Książki o Aelin robią się coraz grubsze i grubsze. Nie narzekam, z ogromną przyjemnością czytam o jej przygodach, a jak już mam czas żeby przysiąść porządnie do lektury to idzie mi to błyskawicznie - zapominam o otaczającej mnie rzeczywistości, co jest wspaniałą odskocznią. Książki Sarah J. Maas faktycznie sprawiają, że myślę o nich w pracy, czy kiedy jestem poza domem i nie mam możliwości żeby poczytać, a tak ogromnie bym chciała - i uważam to za ogromny plus i talent autorki do kreowania takich historii, od których ciężko się oderwać. Sprawiają radość i przynoszą ogrom innych emocji.  Transportują nas do cudownego świata Fae, choć życie w tym świecie wcale nie jest usłane różami. 

Zbliżam się powoli do końca serii - to znaczy zaplanowany jest na jesień jeszcze jeden, ostatni już tom, którego tytuł poznamy wkrótce. Ale jeśli chodzi o polskie wydania to został mi największy "grubasek" Imperium Burz no i ten dotyczący Chaola, Wieża Świtu, który niedawno miał premierę. Nie mogę się doczekać!

W pierwszym akapicie wspomniałam, że życie w magicznym świecie Aelin nie jest wcale takie proste. Za rogiem bowiem czyha ogromne niebezpieczeństwo, potworna i upiorna ciemność spływa  na krainy Adarlanu i inne państwa, chociaż mieszkańcy nie są tego świadomi... Sarah tak to opisała i tak włada słowem, że niemal czuje się smród Valgów i dreszcz grozy, jaki wywołują demony. W odróżnieniu do poprzedniego tomu, który był magicznie piękny, przywodził na myśl wędrówkę po pięknym lesie, czwarty tom jest niesamowicie mroczny i niebezpieczny.

Bohaterka wraca do miejsca, w którym wszystko dla nas czytelników się zaczęło. Żądza zemsty kieruje dziewczynę z powrotem do swojego mieszkania, skąd knuje i spisuje przeciwko królowi starając nie zdradzić swojej tożsamości. Do gry wchodzi z powrotem Arobynn - kolejna osoba, która zadarła z królową Terrasenu. Wraz z towarzyszami rozpoczyna walkę, początkowo odbywającą się głównie w "podziemiach" i na ulicach. Dziewczyna musi odbić swojego kuzyna, a także... być może zgładzić najlepszego i najserdeczniejszego przyjaciela. Dawne znajomości wywrócą się do góry nogami. A w dodatku ta tęsknota za nowo odkrytą magią, którą znów utraciła i za... miłością. Wydawać by się mogło, że sporo tutaj będzie akcji, ale dla mnie ta część była równie spokojna, jak poprzednia. Taka cisza przed prawdziwą burzą. Tyle że cały czas odczuwamy ten dreszczyk grozy i  stres przed niebezpieczeństwem, jakie niebawem spadnie na Adarlan oraz resztę krain, co sprawia że czytamy z podekscytowaniem i nie nudzimy się. Wiemy, że to z czym aktualnie zmaga się Aelin wraz z przyjaciółmi to tylko pikuś.

Pozbawiona nowo odkrytej magii dziewczyna jest zdana na swoje umiejętności przetrwania, które czyniły ją najlepszą zabójczynią, a także na innych - musi się nauczyć im ufać. Jeśli chodzi o resztę bohaterów, to każdy z nich jest świetnie wykreowany i odgrywa ogromną rolę w całej historii, poznajemy ich coraz bardziej, mają swoje narracje, wszystko jest bardzo dobrze zgrane i dopracowane. Widać jak bardzo rozwinęła się Maas od czasów pierwszego tomu. Pojawia się Chaol - tak bardzo zmieniony i przy okazji odmienia naszą opinie na jego temat. Jest Arobynn, którego poznaliśmy w nowelkach oraz Lysandra - tutaj rzeczywiście przydała się znajomość Zabójczyni, więc dobrze, że przeczytałam ją wcześniej. Poznajemy coraz bardziej Manon i inne wiedźmy, Maas odkrywa coraz to więcej kart, wprowadza nowe wątki, które powolutku łączymy ze sobą i nabierają sensu. Muszę przyznać, że podekscytowanie podczas lektury przysłania jakiekolwiek niedociągnięcia, czy wady, o ile takie w ogóle istnieją. Chyba na największy plus zasługuje tutaj wątek miłosny, który jest tak subtelny, delikatny, że aż serce drży na samą myśl. Serio, to nie to samo co łaczy Rhysanda i Feyre - i całe szczęście. Niech istnieje tylko jedna epicka miłość. Z resztą, nadal przede mną Imperium burz, zobaczymy co tam się zmieni.

Sarah J. Maas to kobieta, dzięki której na nowo zaczęłam przygodę z książkami typu fantasy w ubiegłym roku. Poza Potterem dawno temu i kilkoma innymi tytułami później, raczej unikałam takiej literatury i to bez konkretnego powodu. Wiedziona jednak ciekawością chwyciłam za ACOTAR, ale sądzę, że całą moją historię związaną z ową serią znacie (jak nie, to odsyłam TUTAJ, sprawdźcie koniecznie). Obiecałam sobie później, gdy już totalnie przepadłam w świecie Dworów, że nadrobię wcześniejsze książki autorki i zaopatrzyłam się w dwa pierwsze tomy Szklanego Tronu, a także zbiór opowiadań wyjaśniający zdarzenia przed. Po krótkiej ankiecie postanowiłam zacząć właśnie od tych nowelek, mimo że zostały wydane później niż pierwszy tom serii, miało to ułatwić zrozumienie bohaterki i nie pogubić się w innych postaciach. Popełniłam błąd - nie wiem co prawda, czy to nie wina tego, że w tamtym czasie kończyłam w szaleńczym tempie magisterkę, wprowadziłam dietę i cięższe treningi, więc padałam na twarz... ale po dwóch opowiadaniach odpuściłam, czując totalny zawód i niedosyt, nie mogłam w żaden sposób się w nie wkręcić. Pomyślałam, że te historyjki są takie... zbyt proste i błahe? A główna bohaterka niesamowicie irytująca, łącznie z narracją. I tak oto zapomniałam na jakiś czas o ToG.

Przypomniało mi się za to tydzień temu. Chyba za sprawą informacji od Wydawnictwa Uroboros o okładce najnowszej książki autorki. W tym roku dałam sobie za zadanie przeczytania tytułów, na które już od dawna mam ochotę, a które leżą i się kurzą, bo napływały do mnie egzemplarze recenzenckie. Wiedziona impulsem chwyciłam za Szklany Tron. No i teraz opowiem troszkę o wrażeniu, jakie na mnie wywarły te książki. Nie będzie to typowa recenzja, ponieważ książka została wydana już dawno, a więc doczekała się opinii z każdej możliwej strony. Chcę za to podzielić się z Wami moimi odczuciami odnośnie samej historii i bohaterów. Mam kilka myśli w głowie, które bardzo chcę z siebie "wypluć", niekoniecznie mają sens, przy okazji dotyczą też wspomnianych już przeze mnie nowelek, bo zaczęłam je znowu czytać (zanim opublikuję ten post, bo pisze go od kilku dobrych dni, na pewno wszystkie przeczytam). Proszę nie zawracajcie uwagi na chaos panujący w tym poście. To taka recenzja/nie recenzja, taka typowa kartka z notatnika.

Po pierwsze, zwróciłam uwagę na to, że główna bohaterka nie jest tak irytująca jak w przypadku  bohaterki Dworów. To już duży (i chyba największy) plus. Co najdziwniejsze Celaena denerwowała mnie w Zabójczyni (owych nowelkach), a tutaj nagle zyskała moją wielką sympatię już od pierwszych stron! Co się zatem zmieniło? Oczywiście wpływ na to ma "aktualna" sytuacja dziewczyny, to w jakim jest teraz stanie, czemu tak się stało i jej charakter (tym razem jej zadziorność i tupet raczej mnie cieszyły niż drażniły, a siły i odwagi jej pozazdrości niejedna osoba). No ale w końcu Celaena jest zabójczynią, najlepszą w swoim fachu! Sarah J. Maas jest mistrzynią tworzenia superwoman i chwała jej za to. Naprawdę świetnie się czyta o kobietach inteligentnych, pięknych i niebezpiecznych. Być może gdybym doczytała zeszłej wiosny te opowiadania do końca, to  zmieniłabym szybko zdanie o dziewczynie. Albo może to i dobrze, że z lekturą ToG czekałam aż do teraz?



Szklany Tron  - podchodząc do książki wiedziałam jedno - Sarah raczej nie oszczędza czytelników, byłam więc przygotowana na palpitacje serca, zawały i inne tego typu. Oczywiście po chwili uświadomiłam też sobie, że nie doświadczę tego w pierwszym tomie, ale już w dalszych dramat jest nieunikniony. Miałam racje, akcja w pierwszym przebiegła zadziwiająco łagodnie i można powiedzieć, że mniej więcej od połowy wszystko się dłużyło i lekko nudziło, nie było żadnych zaskoczeń, czy dziwnych reakcji organizmu, choć ciekawość i ogólne zadowolenie już tak. Tak naprawdę Szklany Tron oraz ACOTAR stanowią według mnie dłuższy prolog do większej, znacznie lepszej całości. Mam rację? Wierzę, że tak. Jednak idąc dalej tym tropem i porównując - chyba jednak świat przedstawiony w ACOTARZe był bardziej rozbudowany i piękniej opisany, wyraźnie widać że Szklany Tron Sarah pisała dawno, dawno temu i miała dużo mniej doświadczenia. Dlatego też przymykam na to wszystko oko pamiętając, że autorka uwielbia nas zaskakiwać i wgniatać w fotel, a sama historia dziewczyny już od pierwszych stron mnie bardzo zaciekawiła.

Czytając ową książkę kilku rzeczy domyśliłam się dosyć szybko: Celaena będzie najlepsza, jest jakaś chemia pomiędzy kimś a kimś i jeszcze kimś, będą złamane serca, będzie ważniejsze jakieś znacznie większe dobro itp., itd., ALE nie przeszkadzało mi to w ogóle. I nie wiedzieć czemu, ta przykra historia zabójczyni bardzo poruszyła moim sercem i od razu zaczęłam jej mocno kibicować. Wpływ na to mają również opowiadania. Myślę, że nadal lepiej je przeczytać chociażby po pierwszym tomie niż przed całością, bo skoro Sarah wydała je później, to może lepiej się jej posłuchać i przeczytać nowelki tak, jak tego chciała. Poza tym postać Sama to mój kolejny crush. Niestety... Ten kto czytał, to wie co teraz mogę czuć i jak bardzo czekam na to, jak Celaena zacznie działać...



Ah, ta umiejętność Sarah do tworzenia pięknych światów i wspaniałych bohaterów... No może i w ToG początkowo ten świat nie jest aż tak magiczny jak w ACOTARze, jest jakaś tam bogini, król, demony itd., piękny zamek i wystawne przyjęcia, jest też sporo krwi i niebezpiecznych walk, jak w większości tego typu książek. Z tym, że potrafi stworzyć skomplikowany politycznie świat, na pewno każdy się zgodzi, ale tym razem nie czułam się jego częścią (jeszcze). Jak już wspomniałam polubiłam się z główną bohaterką mimo, że jej arogancja może drażnić, a dążenie do bycia w centrum uwagi po prostu zadziwia biorąc uwagę jej sytuacje. W dodatku niezdecydowanie i wodzenie ludzi za nos... Czasami chciałoby się ją przetrącić. Cięty język, odwaga i siła wszystko jednak wynagradzają. Natomiast trzecia nowelka Zabójczyni i Czerwona pustynia sprawiła, że nawet jeżeli miałam jakiekolwiek obiekcje w stosunku do zabójczyni po pierwszej książce, to całkowicie się w moich oczach zrehabilitowała. W ogóle te opowiadanie jest przepiękne i jest na pewno moim ulubionym.

Chciałabym jeszcze nieco napisać na temat innych bohaterów, którzy są niesamowicie istotni. Chaol... Strasznie się obawiam jego przyszłości. Na chwile obecną bardzo go lubię, w odróżnieniu do księcia Doriana jest dla mnie niesamowicie dojrzały. Jego tajemniczość, skrytość, a przede wszystkim oddanie i kierowanie się zarówno rozumem, jak i sercem, wywarły na mnie ogromne wrażenie. No ale pamiętając Wasze reakcje przy czytaniu najnowszych książek, wiem że sporo się może zmienić. Czekam, czekam z drżącym sercem na jakiś epicki romans i dramaty! Choć wierze, że nie jest on w owej serii wysunięty na pierwszy plan, tak jak romans Rhysa i Feyry, a raczej stanowi bardzo ciekawe tło. Nie mogę się też doczekać głębszego poznania reszty bohaterów i tajemnicy, którą skrywa Celaena oraz król Adarlanu i reszta.

No cóż, nie wiem czy coś zrozumieliście z tego mojego wywodu... Ja zabieram się dziś za Koronę w mroku, aby mam nadzieję nieco uleczyć moją poranioną duszę po ostatnim opowiadaniu, Zabójczyni i Imperium Adarlanu, choć to chyba płonne nadzieje...

I was the star that only glowed thanks to his darkness, the light only visible because of him

Nadszedł ten czas - oficjalna premiera ACOWARU już pojutrze, a co za tym idzie pora na odświeżoną i równie oficjalną recenzję.

Post dotyczący owej książki już był i właściwie cieszy się największą popularnością na blogu, ale ponieważ dostałam polską wersję, uznałam iż pora sobie tę historię odświeżyć. I przy okazji sprawdzić jak dużą część książki zrozumiałam poprawnie... Poprzednią recenzję pisałam naprawdę pod wpływem niesamowitych emocji, nie pozwoliłam sobie nawet ochłonąć. Łapię się aż za głowę, jak widzę ile popełniłam tam błędów i jak momentami brzmiało to bez ładu i składu. Tak więc poprawiona wersja, nieco bardziej na "chłodno" jest jak najbardziej wskazana.

Mimo wszystko to nadal te same emocje i te same doznania, co kilka miesięcy temu. Wiem, że teraz zewsząd będzie płynąć fala recenzji, ale co zrobić skoro to jedna z najbardziej wyczekiwanych premier tej jesieni (jak nie roku)?

DWÓR SKRZYDEŁ I ZGUBY

Sarah J. Maas

ACOWAR musiałam sobie dawkować. Nigdy, ale to nigdy, nie czułam się w taki sposób podczas czytania. To co zrobiła Sarah ze mną, moją głową i sercem to jest nie do pomyślenia. Powinna do książki załączać kupony na leki uspokajające, albo najlepiej na butelkę wina. Bądź trzy... Ja wiedziałam, że będzie emocjonująco, ale nie że aż tak! Z każdą stroną czułam podniecenie i ekscytacje, ale też z każdą stroną się panicznie bałam. Nie czułam tego w przypadku poprzednich tomów, które czytałam bo czytałam, nie wiedząc czego mogę się spodziewać, nie znając jeszcze zdolności Maas do szarpania naszymi emocjami. Teraz zdawałam sobie sprawę, czego się spodziewać. Wszyscy wiemy, że ziemie Prythianu czeka wojna, a co za tym idzie mogą być straty. Nadszedł w końcu czas na rozstrzygnięcie wszystkiego... Zakazałam Sarah zabijania kogokolwiek. Czy Sarah mnie posłuchała? Tego nie powiem. Sprawdźcie sami!

W tej książce fabuła i akcja nie zwalniają. Nie ma czasu na odpoczynek. Na wzięcie oddechu i zrelaksowanie się przy pięknych widokach, jakie gwarantuje nam pobyt w Valeris, mieście gwiazd. Polubiłam w końcu Feyre, która sprawuje się świetnie jako High Lady. Byłam z niej momentami naprawdę dumna. Sarah J. Maas włożyła bardzo dużo serca i roboty w to, by jej bohaterowie w końcu nabrali jakiegoś konkretnego wyrazu. To jak oni grają, co odwalają, jak sobie wzajemnie docinają jest prześwietne, ale przy tym kierują się sercem i dobrem swoich najbliższych. Cassian, Azriel, Nesta, Mor, Amren, siostry Feyry - oni wszyscy przeszli niewyobrażalną przemianę i z każdą stroną zyskują naszą sympatię.

A chwile, gdy Rhys i jego wybranka rozmawiają między sobą za pomocą ich więzi?  Nie da się ich nie pokochać. I tym bardziej serce mi się krajało na myśl, co mogła zgotować tym cudownym, pięknym i dobrym osobom Maas, bo byłam święcie przekonana, że coś im zgotowała...

Świetnie skonstruowana książka. Trzymająca w napięciu przy każdej stronie. Chyba takie rzeczy powinnam pisać w recenzji? Sądzę jednak, że nie muszę tego pisać, bo czytelnicy, którzy znają Maas, wiedzą iż inaczej być nie mogło. Tu już nie ma żartów. Zbliża się wojna, walka  jest coraz bliżej. To jest Prythian. Dwory, które mogą być z tobą, albo wbić ci nagle nóż w plecy. Poznajemy w tym tomie nieco bardziej książęta z innych dworów, a także Luciena. A każdy rozdział to

Podczas wojny nawet największy wróg może stać się Twoim sprzymierzeńcem. I na odwrót. - co Sarah umiejętnie nam przekazała. W ogóle każdy bohater w tej książce odgrywa ogromną rolę. Nie ma mniej ważnych postaci - wszyscy stają się niesamowicie istotni zarówno dla fabuły jak i dla nas, czytelników. Jak już wspomniałam każdy bohater jest bardzo, a nawet bardzo dobrze wykreowany - co jest największym plusem ACOWAR (w porównaniu do poprzednich tomów). Sarah J. Maas zdecydowanie poprawiła swój warsztat, a fakt że epicka miłość Feyry i Rhysanda nie była na pierwszym planie, tylko stanowi kolejną cegiełkę do zbudowania pozytywnej opinii. Uważam, że gdyby autorka znów skupiła się głównie na nich, całość wyszłaby mdło i nudno. 

Byłabym świnią zdradzając chociażby cień tego, co zafundowała w zakończeniu Maas bohaterom i nam, czytelnikom chociaż i tak mam wrażenie, że zdradzam za dużo, ale nie mam pojęcia jak inaczej skonstruować recenzję książki, która tak niesamowicie mocno mnie poruszyła. Zarówno moje serce, a także tysiące innych osób na całym świecie było rozszarpane na tysiąc kawałków przez przynajmniej połowę książki, chociażby tylko dlatego, że to Maas i nie wiadomo było czego się spodziewać.

To jest tylko książka, myślałam nie raz odrzucając ją na bok (po czym szybko do niej wracając...). Po co się tam denerwować, przeżywać, uprzykrzać sobie życie? Głupie fantasy! Powieść, która stała się przez tych kilka dni całym moim życiem... Bohaterowie są tylko teoretycznie fikcją, bo dla mnie stali się bardziej realni i bliżsi, niż osoby stojące obok. Niż te, które znam większość życia i mogę ich dotknąć, z którymi mogę porozmawiać. Kilka dni a historia, która wydarzyła się w Prythianie stała się moją rzeczywistością. I to chyba samo w sobie świadczy o tym, że Maas spisała się na medal.

Wybudza mnie dźwięk przychodzącej wiadomości. Spoglądam leniwie na telefon nie racząc nawet podnieść głowy z poduszki. Dopiero po chwili przypominam sobie, co to za dzień. Minęło kilka minut zanim dostrzegam znaczenie sms'a...  Jaki limit transakcji internetowych? Że co? Że nie udało się zrealizować płatności? Fucking shit. Zrywam się z łóżka (godzina 6:30, budzik nastawiony na 7:15). Wyrywam laptopa z ładowarki i loguje się na stronę banku. Limit był, rzeczywiście, równy 0 zł. Holy moly, szybko zmieniam. Dotychczas płaciłam z karty angielskiej, którą doszczętnie wyczyściłam. Wchodzę więc na Amazona. Minęło kilka sekund, nastała godzina 6:40 coś, a na moim Kindlu pojawia się książka. Mission completed. Za to Cię, mój czytniku, kocham. Całym swym sercem, które aktualnie jest rozwalone na tysiąc pieprzonych kawałków. Ciebie Maas za to nie kocham wcale. Szybko cykam fotkę Kindla z herbatą i wrzucam na Instastory. Może będę bezczelna, ale czułam malutką satysfakcję i ogromną radość z tego, że mogę przeczytać książkę, na który czekał chyba cały świat, przed większością osób w Polsce. Nie wiem nawet na kiedy wydawnictwo planuje premierę, ale nie dałabym rady czekać. Przepraszam. Jestem tym samym wdzięczna sobie, że coś tam po angielsku przeczytam i znowu sobie, że pomimo zawahania, jednak kupiłam Kindla i dzięki temu w oka mgnieniu pojawia się u mnie książka w dniu premiery. Dobrze jednak, że znalazło się kilka dziewczyn, z którymi mogłam po przeżywać, bo inaczej waliłabym głową w ścianę...

Ale... Ale to wcale nie było takie proste! To nie jest łatwa literatura, którą bez problemu się zrozumie po angielsku. Nie wiem, czy wspominałam, że ACOTAR spróbowałam na początku czytać w oryginale, ale po trzech, czterech stronach zrezygnowałam. W życiu bym sama nie zrozumiała tej książki! Na prawdę teraz, z perspektywy czasu, uważam iż nasz polski tłumacz wykonał kawał dobrej roboty. Ale pomimo tego, że już odnajduje się w świecie Prythianu, to i tak miałam niemały problem i wspomagałam się słownikiem. 

A więc wracając do mojej przejmującej historii, wyruszyłam do pracy z czytnikiem wyposażonym w świeżutki "egzemplarz" najnowszej książki Sarah J. Maas. Całą drogę zacierałam rączki jak tylko myślałam o tym co Feyra zgotuje na Dworze Wiosny, ale nie odważyłam się zaczynać tej książki w takim miejscu, jakim jest autobus. To musiała być specjalna chwila. Otworzyłam więc sklep, zrobiłam co miałam zrobić, bo w końcu byłam w pracy. Zaparzyłam kawę. I odpaliłam A Court of Wings and Ruin wiedząc, iż czeka mnie jazda bez trzymanki. Tylko, że klienci zapragnęli przychodzić jeden po drugim. I marudzić. I przyszła dostawa...

Przyznaję się bez bicia - przez część pierwszych rozdziałów prułam sobie w brodę, że wyżej sram niż mam dupę. Że ja do cholery nie rozumiem wszystkiego, a świruje pawiana! Wkurzona odpaliłam w telefonie słownik i tłumaczyłam skrupulatnie słówka, których nie rozumiałam (a żebym to ja była tak ambitna przy pisaniu magisterki). Jeny, co za archaizmy... ale jak to pewna dziewczyna mnie niedawno uświadomiłam, to w końcu fantasy. Po chwili się przyzwyczaiłam, czytałam płynnie i... przepadłam? Nie wiem jak to inaczej nazwać. Nie przepadłam jak w przypadku Mroza i jego Chyłki, kiedy to nie mogłam się oderwać od książek. Co to, to nie. ACOWAR musiałam sobie dawkować. Nigdy, ale to nigdy, nie czułam się w taki sposób podczas czytania. To co zrobiła Sarah ze mną, moją głową i sercem to jest nie do pomyślenia. Powinna do książki załączać kupony na leki uspokajające, albo najlepiej na butelkę wina. Bądź trzy... Ja wiedziałam, że będzie emocjonująco, ale nie że aż tak! Z każdą stroną czułam podniecenie, ekscytacje. Ale też z każdą stroną się bałam. Nie czułam tego w przypadku ACOMAFu, bo w sumie nie wiedziałam czego się spodziewać po tej historii. Teraz to wiemy, wszyscy wiemy że czeka nas wojna na ziemiach Prythianu (i myślę, że to nie żaden spoiler z mojej strony), a co za tym idzie mogą być straty. To jest w końcu czas na rozstrzygnięcie wszystkiego! Nie zdradzę, czy wygrało dobro czy zło. Nie zdradzę, czy w ogóle ktoś wygrał. Zakazałam Sarah zabijania kogokolwiek. Nawet tego gostka, co się w kościach lubuje i siedzi w więzieniu. Czy Sarah mnie posłuchała? Tego też nie powiem.

W tej książce fabuła i akcja nie zwalniają. Nie ma czasu na odpoczynek. Na wzięcie oddechu i zrelaksowanie się przy pięknych widokach, jakie gwarantuje nam pobyt w Valeris. Mieście gwiazd. Polubiłam w końcu Feyre, która sprawuje się świetnie jako High Lady. Byłam z niej dumna. Na prawdę. Ah, oczywiście poza tym że serce mi drżało z przerażenia, to nie raz i nie dwa uśmiechałam się od ucha do ucha. To jak oni tam grali, co odwalali ale przy tym kierowali się sercem i dobrem swoich najbliższych. Docinki Cassiana, Azriela. Nesta, Mor. Amren. Chwile, gdy Rhys i jego wybranka rozmawiali między sobą dzięki więzi, która ich łączy. Jak mówił do niej "Fayre, darling"... Oh my. Nie da się ich nie kochać. Na prawdę. I tym bardziej serce mi się krajało na myśl, co mogła zgotować tym cudownym, pięknym i dobrym osobom Maas. Bo byłam święcie przekonana, że coś im zgotowała.

"We're all broken, Mor said. 
In our own ways - in places no one might see"

Świetnie skonstruowana książka. Trzymająca w napięciu przy każdej stronie. Chyba takie rzeczy powinnam pisać w recenzji? Sądzę jednak, że nie muszę tego pisać, bo czytelniczy którzy znają Maas, wiedzą iż inaczej być nie mogło. Tu już nie ma żartów. Zbliża się wojna. Zbliża się walka. To jest Prythian. To są dwory, które mogą być z tobą, albo wbić ci nagle nóż w plecy. Tak jak Tamlin to zrobił w drugim tomie. Książe Dworu Wiosny i tutaj odgrywa sporą rolę. A także Lucien. Podczas wojny nawet największy wróg może stać się Twoim sprzymierzeńcem. I na odwrót. W ogóle każdy w tej książce odgrywa ogromną rolę. Nie ma mniej ważnych bohaterów. Wszyscy stają się ważni zarówno dla fabuły jak i dla nas, czytelników. Każdy bohater jest bardzo, a nawet bardzo dobrze wykreowany. A co do naszych głównym bohaterów... Rhys i Feyre - epicka historia miłości, która na szczęście nie była wysunięta w tym tomie na główny plan, co sprawia że książka jest nie jest błahym YA.

Zakończenie? Byłabym świnią zdradzając chociażby cień tego, co zafundowała Maas bohaterom i nam, czytelnikom. Wiedzcie, że zarówno moje serce, a także tysiące innych osób na całym świecie, było rozszarpane na tysiąc kawałków przez przynajmniej połowę książki. Moje drżało od pierwszych storn.

Jakoś się trzymam. Ale choć od skończenia tomu minęło 7h, które poświęciłam na sen, to nadal mam przed oczyma wszystkich bohaterów. Nadal wracam do zaznaczonych cytatów. Jestem w fazie analizowania wszystkiego, co w moim przypadku było trudniejsze w trakcie czytania ze względu na użyte przez Maas słownictwo. Nadal jestem chodzącym wrakiem, zbyt rozemocjonowanym by jakoś normalnie funkcjonować wśród rodziny. Warczę na wszystkich od kilku dni... To jest chore! To jest tylko książka! Książka, która stała się całym moim życiem... Bohaterowie są tylko fikcją. Ale są dla mnie bardziej realni i bliżsi mi, niż osoby stojące obok. Niż te, które znam większość życia i mogę ich dotknąć, z którymi mogę porozmawiać. Kilka dni a historia, która wydarzyła się w Prythianie stała się moją rzeczywistością. I to chyba samo w sobie świadczy o tym, że Maas spisała się na medal.



ps. Cieszmy się i radujmy, bo będzie kontynuacja! A w tym czasie planuje zdobyć wydania angielskie książek, przeczytać je jeszcze raz i dumnie ustawić w moim przyszłym mieszkaniu, na honorowym miejscu obok Pottera.

ps2. przepraszam za małą ilość zdjęć, treść dla mnie była ważniejszą sprawą.

Marzec wypadł czytelniczo całkiem nieźle. Co najważniejsze odkryłam Mroza, a po drugie - pod koniec miesiąca zrealizowałam jeden ze swoich małych celów książkowych - sięgnęłam po fantasy. Nie jakieś tam skomplikowane pokroju Gry o Tron czy Władcy Pierścieni (o ile to jest skomplikowane fantasy, na takie mi "wygląda"), ale prostą młodzieżówkę. Zrobiłam małą sondę na bookstagramie i padło na... oczywiście na panią Maas i jej serię Dworów. Chociaż cofam poprzednie słowa, świat fantasy jest dla mnie cholernie skomplikowany!

Nie wiedziałam czego się spodziewać. Poza tym, że widziałam na Instagramie zachwyt książkami i jakimś Rhysem nie zgłębiałam się zbytnio o co tyle szumu. Nie sądziłam, że to aż "takie" fantasy! Aha. Jakkolwiek dziwnie to brzmi. No więc od początku - zaopatrzyłam się w egzemplarz i rozpoczęłam swoją przygodę z Dworem Cierni i Róż. Ciężko było. Nie wspominając o tym, że totalnie nie rozumiałam co to jest fae, albo kto to jest, to styl autorki mnie okropnie irytował, tak samo jak główna bohaterka. Ja wiem, że w przypadku takich serii pierwszy tom to swego rodzaju wprowadzenie do całej historii, ale to była dla mnie katorga! Teraz z perspektywy czasu uważam, iż to wina tego że mało czytałam fantasy w przeszłości przez co ciężko było mi się przestawić i wczuć w  klimat. A po drugie pierwszy tom jest na prawdę kiepski. Po prostu.

Właściwie to lektura ACOTAR sprawiła, że zaczęłam zastanawiać się, co ja takiego fantastycznego czytałam poza Harrym Potterem. I tak oto powstało te pożal się Boże zestawienie:

Do tego w ostatnim czasie przeczytałam jeszcze Zakazane Życzenie. A no i Prawo Mojżesza, które ma w sobie elementy fantasy, prawda?

Czemu nie czytałam więcej książek tego typu? Nie wiem. Lubie takie filmy, więc nie jestem z tych, którzy omijają takie rzeczy szerokim łukiem. Jestem w końcu marzycielką. Właśnie teraz w trakcie lektury książek Maas odkryłam ile straciłam. Powtarzam zawsze, że uwielbiam czytać, bo dzięki temu mogę podróżować bez ruszania się z miejsca,  mogę żyć innym, czasami upragnionym życiem. Fantasy to jest coś zupełnie innego! To jest dopiero podróż w nieznane! Nie trudno wyobrazić sobie ulic Nowego Jorku w jakimś romansie czy kryminale, albo innego miasteczka, mimo że się go nigdy nie widziało na żywo. Problemem nie jest wyobrażenie pracy policji, detektywów, prawników czy gorących scen pomiędzy bohaterami. Nie jest to trudne, bo to jest realne. To się dzieje gdzieś w tym samym świecie, w którym żyjemy my. 

Co innego z magiczną, piękną krainą podzieloną na dwory. Co innego z ludźmi, którym wyrastają skrzydła, których spowija mrok. Latający, zmieniający kształty i okropne stwory czyhające w lasach, już nawet nie pamiętam ich nazw tyle ich było... Do tego już trzeba wyobraźni! A mi jej początkowo zabrakło. Nie pomagał wspomniany styl autorki i Feyra, którą chciałam udusić własnymi rękoma. W dodatku cały czas oczekiwałam tego czegoś, tego gorącego romansu, który przeżywali wszyscy bez wyjątku. Prawdopodobnie pragnęłam czegoś "normalnego", bo się zagubiłam. A tu nic, jakiś Tamlin i Lucien, których co prawda polubiłam w pierwszym tomie ale wiedziałam, że to nie o to chodzi. Najnormalniejszą okazała się chyba Nesta, siostra naszej bohaterki (mam nadzieje, że nie przekręciłam jakoś imienia).

Zawód, to złe określenie na to jak się czułam. Wściekłość i irytacja. Owszem. Natomiast z racji tego, że ufam Wam wszystkim, którzy mi polecili lekturę tych książek nie odłożyłam Kindla na bok. I bardzo kuźwa dobrze. To, że przez przez cały pierwszy tom męczyłam się okropnie, to już wiecie. Końcówka, gdy była uwięziona i kiedy pojawił się w końcu nasz "bohater wszechczasów" też mnie nie zachwyciła, ale za to zaintrygowała. A to już coś! Wiedziona głosem ludu, który mówił iż drugi tom to po prostu mistrzostwo, a pierwszy jest tylko "lekko" przedłużonym, ciągnącym się prologiem, już następnego dnia otworzyłam Dwór Mgieł i Furii i przepadłam.

 Tak to można określić. Cholera, jakie to było dobre! Pal licho że przewidywalne, że prawdopodobnie  gdybym na prawdę się na tym znała, to bym znalazła mnóstwo negatywów. Co z tego, że momentami przesłodzone... Nie jestem natomiast krytykiem literackim, a zwykłym czytelnikiem, który co prawda nieco za późno, ale na szczęście odkrył takie świetne młodzieżowe fantasty i się po prostu zakochał. A skoro nie mam zbyt wielkiego porównania, to staje się niezbyt obiektywnym czytelnikiem. Jaka szkoda, że nie czytałam więcej tego typu książek w przeszłości!

Wszystko w lekturze ACOMAFu było na odwrót. Zaciekawiła mnie od pierwszych stron, opisy stały się jakoś mniej irytujące, przyswoiłam sobie już te wszystkie stwory i sztuczki magiczki. Tamlin irytował bardziej. Feyra drażniła nieco mniej (w sumie jej się nie dziwiłam, że była jaka była). A jak pojawił się Książe Dworu Nocy, to aż mi się morda ucieszyła. Nie dlatego, że on to on. Po prostu zrobił to w iście mistrzowskim stylu. W końcu pokazał jakiś pazur i powiało świeżością, bo przez innych bohaterów już mnie trochę mdliło. Dodam, że przy pierwszym tomie ani razu się chociażby nie uśmiechnęłam, co dopiero mówić o szczerzeniu się do czytnika. Nie wiem ile czasu minęło pomiędzy jednym tomem a drugim, ale autorka chyba brała lekcje pisania. Styl zmienił się nie do poznania. No chyba, że to moje podejście się zmieniło, a co za tym idzie stałam się mniej krytyczna.

To na prawdę epicka miłość. To co się tam wydarzyło. Jak się wydarzyło i czemu. Powiązania z pierwszym tomem wszystko wyjaśniły i sprawiły, że zrozumiałam po części, czemu ACOTAR był jaki był. Wykreowany przez autorkę świat stawał się momentami bardziej realny niż ten mnie otaczający. Bohaterowie, dla których tak ważne było oddanie swoim ludziom i dworom. Intrygi. Przyjaźń. Miłość. Poczucie humoru. I jeszcze raz miłość. Walka dobra ze złem. No można powiedzieć, że ten schemat mniej więcej odnajdziemy w każdej książce tego typu, ale że ja ich nie czytałam to się zachwycam tą. Z tego wszystkiego nie zaznaczyłam nawet żadnych cytatów! A Rhys szastał na lewo i prawo takimi pięknymi słowami. Widać, że autorka lubi silne bohaterki (tak wyczytałam) - dokładnie taką próbowała wykreować Fayre. Samodzielną, pewną siebie, niezależną. Osobę, która może zmienić i uratować świat.

I zakończenie. Dla mnie bomba! Jeżeli byłoby to zakończenie w iście Mrozowskim stylu, to bym się chyba rozpłakała na miejscu. Tym czasem znowu miałam uśmiech od ucha do ucha i już zacieram rączki na kolejny tom, bo wiem że będzie kozacki. Mam taką nadzieje. Chyba, że Pani Maas postanowiła złamać nam serce, ale skoro to młodzieżówka, to chyba będzie w końcu happy end, co?  

Uznałam, że czas najwyższy nadrobić te fajne YA fantasy, bo są na prawdę... fajne! Zrobiłam kolejny mini sondaż i tym razem zdecydowałam się na serie Kruczych Chłopców, co już w ogóle jest czymś odmiennym od tego, co czytałam. Jasny gwint, dopiero co zdążyłam się odnaleźć w świecie pani Maas, to musiałam się na nowo przestawić, bo styl pisania pani Maggie jest jeszcze inny. Ale o tym może następnym razem.