Kwiecień plecień... Jejku pamiętam jakby to było wczoraj, gdy pisałam post pod takim tytułem. Cieszy się on nawet dużą popularnością! Ah, gdzie te wszystkie dni się podziały... Ale ja nie o tym chciałam. Bo kwiecień już za 2 dni, a ciekawych premier mnóstwo. Tak więc szybko postanowiłam zebrać je w jedno miejsce. W kwietniu przeplecie się sporo książek o zupełnie różnej tematyce. Dla każdego coś dobrego. A co ja wybrałam? 

OFIARA

Max Czornyj

TRUPIA FARMA. 

NOWE ŚLEDZTWA

Bill Bass, Jon Jefferson

Nawet najostrożniejszy morderca zawsze pozostawi ślad, który go zdradzi. W skutecznym szukaniu tych śladów pomaga założona przez Billa Bassa słynna Trupia Farma – wyjątkowy naukowy projekt badania tego, co dzieje się z ludzkim ciałem po śmierci. Dzięki jego badaniom nauka jest w stanie wydrzeć zmarłym ich sekrety.  Czy odgryziona końcówka cygara może wskazać mordercę? Jak zidentyfikować ciała ofiar eksplozji w nielegalnej fabryce fajerwerków? Dlaczego muchy i ich larwy są najlepszymi sprzymierzeńcami antropologa sądowego? Bill Bass, opisując najciekawsze i najdziwniejsze przypadki, jakie spotkał na swojej drodze, zabiera nas w mroczną i fascynującą podróż po świecie, gdzie nie ma zbrodni doskonałej. Trzynaście nowych spraw z archiwum legendarnego „detektywa kości”!

ZNAJDŹ MNIE

J. S. Monroe

CZWARTA MAŁPA

J.D. Baker

WIEŻA ŚWITU

Sarah J. Maas

SHINRIN YOKU 

dr. Quing Li

Premiera: 18.04.2018r

Wydawnictwo Insignis

Shinrin-yoku – leśna kąpiel – to spędzanie czasu w lesie, żeby być zdrowszym, szczęśliwszym i spokojniejszym. Shinrin-yoku od dziesiątków lat stanowi jeden z filarów japońskiej kultury i sposób odbudowywania naszych więzi z naturą. Może przybierać różne formy: od uważnych spacerów po lesie, przez wyjście do pobliskiego parku, po chodzenie boso po trawie. Badania dr. Qing Li, eksperta w dziedzinie medycyny leśnej, dowiodły, że obcowanie z drzewami (a nawet ustawienie w mieszkaniu czy biurze odpowiednich roślin czy wdychanie olejków eterycznych) może obniżać ciśnienie krwi, zmniejszać stres, zwiększać energię życiową i pobudzać układ odpornościowy. Bazując na swojej wieloletniej pracy naukowej, dr Li pisze o odmieniającej życie mocy drzew. Dzieli się przy tym praktycznymi radami i wskazówkami, by każdy z nas mógł skorzystać z dobroczynnego działania shinrin-yoku.

A to coś zupełnie innego! Już dawno stwierdziłam, że wszelkim poradnikom mówię stanowczo NIE, ale zagłębiając się w problematykę tej książki nie mogłam przejść obok niej obojętnie. Nie mówie, że usiądę i przeczytam ją na raz! Ale na pewno fajnie będzie od czasu do czasu brać ją w rękę i poczytać. Kocham las, żałuję że już nie mieszkam tak blisko niego, jak mieszkałam. Uwielbiałam biegać leśnymi ścieżkami i spacerować - rzeczywiście byłam wtedy szczęśliwsza. Książkę mam już od tygodnia i trzeba przyznać, że wydana jest przepięknie, same zdjęcia z leśnymi widokami wprawiają w błogostan. Dodam jeszcze, że bardzo lubię i intryguje mnie japońska kultura.

⇹

No i co Wy na to? Lektury, które wybrałam na Kwiecień (a raczej na "za jakiś czas"), to głównie kryminały i thrillery, ale urozmaiciłam to sobie fantastyką i poradnikiem. Zaciekawiły Was jakieś tytuły? Czekacie może na coś jeszcze innego? Dajcie znać!

Nie muszę pisać tej recenzji. A jednak piszę, bo aż trzeba coś powiedzieć po lekturze TAKIEJ książki.

Nieźle rozpoczęty post, prawda? No więc wyjaśniam czemu to nie muszę, choć to głupie tak się tłumaczyć, ale chce żebyście coś zrozumieli. No bo książkę kupiłam sobie sama - nie mam więc żadnych obligacji, poza tymi w stosunku do Was (a przede wszystkim do mnie samej) i gdyby książka była przeciętna albo chociażby dobra, to raczej nie siedziałabym teraz w pracy i po cichaczu nie pisała tego postu (od kilku dni na raty), co jak wiecie jest mocno ryzykowne (wyczuwacie tę dramaturgie?)

Bo wiecie, Marzyciel miał tylko ładnie wyglądać na półce gdyż kupując go, nie planowałam w najbliższej przyszłości lektury, o czym już w sumie pisałam poprzednim razem. I nie przekonywały mnie pozytywne recenzje i zachwyty wszystkich. Przekonały mnie za to dwie osoby. Ola (link) oraz Natalia (link), która stwierdziła, że skoro kocham TRC, to pokocham i Marzyciela. Musiałam się więc przekonać, czy dziewczyny mają rację. Ogólnie nasz gust czytelniczy jest bardzo podobny, więc wydawało mi się, że rzeczywiście podzielę opinię dziewczyn.  Jak się więc sprawy mają? 

Przyznam, że nie wiedziałam czego się spodziewać a pierwsze wrażenie po przejrzeniu kilku pierwszych stron miałam kiepskie. Gdzie są dialogi? Ktoś tu w ogóle coś mówi?! Bo jeżeli to będą w głównej mierze jakieś filozoficzne rozważania, wpleciona w to nudna akcja i jakiś romansik między fantastycznymi bohaterami - to ja odpadam. Nie wiem czemu, ale od początku miałam takie zdanie co do tej książki więc skoro jednak już do niej usiadłam to miałam niesamowicie duże wymagania. Tak więc czytałam sobie, starając się nie zrazić od samego początku, bo powszechnie wiadomo, iż pierwsze strony nie mogą świadczyć o całości (ba, nawet pierwsze tomy). Oczywiście muszę przyznać, że od razu też zrozumiałam zachwyty nad piórem i samym stylem autorki. Nagle "potrafi czarować słowem" nabrało ogromnego znaczenia, a ja dopiero teraz uzmysłowiłam sobie co to tak naprawdę może znaczyć. Oj Laini potrafi czarować! Wymyśliła całkiem skomplikowany światek, który ja bez problemu rozumiałam i bez problemu go sobie wyobraziłam. Wszystko co opisywała pojawiało się w mojej głowie - nawet najdrobniejszy szczegół, nawet te ćmy, które są niepozorne a jednak są bardzo , bardzo istotnym elementem. Niebiescy bogowie, wisząca na niebie cytadela, duchy, wszystkie te kolorowe sny głównego bohatera... Były rzeczywiście kolorowe i niesamowicie wyraźne w mojej głowie, jak pełnometrażowy film.

Skoro to nie jest typowa recenzja (nigdy nie jest, all right), to nie chcę mi się streszczać fabuły. Z resztą ciężko to streścić! W którym momencie odbyło się tak zwane bum, po którym przepadłam? Ano w momencie, gdy zostawiliśmy Lazla (głównego bohatera) i przenieśliśmy się na cytadelę do naszych boskich pomiotów (a fuj, jak to źle brzmi) - to mnie wybudziło. Strange to bardzo fajny człowiek, ale tak bardzo żyjący z głową w chmurach, że nieźle przynudzał. I szczerze to praktycznie do końca książki nie żyłam z nim w zbyt dobrych stosunkach, a jest to jednak główny bohater... Wolałam już mini fragmenty dotyczące alchemika (imienia nie pamiętam). Ale najbardziej odpowiadały mi te fragmenty dotyczące właśnie cytadeli - ich życia, stosunków, a przede wszystkim przeszłości. Nie wspomnę o dreszczach na całym ciele na wzmiankę o darze, po którym można by wyciągać coś ze snów (wielbiciele Ronana Lyncha zrozumieją mój uśmiech od ucha do ucha).

Trzeba przyznać, że książka jest wyjątkowa. Na tle innych książek fantasy, które ostatnio zalały rynek czytelniczy ta wyróżnia się pod wieloma względami, a w szczególności fabułą, językiem i przedstawionym światem. Oczywiście istotni są też bohaterowie - bardzo barwne postacie ze  złożonymi osobowościami. Obserwujemy jak Lazlo, młody i osierocony bibliotekarz ewoluuje z rozdziału na rozdział, podziwiamy go za upór i odwagę do marzeń, podczas gdy wielu ludzi z jego otoczenia już dawno zaprzestało marzyć. I Sarai, która również z marzeniami ma wiele wspólnego. Jak się domyślacie tę dwójkę coś połączy. I to jest dla mnie największy minus tej powieści, choć nie wpływa on na moją ogólną ocenę. Wątek miłosny był potrzebny, by to wszystko nie wyszło zbyt nudne, by trochę poruszyć naszym sercem i emocjami, ale jak na moje było go za dużo. To nie jest na szczęście główny wątek - skomplikowana miłość pomiędzy zwykłym bibliotekarzem, a półboginią z cytadeli, ale tych fragmentów z ową dwójką i tak było za dużo, szczerze powiedziawszy trochę odpływałam myślami jak czytałam o ich "schadzkach". Natomiast nadal nie odejmuje autorce talentu, te nudnawe (według mnie) fragmenty były opisane wręcz w poetycki sposób. Z resztą jak cała książka. Drugie słowo jakie się narzuca na myśl o Marzycielu, to po prostu 'piękny' (btw, pierwsze słowo to 'magiczny').

Tak więc sam wątek romansu jest potrzebny, ale nie w takim stopniu. Po prostu nic takiego się nie działo, przez co nieco mnie to nużyło. Wolałam już jakąś akcje w Szlochu, czy kłótnie rodzeństwa w cytadeli. Sama historia Szlochu i cytadeli jest świetna i owiana niesamowitą tajemnicą - dowiadywałam się kolejnych szczegółów z wypiekami na twarzy, z podekscytowaniem łączyłam fakty, by na końcu ucieszyć się, bo miałam rację. A'propo końca - szkoda, wielka szkoda, że skończyło się w takim momencie, że te ostatnie wydarzenia nie zostały opisane trochę wcześniej, byśmy mogli jeszcze przez chwilę poczytać co dalej u bohaterów. Można było odjąć kilka stron związanych z Lazlem i Sarai na przykład... Ale taka wola autorki, która ma ogromny talent, więc trzeba jej zaufać, że tak istotnie miało być, a kolejny tom nam to wynagrodzi, bo będzie w nim więcej akcji (której tutaj mi brakowało - pojawiła się właśnie pod koniec) i jeszcze więcej tajemnic.

Reasumując - książka jest piękna i magiczna, warta każdej chwili z nią spędzonej i każdej złotówki (no chociażby dla okładki, spójrzcie tylko). Ja żałuje tylko, że czytałam ją tak długo ze względu na brak czasu. Przez to nie zżyłam się z nią, tak jak powinnam i może to dlatego te niektóre strony bardzo mnie gdzieś tam po drodze nudziły.

Ominęłam kilka fajnych okazji na dodanie tematycznych postów. Nie opisałam swoich ulubionych świątecznych lektur, nie dodałam podsumowania 2017 roku z najgorszymi i najlepszymi książkami, nie podsumowałam też w żaden sposób swojego życia i zrealizowanych postanowień, których w sumie nie miałam. Ominęłam (całkowicie niechcący) pierwsze urodziny bloga i Bookstagrama, ani nie wspomniałam o ukochanych romansidłach na walentynki, czy kobiecych książkach na Dzień Kobiet.

No tak, bo jestem z Wami już ponad rok czasu! Kto by pomyślał? I tak długo wytrwałam, do grudnia aktywnie działałam i się tutaj rozwijałam, to naprawdę sporo jak na mnie - osobę, która bardzo szybko wszystko rzuca. So proud... Teraz gdy tak pomyślę, to dużo zawdzięczam ówczesnej pracy i temu, że się tam cholernie nudziłam. I miałam ładny biały stolik do robienia zdjęć. W nowej pracy (jestem w niej aktualnie i korzystam z faktu, iż na razie jestem sama w biurze - choć shit, na bank mnie jakoś podglądają i sprawdzają), a więc siedzę tu 8h przed biurkiem i komputerem i muszę wysilać szare komórki - nie mam ochoty na odpalanie kompa wieczorem i pisanie postów. I nie mam białego stolika, a nawet jakbym miała to nie wiem, jakbym miała robić zdjęcia książkom... Mój domowy laptop ostatnio odpalany jest tylko do puszczenia opłat. Nie miałam też weny do nowych zdjęć, ani odpowiedniego światła. Ale codziennie, przez te dwa miesiące patrzyłam z pewną nostalgią na swoje konto i melancholijnie wzdychałam nad tym, co stworzyłam. Trochę mi tego szkoda, żeby od tak się z tym pożegnać, tylko dlatego że zrobiłam się leniwa. Nie wspominając o Was, kochani. Jeśli chodzi o książki - skrupulatnie odmawiałam współprac i bez poczucia winy spoglądałam na stos hańby czytając książki, na które mam po prostu ochotę.

W styczniu zaczęłam, a w lutym skończyłam czytać ponownie Pottera. I było mi cholernie przykro, że to już koniec. Po raz kolejny koniec. Ostatni tom czytałam z wypiekami na twarzy i nie mogłam się od niego oderwać, przez co pewnego ranka prawie spóźniłabym się do pracy! Okazało się, że jest sporo szczegółów, których nie pamiętam i które w taki sam sposób robią na mnie wrażenie, jak wiele lat temu. Dodam, że pierwszy raz czytałam HP po angielsku i że to wbrew pozorom całkiem spory wysiłek. Gdybym nie czytała tłumaczeń po kilkanaście razy w przeszłości, to byłoby mi ciężko cokolwiek zrozumieć i sobie wyobrazić. Pisałam już na Ig, ale napiszę jeszcze raz - świat, który wyczarowała nam Rowling jest niesamowity i jestem bardzo wdzięczna za to, że poniekąd jestem jego częścią. Tak jak dwa pierwsze tomy czytam zazwyczaj z przymrużeniem oka, tak te ostatnie, gdzie wszystko się wyjaśnia, kiedy bohaterowie są tak dojrzali, kiedy fakty łączą się w całość - to dla mnie cudowne doświadczenie. I nie zrozumie tego nigdy ten, kto nie czytał HP i nie żył tym w całym dzieciństwie. Kto nie stał w ogromnych kolejkach w Empiku po najnowszy tom... Cały potterowski świat (i szał) ukształtował moją osobowość, a przede wszystkim wyobraźnię.

Wiecie, że zrezygnowałam z Netflixa? To straszne! Ale postanowiłam na razie nie wydawać zbędnie pieniędzy na coś, z czego i tak nie korzystam. Biorąc pod uwagę fakt ile tego oglądałam w listopadzie, grudniu i styczniu, to naprawdę zadziwiające, że teraz nie oglądam nic. Nawet nie nadrabiam moich kochanych Chirurgów, którzy wrócili po krótkiej przerwie. Zaczęłam pisać jakiś czas temu post na temat seriali, które ostatnimi czasy chłonęłam. Jesteście ciekawi? Nie wiem, czy go kończyć, czy nie... ale do Netflixa wrócę na pewno, bo dla mnie to kolejny z cudów świata. Tym bardziej, że zaraz premiera nowej Jessici Jones!

Czy mam jakieś postanowienia na ten rok? Szczerze to nie. Poza tymi, które mam codziennie (czyli niejedzenie słodyczy i dbanie o siebie) to nigdy nie przywiązuje do tego uwagi, chyba zwyczajnie z powodu mojego wiecznego poddawania się. Zmieniłam pracę, co wyszło spontanicznie dlatego też druga połowa stycznia była szalona i pełna stresu. Spokojnie, nie pracuje w zawodzie... Za to mam wolne weekendy i pracę w stałych godzinach. I szansę na rozwój! Można więc powiedzieć, że "nowy rok - nowa ja" w toku. 2018 będzie jaki będzie... nic nie planuje, nie stawiam sobie żadnych celów poza wciśnięciem się w jakąś kieckę na wesele przyjaciółki i przeczytaniem w końcu Gry o Tron. 

Aktualnie planuje też powolne zmiany na moim Instagramie i ogólnie postanowiłam się za to porządnie WZIĄĆ. Kupiłam nawet w końcu wymarzony obiektyw (ale nie mam kiedy się nim pobawić) i dorobiłam się statywu - jak się okazało przez cały ten czas, kiedy ja męczyłam się robiąc zdjęcia sobie, swoim rękom i książkom, ryzykując utratą życia albo przynajmniej złamanym nosem - mój nikuś nie jest lekki i trzymanie go jedną ręką jak najwyżej nad sobą jest ryzykowne. Ale co ja tam chciałam... A! Przez cały ten czas babcia, a raczej dziadek, który miał kiedyś zajawkę (jak na wszystko), oh dobra do meritum, dziadek mieszkający dwa bloki dalej ode mnie miał statyw w piwnicy, nawet nie wyjęty z pudełka. Eureka! Dobrze, że ostatnio wspomniałam dziadkom jak aparat spadł mi na głowę, a w nadgarstku mam zakwasy. Dostałam więc w spadku, bo dziadkowie boją się chyba o moje życie, albo twarz. Tak więc zmieniam się, próbuje się rozwinąć, nauczyć robić lepsze zdjęcia - dla Was. I dla siebie również, bo marzyłam o tym od... liceum? A więc nigdy nie jest za późno, prawda? Pozostaje mi tylko czekać na dobre światło, przypomnieć sobie podstawy, które 6 lat temu miałam w małym paluszku, a teraz jak tchórz lecę na Auto i pobawić się moim maleństwem (ekhm, obiektywem). Jeszcze tylko muszę się uzbroić w kilka innych fajnych gadżetów, jak chociażby jakieś białe tło, bo brak białego stolika bardzo mi doskwiera, co już wspomniałam. Szukam też swoje stylu, bo na chwilę obecną minimalizm i wygaszone kolory poszły w zapomnienie.  Hmmm... o czym by tu jeszcze...


Wiecie, że piszę ten post od jakiś dwóch tygodni? Jak nie dłużej. Muszę co rusz zmieniać coś w nim i dopisuje po kilka zdań, jak mnie natchnie. Chyba przybrał wyjątkową formę kartki z pamiętnika, do której zapisuje coś, jak mi się tylko przypomni. Na przykład teraz bardzo zirytowałam się patrząc na zasięgi na Instagramie - i mnie w końcu dopadło, tak jak wiele osób jakiś czas temu, a ja tę burzę przegapiłam i teraz średnio wiem jak sobie z tym poradzić. Ja wiem, bo sama to usilnie powtarzałam, cyferki nie są ani trochę ważne, ci co chcą widzieć moje posty to je widzą, ale z drugiej strony jak człowiek się stara i widzi takie małe liczby, to trochę podcina skrzydła, bo może jednak to co uznałam, że na pewno się spodoba, tak naprawdę jest beznadziejne? Macie jakieś rady? Albo po prostu mnie trochę podbudujcie sypiąc komplementami. Ha. Mam dziwne wrażenie, że moje konto poszło w złym kierunku, że jednak ten minimalizm i zwykłe zdjęcia Kindla, ręki i kawy na białym tle to było to COŚ. Spójne coś. Widać nawet po zdjęciach, które tutaj dodałam, że coś nie mogę znaleźć swojej nowej kolorystyki (wszytko przez aktualizację iOSa)! Tylko, że mi się to wszystko znudziło, rozumiecie? Zapragnęłam pójść w coś innego, wykorzystać w końcu tę namiastkę artystycznej duszy, którą w sobie trzymałam od podstawówki i dać jej upust. I muszę się tego trzymać - robić swoje i się nie przejmować. Nawet nie wiecie, jaką odczuwałam radość, gdy pani w sklepie wręczyła mi obiektyw. Wiecie, to nic takiego, nie jakiś mega drogi obiektyw, ale od długiego czasu chciałam właśnie ten!

Czytam aktualnie Marzyciela. Miałam kontynuować Szklany Tron, ale Strange the dreamer w magiczny sposób mnie do siebie przyciągnęło (tak naprawdę to zasługa Oli z @pop_books) - na razie wiele nie mogę powiedzieć, troszkę ciężko się w niego "wgryźć", a początkowo kilka stron samych opisów, bez żadnych dialogów bardzo mocno mnie zniechęciło, ale w którymś momencie TO zaskoczyło i jestem mocno zaciekawiona tą książką. Choć to nie egzemplarz recenzencki (zamówiłam bez zamiaru przeczytania tej książki w najbliższej przyszłości), to możliwe że i tak doczeka się tu swojej recenzji, bo tak pięknej, baśniowej wręcz książki to chyba jeszcze nie czytałam. Stan tuned!


Myślę, że to odpowiedni moment, by skończyć te moje wywody. Może zrobię z tego jakąś serie postów (tak, tak, jak w przypadku tych książkowych serii...), a może nie. Chyba zobaczymy, co mnie natchnie. Cześć i czołem!

Mimo, że moim głównym postanowieniem w tym roku jest przeczytanie zaległych książek, w szczególności takich, na które od dłuższego czasu mam ochotę, to jednak nie mogłabym przejść obojętnie obok niektórych nadchodzących premier! Pokaże Wam co mnie interesuje najbardziej, nawet jeżeli przeczytam to... za rok. Czego Wy wypatrujecie i na co szykujecie portfele? Moje oszczędności płakać na szczęście nie będą, bo bardzo ostrożnie wybrałam sobie premiery, które mnie ciekawią. W 2018 stawiam na rozwagę! 

Premiera: 08.03.2018r 

Świat Książki 

Zbiór reportaży „Z nienawiści do kobiet” to historie o najważniejszych sprawach, którymi żyła cała Polska.  Książkę otwiera premierowa opowieść syna o Violetcie Villas, artystce, która odniosła ogromny sukces, była podziwiana przez miliony, a zmarła w samotności. Tekst „Ksiądz pedofil odprawia dalej” to szokująca historia trzynastoletniej dziewczynki podstępem wywiezionej od rodziców i gwałconej przez księdza, a reportaż „Z nienawiści do kobiet” pokazuje, jak wojsko zamiata pod dywan molestowanie seksualne kobiet przez wysokiej rangi oficera. 

No cóż, Polska odwraca oczy wstrząsnęła mną niesamowicie. W taki sposób, że miałam ochotę kogoś rozszarpać, ale nie miałam nikogo takiego pod ręką, dlatego też najnowszy zbiór reportaży Pani Justyny również muszę przeczytać. W dodatku autorka jest świetną kobietą, która bardzo usilnie stara się, byśmy ją usłyszeli i żebyśmy po prostu... otworzyli w końcu oczy. 

Premiera: 14.03.2018r

Wydawnictwo SQN 

To marzenie wybiera marzyciela, a nie odwrotnie. Lazlo Strange od zawsze marzył, aby poznać tajemnice zaginionego miasta Szloch. Jako sierota, a potem skromny bibliotekarz, nawet nie przypuszczał, że ma szansę na odbycie kosztownej wyprawy przez pustynię Elmuthaleth do miejsca, gdzie mieszkają mityczni wojownicy. Dopóki sami nie przekroczyli bramy Wielkiej Biblioteki i nie zaproponowali wyprawy… komuś innemu. Tu liczy się czas i każda podjęta decyzja. Przed Strange’em pojawią się wybory, których nie sposób dokonać, żal, którego nie da się wyleczyć, oraz magia tak prawdziwa, jakby istniała naprawdę. Zanurz się w świecie pełnym skrywanych od wieków tajemnic, marzeń niebieskich jak opale, jak skrzydła ważki czy niebo, niezwykłych snów, które dyktują zmysły. Czytając "Marzyciela", zapomnisz, co jest snem, a co jawą.

Chyba okładka tej książki męczy Was z każdej możliwej strony. Mnie męczyła i wcale nie miałam ochoty jej czytać. Już dawno temu sprawdzałam opis fabuły i przymierzałam się do oryginału, ale jednak zrezygnowałam i nie zamierzałam tego zmieniać. Nie wiem co mnie podkusiło do zamówienia egzemplarza. Jeszcze raz przeczytałam opis książki, tym razem po polsku - nie, nic AŻ TAK ciekawego. To, że jest na wielu książkowych Instagramach, też mnie nie zmotywowało a zadziałało wręcz odwrotnie. Być może to zasługa jednej z Was, która napisała że skoro kocham TRC, to powinnam pokochać i Marzyciela? Nie wiem. Albo po prostu załączyła mi się okładkowa sroka. Albo albo. 

Premiera: 14.03.2018r 

Wydawnictwo Albatros

TESTAMENT 

Remigiusz Mróz

Sarah J. Maas to kobieta, dzięki której na nowo zaczęłam przygodę z książkami typu fantasy w ubiegłym roku. Poza Potterem dawno temu i kilkoma innymi tytułami później, raczej unikałam takiej literatury i to bez konkretnego powodu. Wiedziona jednak ciekawością chwyciłam za ACOTAR, ale sądzę, że całą moją historię związaną z ową serią znacie (jak nie, to odsyłam TUTAJ, sprawdźcie koniecznie). Obiecałam sobie później, gdy już totalnie przepadłam w świecie Dworów, że nadrobię wcześniejsze książki autorki i zaopatrzyłam się w dwa pierwsze tomy Szklanego Tronu, a także zbiór opowiadań wyjaśniający zdarzenia przed. Po krótkiej ankiecie postanowiłam zacząć właśnie od tych nowelek, mimo że zostały wydane później niż pierwszy tom serii, miało to ułatwić zrozumienie bohaterki i nie pogubić się w innych postaciach. Popełniłam błąd - nie wiem co prawda, czy to nie wina tego, że w tamtym czasie kończyłam w szaleńczym tempie magisterkę, wprowadziłam dietę i cięższe treningi, więc padałam na twarz... ale po dwóch opowiadaniach odpuściłam, czując totalny zawód i niedosyt, nie mogłam w żaden sposób się w nie wkręcić. Pomyślałam, że te historyjki są takie... zbyt proste i błahe? A główna bohaterka niesamowicie irytująca, łącznie z narracją. I tak oto zapomniałam na jakiś czas o ToG.

Przypomniało mi się za to tydzień temu. Chyba za sprawą informacji od Wydawnictwa Uroboros o okładce najnowszej książki autorki. W tym roku dałam sobie za zadanie przeczytania tytułów, na które już od dawna mam ochotę, a które leżą i się kurzą, bo napływały do mnie egzemplarze recenzenckie. Wiedziona impulsem chwyciłam za Szklany Tron. No i teraz opowiem troszkę o wrażeniu, jakie na mnie wywarły te książki. Nie będzie to typowa recenzja, ponieważ książka została wydana już dawno, a więc doczekała się opinii z każdej możliwej strony. Chcę za to podzielić się z Wami moimi odczuciami odnośnie samej historii i bohaterów. Mam kilka myśli w głowie, które bardzo chcę z siebie "wypluć", niekoniecznie mają sens, przy okazji dotyczą też wspomnianych już przeze mnie nowelek, bo zaczęłam je znowu czytać (zanim opublikuję ten post, bo pisze go od kilku dobrych dni, na pewno wszystkie przeczytam). Proszę nie zawracajcie uwagi na chaos panujący w tym poście. To taka recenzja/nie recenzja, taka typowa kartka z notatnika.

Po pierwsze, zwróciłam uwagę na to, że główna bohaterka nie jest tak irytująca jak w przypadku  bohaterki Dworów. To już duży (i chyba największy) plus. Co najdziwniejsze Celaena denerwowała mnie w Zabójczyni (owych nowelkach), a tutaj nagle zyskała moją wielką sympatię już od pierwszych stron! Co się zatem zmieniło? Oczywiście wpływ na to ma "aktualna" sytuacja dziewczyny, to w jakim jest teraz stanie, czemu tak się stało i jej charakter (tym razem jej zadziorność i tupet raczej mnie cieszyły niż drażniły, a siły i odwagi jej pozazdrości niejedna osoba). No ale w końcu Celaena jest zabójczynią, najlepszą w swoim fachu! Sarah J. Maas jest mistrzynią tworzenia superwoman i chwała jej za to. Naprawdę świetnie się czyta o kobietach inteligentnych, pięknych i niebezpiecznych. Być może gdybym doczytała zeszłej wiosny te opowiadania do końca, to  zmieniłabym szybko zdanie o dziewczynie. Albo może to i dobrze, że z lekturą ToG czekałam aż do teraz?



Szklany Tron  - podchodząc do książki wiedziałam jedno - Sarah raczej nie oszczędza czytelników, byłam więc przygotowana na palpitacje serca, zawały i inne tego typu. Oczywiście po chwili uświadomiłam też sobie, że nie doświadczę tego w pierwszym tomie, ale już w dalszych dramat jest nieunikniony. Miałam racje, akcja w pierwszym przebiegła zadziwiająco łagodnie i można powiedzieć, że mniej więcej od połowy wszystko się dłużyło i lekko nudziło, nie było żadnych zaskoczeń, czy dziwnych reakcji organizmu, choć ciekawość i ogólne zadowolenie już tak. Tak naprawdę Szklany Tron oraz ACOTAR stanowią według mnie dłuższy prolog do większej, znacznie lepszej całości. Mam rację? Wierzę, że tak. Jednak idąc dalej tym tropem i porównując - chyba jednak świat przedstawiony w ACOTARZe był bardziej rozbudowany i piękniej opisany, wyraźnie widać że Szklany Tron Sarah pisała dawno, dawno temu i miała dużo mniej doświadczenia. Dlatego też przymykam na to wszystko oko pamiętając, że autorka uwielbia nas zaskakiwać i wgniatać w fotel, a sama historia dziewczyny już od pierwszych stron mnie bardzo zaciekawiła.

Czytając ową książkę kilku rzeczy domyśliłam się dosyć szybko: Celaena będzie najlepsza, jest jakaś chemia pomiędzy kimś a kimś i jeszcze kimś, będą złamane serca, będzie ważniejsze jakieś znacznie większe dobro itp., itd., ALE nie przeszkadzało mi to w ogóle. I nie wiedzieć czemu, ta przykra historia zabójczyni bardzo poruszyła moim sercem i od razu zaczęłam jej mocno kibicować. Wpływ na to mają również opowiadania. Myślę, że nadal lepiej je przeczytać chociażby po pierwszym tomie niż przed całością, bo skoro Sarah wydała je później, to może lepiej się jej posłuchać i przeczytać nowelki tak, jak tego chciała. Poza tym postać Sama to mój kolejny crush. Niestety... Ten kto czytał, to wie co teraz mogę czuć i jak bardzo czekam na to, jak Celaena zacznie działać...



Ah, ta umiejętność Sarah do tworzenia pięknych światów i wspaniałych bohaterów... No może i w ToG początkowo ten świat nie jest aż tak magiczny jak w ACOTARze, jest jakaś tam bogini, król, demony itd., piękny zamek i wystawne przyjęcia, jest też sporo krwi i niebezpiecznych walk, jak w większości tego typu książek. Z tym, że potrafi stworzyć skomplikowany politycznie świat, na pewno każdy się zgodzi, ale tym razem nie czułam się jego częścią (jeszcze). Jak już wspomniałam polubiłam się z główną bohaterką mimo, że jej arogancja może drażnić, a dążenie do bycia w centrum uwagi po prostu zadziwia biorąc uwagę jej sytuacje. W dodatku niezdecydowanie i wodzenie ludzi za nos... Czasami chciałoby się ją przetrącić. Cięty język, odwaga i siła wszystko jednak wynagradzają. Natomiast trzecia nowelka Zabójczyni i Czerwona pustynia sprawiła, że nawet jeżeli miałam jakiekolwiek obiekcje w stosunku do zabójczyni po pierwszej książce, to całkowicie się w moich oczach zrehabilitowała. W ogóle te opowiadanie jest przepiękne i jest na pewno moim ulubionym.

Chciałabym jeszcze nieco napisać na temat innych bohaterów, którzy są niesamowicie istotni. Chaol... Strasznie się obawiam jego przyszłości. Na chwile obecną bardzo go lubię, w odróżnieniu do księcia Doriana jest dla mnie niesamowicie dojrzały. Jego tajemniczość, skrytość, a przede wszystkim oddanie i kierowanie się zarówno rozumem, jak i sercem, wywarły na mnie ogromne wrażenie. No ale pamiętając Wasze reakcje przy czytaniu najnowszych książek, wiem że sporo się może zmienić. Czekam, czekam z drżącym sercem na jakiś epicki romans i dramaty! Choć wierze, że nie jest on w owej serii wysunięty na pierwszy plan, tak jak romans Rhysa i Feyry, a raczej stanowi bardzo ciekawe tło. Nie mogę się też doczekać głębszego poznania reszty bohaterów i tajemnicy, którą skrywa Celaena oraz król Adarlanu i reszta.

No cóż, nie wiem czy coś zrozumieliście z tego mojego wywodu... Ja zabieram się dziś za Koronę w mroku, aby mam nadzieję nieco uleczyć moją poranioną duszę po ostatnim opowiadaniu, Zabójczyni i Imperium Adarlanu, choć to chyba płonne nadzieje...