wiem tylko, że była okay i mi się podobała. Bez szału, bez fajerwerek, bez morza wylanych łez. Ale skoro totalnie nie skreśliłam Sparksa i nie pozostawiła mnie z poczuciem rozczarowania to o czymś to świadczy.

Początkowo wieść o premierze Z każdym oddechem mnie ani trochę nie ucieszyła. Raczej przeszłam obok tego obojętnie. Jednakże Instagram dźwignią handlu – dałam się przekonać. Mocno jesienna aura na dworze sprawiła, że pomyślałam KURDE CHYBA MAM OCHOTĘ NA TĘ NAJNOWSZĄ KSIĄŻKĘ SPARKSA, chociaż czytałam jego dwie powieści w życiu i właściwie to nie wiem, czy go lubię ALE MAM OCHOTĘ TO PRZECZYTAĆ. Wydawnictwo Albatros wyszło mi naprzeciw. I dostałam egzemplarze. Usiadłam więc pod dwoma kocami w grubych skarpetach i z herbatą w ręku, jak na bookstagromowicza przystało.

Wydawnictwo Albatros 

Znając mnie powinniście już wiedzieć, że nie mam zamiaru streszczać fabuły. Znając Sparksa powinniście z kolei domyślić się, że to książka o miłości, bo autor jest w końcu mistrzem romansów, czyli książek, które z założenia mają wywołać masę emocji. Fajne jest to, że nie mam porównania – nie wiem na ile powiela schematy, jak bardzo ta książka podobna jest do poprzednich. Nie wiem, czy Sparks powinien już odpuścić sobie pisanie, czy może jednak powinien pisać więcej. Tak jak w przypadku Cobena cieszę się, że się nie zmienia, a jego książki są w jakiś sposób do siebie podobne, tak fan Nicholasa może powiedzieć to samo! Nie mi to oceniać.

Mogę ocenić za to moje wrażenia odnośnie tego tytułu. Historia dwójki ludzi, z dwóch totalnie różnych światów, których przez naprawdę krótką chwilę połączyło uczucie tak ogromne, że starczyło na całe życie… Oh to tak w skrócie. Powieść osobom o romantycznych duszach na pewno przypadnie do gustu. Jest w niej wszystko to, czego potrzeba w takich historiach. Na dodatek te słowa autora na początku, jak i na końcu książki bardzo zmieniają nasze spojrzenie na tę książkę.

Czegoś mi zabrakło. Tak bardzo chciałam przeczytać porządny romans, chciałam poczuć te wszystkie emocje razem z bohaterami, chciałam płakać, chciałam krzyczeć na nich, chciałam się radować ich szczęściem. A szczerze powiedziawszy żeby tak się chociaż odrobinkę poczuć musiałam sobie sporo dopowiadać w głowie… Powtórzę się – sama historia jest piękna i prosta – ale sposób, w jaki autor ją opowiedział był totalnie nie w moim guście. Co nie zmienia faktu, że nie żałuje czasu spędzonego z książką! Ani trochę. Czuję lekki zawód, ale powiedzmy sobie szczerze – nie wiązałam z tą książką wielkich nadziei. Podróż w głąb w safari to coś, czego jeszcze nie doświadczyłam czytając. I to mi się podobało. Jak nigdy wolałam opisy i retrospekcje aniżeli aktualne wydarzenia, nie wspominając o dialogach pomiędzy bohaterami. Mam mocny dylemat jak ocenić ten tytuł. Odnoszę wrażenie, że to tłumaczenie trochę popsuło klimat książki, że interakcje międzyludzkie były takie puste, bez wyrazu, w ogóle nierealne, a przecież romans powinien głównie skupiać się na tym. Nie chcę być nie w porządku w stosunku do tłumacza, bo każdy odwala kawał dobrej roboty. Może po prostu po angielsku czyta się to inaczej? Z resztą ja bardzo lubię czytać w tym języku, o czym wiecie, mogę więc być pod tym względem trochę subiektywna, więc proszę - nie zwracajcie na moje marudzenie uwagi. 

Zastanawiam się co o Z każdym oddechem myślą fani Sparksa. Czy to było na poziomie? Czy to było tak dobre, jak zawsze? Chce wierzyć, że tak i że każdy jego wierny czytelnik znajdzie w tej książce to, czego pragnie. Ja mimo wszystko znalazłam – chciałam w końcu romansu i takowy dostałam. Niestety niekoniecznie w takiej formie, w jakiej oczekiwałam. Wolę jednak, gdy uczucia się pielęgnuje, gdy ono rośnie z biegiem czasu, potrzebuje więcej pikanterii, więcej PRAWDZIWYCH emocji. Nie wierzę do końca w miłość od pierwszego wejrzenia, a przynajmniej nie lubię o tym czytać. Z kolei jest w tej powieści coś inspirującego i dającego do myślenia, a mianowicie osoba Hope. Kogoś może oburzyć to, jakie decyzje podjęła, ale ja uważam że okazała bardzo wielką siłę, rozwagę i dojrzałość. Byłam totalnie po jej stronie, bo Trudziałał mi lekko na nerwach z tą swoją powagą i stylem bycia. 

Potrafię sobie z kolei wyobrazić film na podstawie tej książki. Piękne, malownicze kadry prosto z Afryki, gra aktorska, która na pewno o wiele bardziej odda emocje, jakie powinna nieść ta historia. Do tego cudowne wybrzeże Karoliny Północnej i Bratnia Dusza. Idealny scenariusz. No cóż... Czekać aż ktoś wpadnie na ten sam pomysł, co ja. Aż pójdę do kina ;-)

⇹

Tak sobie myślę, że nic mnie nie może zadziwić, gdy sięgam po kolejną już książkę któregoś z moich ulubionych autorów.  A sięgam do ich premier w dużej mierze ze względu na sentyment i sympatię, i momentami nie oczekuje żadnego efektu wow. Serio, co jeszcze można napisać i wymyślić, żeby tak naprawdę zaskoczyć czytelnika? Dla mnie najgorsze co może być, to jakaś nagła zmiana stylu. Kiedy to siadam do książki z nadzieją, że dostanę to co lubię, a tu bum, rozczarowanie. 

Tak więc często bywa, że nie sprawdzam nawet opisu fabuły, bo po co? Ja po prostu chce wrócić na chwilę do twórczości osoby, dzięki której pokochałam czytanie, czy dany gatunek, bo samo to, że jeszcze chce mu się pisać, że nie chce zostawić nas, fanów, na lodzie jest dla mnie wielką niespodzianką. 

Jestem ciekawa jak to jest z Wami, wolicie jak autor się zmienia, czy pozostaje przy swoim dotychczasowym? Owszem, w szczególności gdy osoba dopiero się rozwija, to wtedy fajnie obserwuje się zmiany, jakie zachodzą w jej twórczości. I byłabym nieco hipokrytką gdybym powiedziała, że mnie nigdy nie nudzi czyjaś twórczość i powielanie tych samych schematów (tak jest chyba w przypadku fantastyki), ale taki stary wyjadacz jak Coben? On musi dla mnie pozostać Cobenem. Kropka.

Harlan Cobena wprowadził mnie w świat kryminałów i umilał przerwy w pracy w Cambridge (co sprawia, że mam do niego jeszcze większy sentyment), a także towarzyszył mi w formie audiobooków, gdy próbowałam się przekonać do biegania. Biorę w ciemno wszystko, co piszę. I okazało się, że w Nie odpuszczaj nie ma nic, co mogłoby mnie zaskoczyć... Zabrzmiało niezbyt zachęcająco? A jak powiem, że to ten sam poczciwy, łysy Harlan, taki trochę powielający schematy, z ciętym językiem, niby skomplikowaną, ale przewidywalną historią, która jakoś tam pod koniec całkowicie zmienia wszystko, co do tej pory wiedzieliśmy na temat bohaterów i fabuły? 

Mnie to cieszy. Ja jestem na tak i właśnie takich książek i takiej rozrywki od niego oczekuję. Bo czytania jego kryminałów inaczej nazwać nie mogę, jak rozrywką. I wcale nie chce żeby się zmieniał. Szczerze powiedziawszy to nie wiem, co mogłabym napisać innego niż dotychczas przy recenzjach jego powieści. Nie chce też skupiać się tutaj na fabule książki, bo to bez sensu. Wiecie doskonale,  że jak już piszę (wiem, ostatnio za rzadko) to o swoich emocjach związanych z daną książką. 

Nie odpuszczaj to tajemnica sprzed 15 lat, owiana dreszczykiem grozy związanym z tajną bazą wojskową i grupką nastolatków, którzy zaczynają po wielu latach ginąć w tajemniczych okolicznościach. Momentami sceny i opisy rodem z seriali sci-fi. Jest główny bohater, policjant, który emocjonalnie związany jest z tą sprawą i nie ma zamiaru odpuścić, póki nie pozna prawdy. Nawet jeżeli jego decyzje dla nas, czytelników, są głupie i nierozsądne to i tak go lubimy. Jest poczucie humoru, które tak bardzo cenię sobie u autora. Są długie dialogi zamiast ogromnych opisów, co sprawia że książkę czyta się błyskawicznie. Ale jest także pewien znany już u Cobena zabieg, czyli wprowadzenie w fabułę bohaterów, których już skądś tam znamy. Mam nadzieję, że nikomu nie popsułam lektury książki, a tylko zachęciłam do czytania. 

Nie powinni się zawieść fani Cobena, a i na pewno nie zawiodą się Ci, którzy nie znają jego twórczości tak dobrze, jak my. Bo książka po prostu trzyma poziom i radość z czytania powinien odnaleźć każdy. Zagorzały czytelnik kryminałów i laik, który chce przeczytać coś innego, coś co wciąga, śmieszy, a przy okazji pozostawia w głowie sporo pytań po każdym zakończonym rozdziale.