W Maju ubiegłego roku zapoznałam się z pierwszą książką pani Paris, Za zamkniętymi drzwiami (link do mojej recenzji tutaj) i wbrew opinii większości, ja byłam całkiem zadowolona - choć nie zachwycona. Miałam natomiast na uwadze fakt, iż to debiut i specyficzny styl autorki sprawił, że historia ta wyszła słabo. Jak tylko usłyszałam nowy o premierze nowej książki, wiedziałam, że chce ją poznać i gdy skończyłam w ubiegłym tygodniu nadrabiać Pottera uznałam, że pora na jakąś całkowicie inną lekturę i inny klimat, padło właśnie na Na skraju załamania. 

Gdybym napisała recenzję świeżo po przeczytaniu to byłby to raczej negatywny post, jednakże korzystając z okazji - chwili samotności w biurze wzięłam się za to 3 dni później dzięki czemu mogłam trochę zebrać myśli i sobie tę opinie uporządkować w głowie. W momencie gdy zaczęłam pisać uznałam, że wcale nie chcę już tak negatywnie tej książki oceniać, jak początkowo mi się wydawało. Uznałam, iż trzeba oddać trochę racji osobom, którym Na skraju załamania się bardzo podoba. Ja aktualnie ulokuje siebie gdzieś pośrodku - ale po kolei, zacznijmy tę recenzję jak należy. 

Cass Anderson poznajemy w momencie, gdy wraca do domu w trakcie ogromnej ulewy i burzy. Wbrew zaleceniom męża i wbrew zdrowemu rozsądkowi wybiera drogę na skróty, która prowadzi przez las. Oczywiście ledwo widzi drogę a wzrok płata jej figle, jednak jednego jest pewna - widzi stojący w strugach deszczu samochód z włączonymi światłami, za którego kierownicą siedzi jakaś kobieta. Cass wspaniałomyślnie się zatrzymuje i zastanawia czy kobieta nie potrzebuje pomocy, jednak po chwili, równie wspaniałomyślnie, postanawia jechać dalej. Następnego dnia dowiaduje się, że kobieta ta została zamordowana i w dodatku jest to osoba, którą znała. Czy jeszcze żyła w momencie gdy nasza bohaterka postanowiła ją zostawić na pastwę losu? Czy Cass zachowała się egoistycznie postanawiając nie ryzykować i nie wychodzić w ulewę, późnym wieczorem, w środku lasu, z samochodu? Ciężko ocenić. Możemy sobie gdybać, jak my byśmy się zachowali w takiej sytuacji. Są osoby, które bez chwili wahania doskoczyłyby do samochodu i zapukałyby w szybę. Są takie, które nawet by się nie zatrzymały. Nie sądzę by można było w ogóle decyzję głównej bohaterki oceniać pod kątem egoizmu i samolubstwa.

Jak możemy się domyślać od tej pory życie Cass, nauczycielki, która właśnie rozpoczęła wakacje diametralnie się zmienia. Nękana wyrzutami sumienia, a także kłopotami z pamięcią, które mogła odziedziczyć po matce zaczyna wariować. Początkowo jej mąż Matthew i przyjaciółka Rachel bardzo ją wspierają i są wyrozumiali, choć nie wiedzą, że kobieta widziała ofiarę tego wieczoru i nie udzieliła jej pomocy. Nikt nie może więc zrozumieć, czemu tak bardzo obawia się mordercy, którego nadal nie złapano i... głuchych telefonów, które zaczęły być codzienną rutyną w życiu Cass.

To jest taki mój krótki opis fabuły, ale właściwie zdradzający wszystko i nic. Powiem Wam szczerze, że już na samym początku zaczęłam się domyślać zakończenia i wiem, że nie jestem w tym odosobniona. Miałam nadzieję, że to celowy zabieg autorki - takie odwracanie naszej uwagi oczywistymi faktami, by jakoś na samym końcu całkowicie zaskoczyć, jednak czy tak się stało musicie sami się przekonać. Jedyną rzecz, którą myślę, że mogę Wam zdradzić to sama postać głównej bohaterki, która niestety niesamowicie irytuje czytelników, jednakże gdy poznajemy zakończenie to w pewnym sensie zaczynamy ją rozumieć i współczuć, dlatego dajcie jej pewien kredyt zaufania i nie oceniajcie zawczasu. 

Jak ogólnie wypada książka i autorka? Tym razem traci jedno - to nie jest już debiut, więc wymaga się od niej nieco więcej i na tym polu mnie osobiście nieco zawiodła. Na skraju załamania jest rzeczywiście wciągające i czyta się bardzo szybko, ale nie widzę wielkiego progresu jeśli chodzi o narracje. Zarówno w przypadku poprzedniej książki, jak i w przypadku tej, czegoś mi zabrakło. Poprzednio przyczepiłam się zbyt słabej analizy psychiki bohaterów, nie byliśmy w stanie poznać dobrze ich myśli i emocji. Tym razem bardzo dogłębnie poznajemy chociaż jednego z bohaterów, realnie odczuwamy strach i ból Cass, poznajemy sporo jej skrytych wspomnieć i myśli, a jednak nadal w całej tej otoczce czegoś mi brakowało. Nie potrafię jednak tego sprecyzować, a więc nie jest to zbyt wartościowy argument, może nie zwracajcie na mnie w ogóle uwagi. Jest natomiast kilka elementów i wydarzeń, które mnie zaskoczyły i o których nawet nie pomyślałam. A fakt, że autorka utrzymywała nas w atmosferze niepewności i strachu jest chyba największym plusem. To w końcu thriller, więc jeżeli tego by zabrakło, to by była totalna klapa. Tymczasem otrzymujemy całkiem niezłą gierkę, w którą wciągamy się razem z bohaterką i kibicujemy jej z całych sił.

Czy to naprawdę czający się morderca, który obrał sobie Cass za kolejną ofiarę? Czy może chce ją ktoś tylko nastraszyć, aby siedziała cicho? Co się dzieje z tymi wszystkimi wyparowanymi wspomnieniami - czy ktoś miesza jej w psychice specjalnie, czy naprawdę jest na drodze by skończyć jak matka? Jak by się potoczyły jej wakacje, gdyby tamtego wieczoru nie pojechała tą leśną drogą? Czy jedno ma związek z drugim? Ewidentnie wciągnęłam się w tę psychologiczną grę, jednakże nie towarzyszył temu pożądany dreszczyk emocji. Po prostu go nie było i za to mój największy minus. Kolejny za momentami płytkie i irytujące dialogi (w szczególności pewne smsy - kto przeczytał ten wie), ale to nie zmienia faktu, że książka jest na dobrym, nieco lepszym poziomie niż poprzedni tytuł choćby ze względu na wciągającą, bardziej rozbudowaną fabułę. Zaraz po przeczytaniu Na skraju załamania byłam innego zdania - ale po kilku dniach jak widzicie doszłam do zupełnie innego wniosku. Chyba czasem warto poukładać sobie wszystko w głowie, zanim całkowicie przekreśli się dany tytuł będąc pod wpływem emocji.

Jest jedno wyjaśnienie mojej ponad miesięcznej nieobecności - nie czytałam egzemplarzy recenzenckich! Shame shame shame...  Ale to nie oznacza, iż nie czytałam w ogóle! Właściwie czytałam w ostatnich miesiącach sporo i to z wielką przyjemnością. Moim życiem jak już wiecie zawładnął Myron Bolitar, a także Harry Potter, ale to zupełnie inna bajka. Książka, o której chce Wam teraz trochę opowiedzieć miała swoją premierę 31.01, a przeczytałam ją już dawno, bo dokładnie w święta. Natomiast nadal mogę się wypowiedzieć na jej temat, nadal pamiętam o wszystkich targających mną emocjach i w dalszym ciągu nie wiem, co o niej sądze... No ale zaraz do tego wspólnymi siłami dojdziemy. Zapraszam Was na drugi już post w Nowym Roku! I przy okazji życzę Wam samych dobrych dni (haha, dostaliście kiedyś noworoczne życzenia pod koniec Lutego? Może ja po prostu świętuje razem z Chińczykami...) Jesteście jeszcze ze mną? 

Wydawnictwo Otwarte 

Ostatnie dni a nawet miesiące 2018 roku spędziłam z jedynymi z moich ulubionych bohaterów - z Myronem Bolitarem i Winem Lockwoodem. Udało mi się uzbierać całą serie w nowych wydaniach i znalazłam czas, żeby ją na nowo przeczytać. Jak już zapewne wiecie, to właśnie od tych książek zaczęłam swoją przygodę z Cobenem. Ba, zaczęłam swoją przygodę z kryminałami w ogóle! Reread zaplanowałam nie tylko ze względu na to, że zatęskniłam za przygodami tej dwójki - wiedziałam, że Wydawnictwo Albatros zaplanowało na początek 2018 roku premierę 11 tomu, a ja musiałam sobie całość koniecznie odświeżyć. Minęło bowiem kilka lat. Muszę przyznać, że martwiłam się, czy czytanie tego od nowa sprawi mi taką samą przyjemność, bo będąc nieco bardziej zaawansowanym czytelnikiem i "krytykiem" mogę spojrzeć na te powieści z zupełnie innej perspektywy.

Jednak moja miłość do Myrona i jego poczucia humoru przyćmiła wszystko! Jakie wszystko? A bo Coben wcale nie jest jakimś tam doskonałym autorem, bardzo wiele się mu zarzuca, a jego powieści czyta się momentami jak... opowiadania. Jakiś czas temu znajoma, która czyta głównie Kinga, powiedziała mi, że oderwała się raz od swojego mistrza grozy i chwyciła jakąś książkę Cobena, a tam... same dialogi, czego zupełnie nie mogła przełknąć. Czytając od nowa serie z Myronem zwróciłam na to uwagę. Rzeczywiście momentami dialog ciągnął się przez dwie strony! Załam sobie jednak sprawę, iż mnie to w żaden sposób nie odpycha. Czytanie tych książek sprawiło mi niesamowitą przyjemność, czego mi od dłuższego czasu brakowało.

Polskiej premiery Home wyczekiwałam jak każdy fan autora. Coben niestety ostatnimi czasy wydaje coraz gorsze książki, ale myślę że powrót do bohaterów, z którymi tak długo nie mieliśmy nic do czynienia (teoretycznie, bo ja skończyłam reread dosłownie tydzień przed premierą) sprawiło, że wcale nie martwiłam się, czy książka wyjdzie gorzej bądź lepiej. Po prostu chciałam wiedzieć, co u nich słychać i co dla nich autor zaplanował!

W DOMU

Harlan Coben

Zacznijmy od tego, że minęło trochę czasu odkąd rozstaliśmy się z Myronem i jego przyjaciółmi. Oni również się rozstali - Win zniknął z powierzchni ziemi, a Esperanza walcząc zaciekle o swoje dziecko postanowiła opuścić agencję, co przyczyniło się do jej sprzedania. Myron za to szczęśliwy u boku Terese planuje swój wymarzony ślub, przy okazji starając się naprawić relacje z bratankiem. Muszę dodać, że osoby, które nie czytały trylogii o Mickeyu, albo co gorsza - przeczytały tylko jeden tom, mogą poczuć lekki zawód, bo W domu to wydarzenia PO, a więc można natknąć się na spoilery. Ja ową trylogię czytałam, ale równie dawno jak resztę i muszę przyznać, że zapomniałam totalnie o wydarzeniach jakie miały tam miejsce! Nie jest to znaczące dla fabuły najnowszej książki, ale na pewno zwraca się na to uwagę i jak ktoś planował dokończyć trylogie może czuć zawód.

Natomiast co sprawia, że już od samego początku wciągamy się w lekturę, to fakt iż całą historię rozpoczyna narracja Wina. Tak! Niesamowicie tajemniczego i uwielbianego przez wszystkich ekscentrycznego milionera, który wskoczyłby w ogień za swoimi przyjaciółmi. Choć jego metody "pracy" i działania mogą zbudzić sprzeciw, nikt nie może mu zarzucić, że działa on w złej wierze.  Taki pozytywny i kochany psychopata. Już na samym wstępie widzimy, że Win  w ogóle się nie zmienił i od razu wciąga nas w wir wydarzeń oraz tajemnicy, jaką sam próbuje rozwikłać od 10 lat. Bo to właśnie przed 10 laty dochodzi do porwania dwóch chłopców z zamożnych domów, jeden z nich pochodzący z rodziny Lockwoodów. Ślad po dzieciach zaginął, a rodziny od tej pory żyją w bolesnej niewiedzy, gorszej niż wieść o śmierci ich potomstwa. Tymczasem Win uważa, iż trafił na pewien trop, który przywiódł go do Londynu, skąd dzwoni po długim czasie do swojego najlepszego przyjaciela po pomoc. Myron bez chwili zastanowienia przylatuje na miejsce i w taki sposób zaczynamy z nimi gonitwę za być może duchami - jak za starych dobrych czasów.

Jak wiecie, dla mnie Coben to mistrz tworzenia napięcia, mistrz intrygi i wodzenia za nos. Ile to razy czytając jego książki, myślałam że już znam rozwiązanie, a on jeszcze jakieś 10 razy zmieniał moje myślenie, tak żeby na ostatniej stronie zwalić mnie z nóg? Nie zliczę. Ale przede wszystkim, to dla mnie mistrz poczucia humoru i ciętej riposty, chyba to najbardziej go uwielbiam. Może dla jednych jest to błahe i głupie, ja jednak totalnie odnajduje w tym wszystkim siebie. Kolejny raz powtórzę - nie zliczę ile razy śmiałam się jak głupia z tego co mówił Myron bądź Win. W najnowszej powieści tego nie zabrakło. Ani skomplikowanej intrygi, ani uśmiechu od ucha do ucha (kto nie czekał na słynne "wysłów się" Wina, albo niesamowicie głupkowate, będące jego sposobem na przetrwanie, odpowiedzi Myrona?). Nie zabrakło też szokującej ostatniej strony... muszę przyznać, że rzadko miewałam ochotę omówić z kimś wydarzenia z książki tak bardzo, jak po przeczytaniu W domu. Ostatnie akapity czytałam kilka razy żeby przetrawić to, czego się dowiedziałam.


Uważam, że osoby które tak po prostu czytają sobie Cobena i nie są z nim szczególnie związane, mogą odnaleźć dużo więcej złych stron w jego najnowszej książce niż my, fani Myrona, mało obiektywni czytelnicy. Czytając książkę jedna po drugiej poza ogromną przyjemnością jaką odczuwałam,, zauważyłam też sporą ilość mankamentów jeśli chodzi o twórczość autora, ale jakoś specjalnie się tym nie przejęłam dlatego nawet wam ich nie wymienie. Gdy przeszłam od razu do najnowszej książki - no cóż, prawdopodobnie powinnam opisać ją w nieco innym świetle niż to zrobiłam, ale pozostaje wiernym i ślepo zapatrzonym w świetność tego łysego pisarza czytelnikiem - nie mam więc zamiaru napisać nic złego na jego temat. Dlatego więc ja z książki jestem bardzo zadowolona, usatysfakcjonowana i mam sporą nadzieję na dalsze przygody, na które będę czekać ile trzeba, nawet jeżeli gdzieś w głębi duszy uważam, że seria powinna się skończyć teraz, albo jeszcze poprzednim razem...