Wybudza mnie dźwięk przychodzącej wiadomości. Spoglądam leniwie na telefon nie racząc nawet podnieść głowy z poduszki. Dopiero po chwili przypominam sobie, co to za dzień. Minęło kilka minut zanim dostrzegam znaczenie sms'a...  Jaki limit transakcji internetowych? Że co? Że nie udało się zrealizować płatności? Fucking shit. Zrywam się z łóżka (godzina 6:30, budzik nastawiony na 7:15). Wyrywam laptopa z ładowarki i loguje się na stronę banku. Limit był, rzeczywiście, równy 0 zł. Holy moly, szybko zmieniam. Dotychczas płaciłam z karty angielskiej, którą doszczętnie wyczyściłam. Wchodzę więc na Amazona. Minęło kilka sekund, nastała godzina 6:40 coś, a na moim Kindlu pojawia się książka. Mission completed. Za to Cię, mój czytniku, kocham. Całym swym sercem, które aktualnie jest rozwalone na tysiąc pieprzonych kawałków. Ciebie Maas za to nie kocham wcale. Szybko cykam fotkę Kindla z herbatą i wrzucam na Instastory. Może będę bezczelna, ale czułam malutką satysfakcję i ogromną radość z tego, że mogę przeczytać książkę, na który czekał chyba cały świat, przed większością osób w Polsce. Nie wiem nawet na kiedy wydawnictwo planuje premierę, ale nie dałabym rady czekać. Przepraszam. Jestem tym samym wdzięczna sobie, że coś tam po angielsku przeczytam i znowu sobie, że pomimo zawahania, jednak kupiłam Kindla i dzięki temu w oka mgnieniu pojawia się u mnie książka w dniu premiery. Dobrze jednak, że znalazło się kilka dziewczyn, z którymi mogłam po przeżywać, bo inaczej waliłabym głową w ścianę...

Ale... Ale to wcale nie było takie proste! To nie jest łatwa literatura, którą bez problemu się zrozumie po angielsku. Nie wiem, czy wspominałam, że ACOTAR spróbowałam na początku czytać w oryginale, ale po trzech, czterech stronach zrezygnowałam. W życiu bym sama nie zrozumiała tej książki! Na prawdę teraz, z perspektywy czasu, uważam iż nasz polski tłumacz wykonał kawał dobrej roboty. Ale pomimo tego, że już odnajduje się w świecie Prythianu, to i tak miałam niemały problem i wspomagałam się słownikiem. 

A więc wracając do mojej przejmującej historii, wyruszyłam do pracy z czytnikiem wyposażonym w świeżutki "egzemplarz" najnowszej książki Sarah J. Maas. Całą drogę zacierałam rączki jak tylko myślałam o tym co Feyra zgotuje na Dworze Wiosny, ale nie odważyłam się zaczynać tej książki w takim miejscu, jakim jest autobus. To musiała być specjalna chwila. Otworzyłam więc sklep, zrobiłam co miałam zrobić, bo w końcu byłam w pracy. Zaparzyłam kawę. I odpaliłam A Court of Wings and Ruin wiedząc, iż czeka mnie jazda bez trzymanki. Tylko, że klienci zapragnęli przychodzić jeden po drugim. I marudzić. I przyszła dostawa...

Przyznaję się bez bicia - przez część pierwszych rozdziałów prułam sobie w brodę, że wyżej sram niż mam dupę. Że ja do cholery nie rozumiem wszystkiego, a świruje pawiana! Wkurzona odpaliłam w telefonie słownik i tłumaczyłam skrupulatnie słówka, których nie rozumiałam (a żebym to ja była tak ambitna przy pisaniu magisterki). Jeny, co za archaizmy... ale jak to pewna dziewczyna mnie niedawno uświadomiłam, to w końcu fantasy. Po chwili się przyzwyczaiłam, czytałam płynnie i... przepadłam? Nie wiem jak to inaczej nazwać. Nie przepadłam jak w przypadku Mroza i jego Chyłki, kiedy to nie mogłam się oderwać od książek. Co to, to nie. ACOWAR musiałam sobie dawkować. Nigdy, ale to nigdy, nie czułam się w taki sposób podczas czytania. To co zrobiła Sarah ze mną, moją głową i sercem to jest nie do pomyślenia. Powinna do książki załączać kupony na leki uspokajające, albo najlepiej na butelkę wina. Bądź trzy... Ja wiedziałam, że będzie emocjonująco, ale nie że aż tak! Z każdą stroną czułam podniecenie, ekscytacje. Ale też z każdą stroną się bałam. Nie czułam tego w przypadku ACOMAFu, bo w sumie nie wiedziałam czego się spodziewać po tej historii. Teraz to wiemy, wszyscy wiemy że czeka nas wojna na ziemiach Prythianu (i myślę, że to nie żaden spoiler z mojej strony), a co za tym idzie mogą być straty. To jest w końcu czas na rozstrzygnięcie wszystkiego! Nie zdradzę, czy wygrało dobro czy zło. Nie zdradzę, czy w ogóle ktoś wygrał. Zakazałam Sarah zabijania kogokolwiek. Nawet tego gostka, co się w kościach lubuje i siedzi w więzieniu. Czy Sarah mnie posłuchała? Tego też nie powiem.

W tej książce fabuła i akcja nie zwalniają. Nie ma czasu na odpoczynek. Na wzięcie oddechu i zrelaksowanie się przy pięknych widokach, jakie gwarantuje nam pobyt w Valeris. Mieście gwiazd. Polubiłam w końcu Feyre, która sprawuje się świetnie jako High Lady. Byłam z niej dumna. Na prawdę. Ah, oczywiście poza tym że serce mi drżało z przerażenia, to nie raz i nie dwa uśmiechałam się od ucha do ucha. To jak oni tam grali, co odwalali ale przy tym kierowali się sercem i dobrem swoich najbliższych. Docinki Cassiana, Azriela. Nesta, Mor. Amren. Chwile, gdy Rhys i jego wybranka rozmawiali między sobą dzięki więzi, która ich łączy. Jak mówił do niej "Fayre, darling"... Oh my. Nie da się ich nie kochać. Na prawdę. I tym bardziej serce mi się krajało na myśl, co mogła zgotować tym cudownym, pięknym i dobrym osobom Maas. Bo byłam święcie przekonana, że coś im zgotowała.

"We're all broken, Mor said. 
In our own ways - in places no one might see"

Świetnie skonstruowana książka. Trzymająca w napięciu przy każdej stronie. Chyba takie rzeczy powinnam pisać w recenzji? Sądzę jednak, że nie muszę tego pisać, bo czytelniczy którzy znają Maas, wiedzą iż inaczej być nie mogło. Tu już nie ma żartów. Zbliża się wojna. Zbliża się walka. To jest Prythian. To są dwory, które mogą być z tobą, albo wbić ci nagle nóż w plecy. Tak jak Tamlin to zrobił w drugim tomie. Książe Dworu Wiosny i tutaj odgrywa sporą rolę. A także Lucien. Podczas wojny nawet największy wróg może stać się Twoim sprzymierzeńcem. I na odwrót. W ogóle każdy w tej książce odgrywa ogromną rolę. Nie ma mniej ważnych bohaterów. Wszyscy stają się ważni zarówno dla fabuły jak i dla nas, czytelników. Każdy bohater jest bardzo, a nawet bardzo dobrze wykreowany. A co do naszych głównym bohaterów... Rhys i Feyre - epicka historia miłości, która na szczęście nie była wysunięta w tym tomie na główny plan, co sprawia że książka jest nie jest błahym YA.

Zakończenie? Byłabym świnią zdradzając chociażby cień tego, co zafundowała Maas bohaterom i nam, czytelnikom. Wiedzcie, że zarówno moje serce, a także tysiące innych osób na całym świecie, było rozszarpane na tysiąc kawałków przez przynajmniej połowę książki. Moje drżało od pierwszych storn.

Jakoś się trzymam. Ale choć od skończenia tomu minęło 7h, które poświęciłam na sen, to nadal mam przed oczyma wszystkich bohaterów. Nadal wracam do zaznaczonych cytatów. Jestem w fazie analizowania wszystkiego, co w moim przypadku było trudniejsze w trakcie czytania ze względu na użyte przez Maas słownictwo. Nadal jestem chodzącym wrakiem, zbyt rozemocjonowanym by jakoś normalnie funkcjonować wśród rodziny. Warczę na wszystkich od kilku dni... To jest chore! To jest tylko książka! Książka, która stała się całym moim życiem... Bohaterowie są tylko fikcją. Ale są dla mnie bardziej realni i bliżsi mi, niż osoby stojące obok. Niż te, które znam większość życia i mogę ich dotknąć, z którymi mogę porozmawiać. Kilka dni a historia, która wydarzyła się w Prythianie stała się moją rzeczywistością. I to chyba samo w sobie świadczy o tym, że Maas spisała się na medal.



ps. Cieszmy się i radujmy, bo będzie kontynuacja! A w tym czasie planuje zdobyć wydania angielskie książek, przeczytać je jeszcze raz i dumnie ustawić w moim przyszłym mieszkaniu, na honorowym miejscu obok Pottera.

ps2. przepraszam za małą ilość zdjęć, treść dla mnie była ważniejszą sprawą.