Przy okazji dwóch ostatnich postów, przelania w nich mnóstwa emocji i myśli wyczerpałam cały swój zasób weny twórczej. Chyba. Albo po prostu nie przeczytałam nic, co wywołałoby u mnie chęć napisania zwariowanej recenzji. Albo postanowiłam na chwilę się wycofać, bo ogarniałam kilka innych życiowych spraw. No i nadal je ogarniam, ale powoli mi się wszystko prostuje, więc może dlatego nie potrafiłam wybudzić ciętego języka i czegoś napisać, bo moje życie zaczyna być „normalne” ? No nie wiem, nie wiem. A więc, żebyście o mnie nie zapomnieli drodzy czytelnicy, postanowiłam dodać coś dotyczącego… znów mnie. I posłużę się pytaniami zadanymi przez kochaną Martę, która ma mój wymarzony kolor włosów, ale jestem zbyt leniwa żeby się umówić do fryzjera. Ten post to właśnie odpowiedź na nominację o tej dziwnej nazwie, której nie powtórzę.

Podobno siadałam już w sześciolatkach na środku kolorowego dywanika, otoczona innymi dzieciakami i im czytałam. Podobno. Może być tak, że mnie okłamują albo po prostu rodzina opowiada barwne historie znajomym, żeby się czymś pochwalić. Whatever.

Ja, jak już wspominałam kiedyś, pamiętam jakby to było wczoraj... Po mojej komunii, w trakcie gdy reszta szanownej rodziny „świętowała” ten dzień w salonie. Zupełnie jakby to, że przyjęłam swój sakrament święty coś dla nich w ogóle znaczyło, a tak naprawdę była to okazja do obżarcia się i wychylenia kilku kieliszków szlachetnego, przezroczystego trunku (może gdyby wiedzieli, że nie doczekają się bierzmowania, myśleliby inaczej?). No więc wtedy właśnie ja usiadłam sobie na swojej kolorowej, małej kanapie w  pokoju i chwyciłam książki, które dostałam od cioci. To był Harry Potter oczywiście. I zaciekawił mnie ten dziwny czarodziej z długą srebrną brodą i przeniosłam się na Privet Drive.

Nienawidziłam za to lektur. W szkole średniej wręcz ich nie czytałam w ogóle, opierając się na streszczeniach. Tak naprawdę wróciłam do czytania książek innych niż Potter chyba na studiach, albo pod koniec liceum.

No powiedziałabym, że Harry Potter skoro dzięki niej pokochałam czytanie. A więc tak odpowiem – Harry Potter, jak prawie każdy książkoholik. Pamiętam te oczekiwanie na premiery kolejnych części i kolejki w Empiku. To było epickie. Harry Potter jest epicki i inni mogą gadać sobie co chcą – ja zawsze będę to wspominać z wielkim sentymentem. Dorastałam z nim, dorastałam wraz z każdym tomem książki i każdą częścią filmu. Poza tym, że czytałam wszystkie części po kilkanaście razy to miałam okres, że czytałam też jakieś dziwaczne opowiadania (nie wiem jak to się nazywa dokładnie) dotyczące na przykład Hermiony i Draco. Ba, sama nawet zaczęłam pisać jedno (nadal istnieje po tak długim czasie, na jakimś moim starym blogu). Pomysł miałam zacny, tyle zdradzę, ale nie wyszło. Jak zawsze. No nie ważne.

Harry Potter nauczył mnie wiele poza tym, że z chęcią sięgałam po książki w trakcie, gdy inne dzieciaki tą czynność wyśmiewały. Nauczył mnie czym jest honor, przyjaźń, oddanie. I inne emocjonalne bzdety. Bla bla. Rozwinął wyobraźnie. Nie uczestniczyłam nigdy w żadnych potterowskich zlotach, nie miałam żadnych zabawek, gadżetów, wiec nie mogę powiedzieć że miałam jakieś poczucie wspólnoty z innym poterromaniakami. Nic z tych rzeczy. Mój fanatyzm opierał się na przeczytaniu i obejrzeniu każdej części wiele, wiele razy i na tym, że znałam prawie każdy szczegół tej powieści. Kiedy przeczyta się całą serie i widzi jak każdy wątek z poszczególnych części się przeplata, gdy jakiś element z pierwszego tomu ma nagle znaczenie w ostatniej… No WOW. Poza tym to jedyna książka, przy której tak wyłam. Dosłownie wylam. Moment, gdy umiera Syriusz albo Dumbledore... Dobra bo robię się zbyt emocjonalna.

Jestem wychowana na Potterze, ot co. I jestem za to niesamowicie wdzięczna cioci. A także babci, dziadkowi, który stał raz od rana w środku szalonego tłumu w Empiku żeby zawieźć chorej, leżącej w domu z gorączką wnuczce najnowszą część Potter’a, choć on sam uważał tą całą historię za zło, ale zrobił to i tak byleby ją uszczęśliwić. I zaiste cieszył się, że nie wrodziłam się w rodziców i w ogóle czytałam i czerpałam z tego radość w tak młodym wieku. Jestem wdzięczna mamie, która jako jedyna w rodzinie chyba podziela moją sympatię do filmów HP (do filmów) i tacie, który dzielnie SPAŁ obok mnie na sali kinowej podczas oglądania ze mną premiery Komnaty Tajemnic. Na kolejne części chodziłam już sama, albo z jakąś koleżanką.

Kaca to ja znam i to bardzo dobrze. Na przykład po wieczornym wypiciu całej butelki czerwonego wina. Albo po obaleniu z najlepszą przyjaciółką dwóch litrów vermuta, chociaż zawsze kupowałyśmy jedną butelkę (doprawdy nie wiem, jak to się działo że na następny dzień leżały zawsze dwie puste butelki). Albo po weselu mojej przyszłej szwagierki. Oh shit.  Mogłabym wymieniać w nieskończoność, ale byście mnie wzięli za jakąś alkoholiczkę, czy coś. A ja po prostu mam fajne wspomnienia...

Nie, nie wiem co to kac czytelniczy. CO TO JEST? Bo serio nie wiem. Widziałam często, że ktoś o tym mówi, ale ja się czuje zielona w tym slangu w takim razie. Kac kojarzy mi się z bólem głowy, brakiem energii i ogólnym zniechęceniem do życia, więc co niby jakaś książka miała by u mnie wywołać takie reakcje? Hm. Nie wiem.

Zastój czytelniczy... hm, taki zastój miałam na przykład rok temu, ale nie przez książke konkretnie a przezd brak czasu,ze względu na sesję. W ostatnim tygodniu też troszkę mniej czytałam ze względu na inne sprawy, które zaprzątnęły mi głowę.

Miękka. Wiem, że w twardej okładce wydania są ładniejsze itd., ale ja zdecydowanie lubię czytać w przeróżnych pozycjach, trzymając na przykład książkę powyginaną w jednej ręce. Do tego najlepiej jak jest lekka, co bym ją udźwignęła.

Czytam zdecydowanie częściej po angielsku. Zaczęłam w ubiegłe wakacje, kiedy wyszła najnowsza powieść Colleen Hoover It ends with us, a ja koniecznie chciałam ją przeczytać. W dodatku dopiero co kupiłam Kindle’a więc postanowiłam spróbować swoich sił i kupiłam książkę dzień po premierze na Amazonie. Okazało się, że idzie mi dobrze więc próbowałam tych sił dalej. Pamiętam, że aby trochę odpocząć od angielskiego zaopatrzyłam się na wakacyjny wyjazd w Bez słów Sheridan po polsku i… nie mogłam tej powieści znieść. Wszystko takie płytkie, opisy seksu jak w jakimś pornolu, cała ta historia taka prymitywna i wręcz śmieszna. Nie rozumiałam szału na tą książkę i autorkę, więc ją przekreśliłam. Po jakimś czasie wiedziona jednak głosem ludzi z Goodreads zaopatrzyłam się w jej inną powieść, tym razem w oryginale. Niebo a ziemia! Nie ma nawet porównania. Nie wiem jak z innymi jej książkami, ale w przypadku Archer’a tłumacz wyrządził pani Sheridan wielką krzywdę. Od tamtej pory książki tego typu czytam po angielsku (czyli NA, YA, romanse, dramaty). Naprawdę to lubię. Wiem wtedy, co dokładnie autor chciał mi przekazać – jakimi emocjami chciał się ze mną podzielić, poznaje dokładnie jego styl a nie styl tłumacza. I mogę przeczytać jakąś pozycję zanim zostanie wydana u nas. I lubię angielskie bluźnierstwa, ale to już wiecie. Oczywiście nie czytam po angielsku nie wiadomo jak ciężkiej literatury. Na przykład teraz, w przypadku Dworu Cierni i Róż nie poradziłam sobie zbytnio, ze względu na słownictwo, opisy magicznych stworzeń i miejsc – w tym momencie kieruję duże pokłony w stronę tłumacza (szczególnie za drugi tom, bo pierwszy był słaby i długo zastanawiałam się, czy to wina tłumaczenia czy po prostu autorka pomiędzy oba tomami jakoś się podszkoliła w pisaniu – ale ja się nie znam, to się nie wypowiadam). Tak właściwie wróciłam do czytania po polsku jak założyłam bookstagrama.

Odkąd mam bookstagrama, to tak, patrzę na okładki. Chociaż już mi minął szał i przestałam zamawiać wszystko, co tylko przykuwa moją uwagę. Szczerze powiedziawszy czytałam sporo powieści w oryginale, które miały okropną okładkę ale jak czytam na Kindlu to nie zwracam na to uwagi. W Polsce na szczęście te same książki ukazują się w znacznie ładniejszej odsłonie. Okazuje się, że nasi wydawcy mają niezły gust. Na ilustracje nie patrzę. Czcionka? Na Kindlu ustawiam sobie jaką chcę, natomiast rozmiar w papierowych wersjach ma dla mnie duże znaczenie, bo jestem ślepa jak kret. Przy okazji nadmienię to o czym już wyżej wspomniałam, lubię jak książkę można łatwo wygiąć i jak papier jest z tych „lekkich” żeby trzymać ją w jednej ręce.

Oh dear, nie cierpię takich pytań. Czy jest ktoś, kto jest w stanie wymienić jednego ulubionego autora? Mogłabym powiedzieć, że J.K. Rowling, bo uwielbiam ją za Pottera a także za tą serię kryminałów, którą napisała pod tym jej nowym pseudonimem. Nie pamiętam teraz dokładnie jak się nazwała, a jestem zbyt leniwa żeby pójść do swojego pokoju i spojrzeć na półkę ani żeby to wygooglować (co uczyniłabym zapewne w tym samym czasie, co napisałam to zdanie).

Harlan Coben, Tess Gerritsen, Dan Brown. 

Colleen Hoover - o tak, właśnie! Jestem totalnie CoHo! Ale nie do końca za te książki, za które większość z Was ją lubi. Ja nie jestem wielką fanką Ugly Love, a jestem ogromną fanką November 9 pomimo, że jest sporo negatywnych opinii na temat tej powieści. Hopeless było też okay, ale czytałam ją dawno, dawno temu. Ta inna powieść taka o tych sąsiadach jakby, też nie do końca mój typ. Ja uwielbiam It ends with us, Confess, Too Late. W ogóle Collen jest świetna. Jej osobowość i poczucie humoru, jej przyjaźń z Tarryn Fisher. Nie ma postu na facebooku Collen, żebym po przeczytaniu nie parsknęła śmiechem. No i Tarryn, o której nawet dodałam osobny post. Wiecie, że najnowsza powieść Bad Mommy, o której pisałam przy okazji właśnie tamtego wpisu, jest zainspirowana snem Collen? 

Swojego czasu bardzo lubiłam Emily Giffin. Właściwie to chyba pierwsza autorka romansów, z którą miałam styczność i uwielbiam ją za „Coś pożyczonego” i „Coś niebieskiego”. Czytałam każdą jej powieść i choć te ostatnie są nieco słabsze to i tak mam do niej sentyment.

Czytasz książki polskich autorów? Jeśli tak, to kto jest Twoim ulubionym?

Zaczęłam czytać ostatnio. Szczepan Twardoch swoim Królem wywarł na mnie ogromne wrażenie. Aktualnie jestem w fazie Mroza, dzięki serii z Chyłką i Zordim. Przeczytałam natomiast jego Bahawiorystę kilka dni temu i nieco się zawiodłam. Być może dlatego, że czytałam bardzo wyrywkowo, albo za bardzo oczekiwałam czegoś na miarę Kasacji itd. Choć wiem, że było to złe myślenie. Zaczęłam Żulczyka, ale nadal go nie skończyłam (fuck, zapomniałam o niej a to pożyczona książka, muszę ją przeczytać …) 

Nie wiem jakich polskich autorów jeszcze czytałam. Przymierzam się do Bondy i Pużyńskiej i na pewno w końcu coś z dorobku tych pań przeczytam.

Grey. Jest mi tak wstyd… Nie dlatego, że przeczytałam te książki, bo każdy musi przeczytać żeby się przekonać, czy coś mu się podoba bądź nie, a z powodu mojej chwilowej obsesji na punkcie tej trylogii i innych podobnych. Cross, Gabriel i inni socjopaci. Nawet kupiłam te trzy książki, mimo że czytałam je wcześniej dzięki uprzejmości znajomej. Na Boga, one teraz leżą i się kurzą nie tknięte, a mnie aż przechodzą dreszcze jak na nie patrzę i to nie z powodu Christiana. Jedyny plus całej tej Greyowskiej hecy to muzyka z filmów. Swoją drogą – mam je na sprzedaż bądź wymianę, bardzo tanio. Polecam.

Te i te, choć ostatnio zdecydowaniu te pierwsze (nazwa bloga zobowiązuje). Ja wiem, że nic nie zastąpi tej chwili kiedy trzymasz papierową wersję w ręku, kiedy czujesz jej zapach itp. itd… Kiedy patrzysz i podziwiasz cudowne wydania. Książki świetnie też służą jako element wystroju. Ale mój kochany Kindluś jest taki poręczny, lekki, mieści tyyyle książek, oczy się nie męczą, czytam jak już zgaszę światła, czytam w słońcu i wszystko widzę…

To co sądzę o całej polityce naszego kraju i ludziach nami rządzących. Lepiej tego nie mówić w miejscu publicznym, bo będą mnie ganiać z krzyżami. 

Zanim dodałam poprzedni post, w którym przyznałam, że nie będę pisać do wydawnictw podjęłam się jednej małej współpracy. Nad zrecenzowaniem tej książki oczywiście chwilę się zastanawiałam, ale ostatecznie się zgodziłam. Dzień po tym jak dodałam wpis, w którym wylałam mnóstwo myśli, czekałam na kuriera i targało mną jednak kilka sprzecznych emocji. Czy aby nie postępuje wbrew sobie? Czy na pewno mam na to czas i najważniejsze - czy nie jestem pieprzoną hipokrytką? Klamka zapadła, książka przyszła no a ja się z tego wywiąże. Zgodziłam się na zrecenzowanie jej głównie dlatego, że przyciągnął mnie tytuł. To nie tak, że od początku nie chciałam jej czytać a zgodziłam się, bo wypada. Oceny w Internecie są niby słabe, ale ja akurat rzadko się kieruję "gwiazdkami" przy wyborze lektur dlatego, hell, dałam jej szansę. Jestem w swoim mniemaniu mistrzynią olewania, także "Magia Olewania" wydaje się książką dla mnie. Może to jakiś znak z niebios albo skądś, ta wiadomość od wydawnictwa, żeby ogarnąć swoje życie, w którym ostatnio panuje istny chaos? Może jednak popracuje w końcu nad swoją przyszłością, bo jak na razie to jeden ogromny znak zapytania. Tylko, że zrodził się kolejny mały dylemat - dotychczas twierdziłam, iż nie lubię czytać poradników (czytałam tylko jeden i to do połowy), a to w końcu jest poradnik. Cholera. No i co teraz? Jak tu nie wyjść na oszustkę w oczach moich czytelników? Skoro:

Książka przyszła, ja wróciłam z pracy wczoraj wieczorem i na nią spojrzałam. Przekartkowałam. Już mnie kupiła samym zapachem. No czy jest ktoś, kto nie lubi zapachu świeżego druku? Ta książka tak pachnie, sprawdźcie. Jest fajnie wydana, minimalistyczna okładka, w dodatku super w dotyku (oh dear, czy ja na prawdę to napisałam?), nie jest za gruba - a to rozwiązało mój problem C. Zdążę ją przeczytać i zrecenzować. Jak już wspomniałam wyżej, mimo wszystko zaciekawiła mnie ta pozycja więc tak na prawdę nie postępuje wbrew sobie. No i nie pisałam sama do wydawnictwa. Problem A też rozwiązany.  Co z problemem B? Czy Sarah Knight przekonała mnie do poradników?

MAGIA OLEWANIA

/ The Life-Changing Magic of Not Giving a F**k

SARAH KNIGHT

Tłumaczenie: Magdalena Macińska

Premiera: 15 marzec 2017r

Wydawnictwo MUZA S.A

Sarah Knight chcę nas nauczyć, jak w magiczny sposób przestać się przejmować. Jak nie tracić energii i czasu, którego się nie ma na rzeczy, na które tak na prawdę nie mamy ochoty. Wszystko to na przykładzie jej życia. W oryginalne to wszystko brzmi mniej więcej tak, żeby po prostu not giving a fuck i bardzo podoba mi się to brzmienie, choć to kwestia mojej sympatii do angielskich bluźnierstw.

Jestem leniem, więc kiedy autorka mówiła "teraz coś zapisz", ja kartkowałam książkę dalej, bo przecież wymagało to ode mnie zbyt dużego skupienia i jakiejś w ogóle aktywności.  Więc tak, ewidentnie nie nadaje się na poradniki. Ale! Ta książka to coś jeszcze innego, bo na prawdę dała mi do myślenia. I może w momencie czytania nie miałam ochoty roztrząsać swojego życia i wypełniać zaproponowanej tabelki, to na pewno poruszyła pewne trybiki w mózgu i wiem, że w kilku sytuacjach będę odnosić się do słów autorki. Wiecie, ja mam specyficzne poczucie humoru. W realnym świecie pewnie nie mam go wcale, szczególnie wśród obcych czy dopiero poznanych ludzi, ale wiąże się to bardziej z tym, że nie lubię być w centrum uwagi. Za to lubię czarny humor i szczerość, osoby które przyznają się otwarcie, że gówno obchodzi ich co aktualnie dzieje się w polityce, czy co koleżanki dziecko zabawnego i słodkiego aktualnie zrobiło, bo ile można o tym słuchać? Szczerze współczuje osobom, które aż tak wszystko biorą do siebie i nie potrafią wyluzować i to właśnie takie osoby powinny przede wszystkim przeczytać tą książkę. Albo i nie, bo może takie właśnie osoby wystawiły u nas w kraju tej pozycji słabe oceny. Nie mi oceniać, bo skoro sama nie chcę być oceniana to i ja nie będę tego robić. Jednak w jakiś sposób na świecie książka stała się bestsellerem, prawda? Z przymrużeniem oka a można na prawdę spędzić przy niej miło czas. No mnie autorka kupiła swoją osobowością i właściwie zgadzam się z nią w każdej prawie kwestii (poza masłem orzechowym, jak można nie kochać masła orzechowego?!) i większością spraw, które wymieniła Sarah rzeczywiście się nie przejmuje. Tak więc eureki nie odkryłam podczas czytania, ale! nadal nie zdawałam sobie z wielu rzeczy sprawy i prawdopodobnie jestem przykładową zołzą więc muszę to zmienić. Dla mnie najcenniejszy jest jednak etap, kiedy trzeba wybrać rzeczy i osoby, którymi powinniśmy się przejmować, bo olewam ostatnio zbyt wiele spraw. I na pewno jak przyjdzie odpowiedni moment, otworzę książkę i spróbuje zadziałać.

Wiecie, to nie powieść więc w żaden sposób nie mogę zaspoilerować Wam fabuły, ale i tak nie mam zamiaru pisać co książka po kolei w sobie zawiera, no bo ja tak zwyczajnie nie działam. To jest poradnik, więc domyślacie się czego mniej więcej się spodziewać. Ja podeszłam do lektury tej pozycji nie jak do czytania poradnika, a powiedzmy hm... biografii? Czegoś lekkiego? Czytałam sobie z ciekawością, co Sarah zmieniała powoli metodą prób i błędów i starałam się odnosić to do mojego życia. Prawdą jest, że marnujemy w życiu mnóstwo energii i czasu na rzeczy zbędne. Same zastanawianie się np. czy wypada teraz zrecenzować książkę, choć pisałam ostatnio, że nie nadaje się na współpracę już było w moim przypadku straconym czasem, prawda? Samo myślenie o tym, co sobie pomyślicie, to w sumie stracona energia. Te wszystkie wątpliwości i negatywne myśli, to takie graty zalegające w naszej świadomości, a autorka w kilku krokach pokazuje nam jak ową graciarnię uporządkować i wysprzątać. Jest metoda Zero Żalu, czyli wybranie spraw, którymi nie chcemy się przejmować i olewanie ich. Proste?

Tak więc problem C jest nie do końca rozwiązany, bo jednak nadal poradniki nie spełniają w moim przypadku swej funkcji. Nie skreślam ich - wiem że w przyszłości, kiedy będę miała inną pracę, kiedy będę miała zupełnie inne obowiązki i w innych środowisku się otaczać, kiedy prawdopodobnie (oby nie) będę przytłoczona życiem z chęcią sięgnę po książkę Sarah Knight z dużo większym zaangażowaniem niż teraz. Natomiast czas spędzony przy lekturze Magii Olewania, nie był na pewno straconym. Słowa autorki sporo mi uświadomiły, jak na przykład to, że na prawdę nie mamy kontroli nad tym, co sądzą o nas obcy ludzie. Możemy wpłynąć na ich uczucia, ale nie opinię i autorka w fajny sposób wyjaśnia nam różnicę pomiędzy jednym a drugim. W ogóle nie raz i nie dwa zaśmiałam się pod nosem, a to już kolejny fajny plus. 

Uwaga, post jest prawdopodobnie pełen rażących powtórzeń i zawiera zbyt wiele przecinków, a w niektórych miejscach gdzie być powinny, to ich nie ma. Ta ważniejsza część wpisu jest troszkę dalej.

Usiadłam we wtorek do komputera żeby kontynuować pisanie magisterki. Ba, specjalnie olałam zajęcia aby zostać w domu i w końcu ruszyć z nią do przodu, bo czuje już nóż na karku (taki dwa razy większy niż ostatnio). Jak tylko spojrzałam na polskie i angielskie artykuły, które muszę przejrzeć by cokolwiek naskrobać dalej, jedyne co mogłam zrobić to udać się na długi spacer z moim głupim psem (wiecie, że go kocham). Na taki długi, że aż ledwo szedł z powrotem, co jest ewidentnie rzadkością, bo ten owczarek od szczeniaka ma jakieś cholerne ADHD (choć wystrzelić w górę, praktycznie wyrywając mi przy tym rękę, za stadem wiewiórek miał jeszcze siłę). Mogłam też wysprzątać dom, zrobić jakby wegański obiad dla siebie i rodziców (bo wiecie, od siedmiu dni nie jem mięsa, bo tak po prostu). Jak to wszystko zrobiłam, nie śpiesząc się przy tym oczywiście, to usiadłam do laptopa z powrotem. Jeszcze raz przejechałam wzrokiem po czekających mnie ustawach i innych pierdzieleniach, przypomniałam sobie w ogóle o czym pisałam ostatnim razem (czyli jakieś ponad dwa tygodnie temu) i zwyczajnie stwierdziłam, że czas na nowy post, nie będący recenzją. Shit. W tym właśnie miejscu przerwałam przedwczoraj pisanie, bo uznałam, że i tego mi się nie chcę robić. Poszłam za to pobiegać z moimi wyglądającymi już jak nastolatkowie rodzicami (którzy wpędzają mnie swoją drogą w ogromne kompleksy). Cały dzień wolny przeznaczyłam na NIC. Fucking perfect.

No bo od kilku dni dużo sobie myślę. O wszystkim. Nic z tego konstruktywnego ewidentnie nie wynika, ale i tak myślę. Nad sensem moich studiów, nad senem pisania tej magisterki, choć jej temat nie jest błahy, raczej można rzec iż jest istotny i bardzo ważny w dzisiejszych czasach. Nie dotyczy picia napojów gazowanych, tylko pedofilii do cholery. No właśnie, gdzieś mi się ostatnio wyświetliła prośba o wypełnienie ankiety dotyczącej właśnie tego problemu/zjawiska? Zwał jak zwał. Myślałam że to żart, ale nie, jednak to było na poważnie. Szacunek. Tak czy siak, złapałam się za głowę i w duchu karciłam za porwanie się z motyką na słońce. Mi się po prostu nie chcę a wybrałam temat rzekę. Jak każdemu, powiecie. No zgadza się, ale nadal mi się nie chcę i nie specjalnie mi to pomaga, gdy tak mówicie że każdemu się nie chcę.

Myślę też o tym moim całym książkowym, instagramowym hobby.

Niecałe dwa miesiące temu założyłam bookstagrama, o czym wiecie. Znalazłam przy tym sposób na ucieczkę. Od obowiązków rzecz jasna, bo to była główna pobudka. I okazało się, że nie jestem jednak taka do dupy, jak mi się dotychczas wydawało. Niesamowicie mnie to uskrzydliło i cóż mogę powiedzieć, zawładnęło moim życiem. Wydałam od razu majątek na książki w wersji papierowej, których już dawno nie czytałam a tym bardziej nie kupowałam. Zapełniłam swój iCloud identycznymi zdjęciami. Siedziałam cały czas z nosem w telefonie albo w laptopie. Nie do końca kontaktowałam z rzeczywistością. O wspomnianych obowiązkach z wielką przyjemnością zapominałam, a kiedy dostałam propozycję recenzji pierwszej książki to po prostu czułam się jak pieprzony geniusz. Od razu zaczęłam myśleć o napisaniu maili do wydawnictw, już chciałam być jakąś wielką blogerką, recenzentką i cholera wie czym jeszcze, mimo że "miałam" dopiero miesiąc. NA SZCZĘŚCIE się opamiętałam. Hola, tu jest tyle osób, które na prawdę na to zasługują, które są w tym świecie znacznie dłużej i na prawdę znają się na rzeczy. Jest tyle oryginalnych osobowości, których wpisy uwielbiam czytać i z ogromną przyjemnością obserwuje ich profile. Osoby, które stają się moją inspiracją, a także kimś więcej, bo łączy nas ta sama miłość. Miłość do książek i fotografii. Jest wiele osób, które po prostu traktują to jako hobby i jako sposób na wyrażanie siebie. Kilka takich dziewczyn stworzyło ostatnio świetną akcję "Bookstagram to pasja", z którą się zgadzam w stu procentach. Cała idea akcji sprawiła, że zaczęłam się ostatnio nad tym wszystkim mocno zastanawiać, bo zrobiło się to dla mnie lekko "niesmaczne", to wypominanie sobie zdobywania liczby obserwatorów za wszelką cenę, czy zdobywania jak największej ilości współprac recenzenckich (z drugiej strony, kuźwa, to też mnie wnerwia). Bo właśnie, są też zapewne osoby, które po prostu chcą dostawać za darmo książki. Powoli to wszystko rozgryzam. Nie wiem. Pewnie się mylę.

No dobra, ale kim ja jestem? Jestem tu niecałe dwa miesiące. Ja wiem, że liczby nie mają znaczenia, ale cholerka jest już Was na Instagramie 1500 osób! To niesamowicie cieszy i to z czysto egoistycznych pobudek - kurna, jestem jednak dobra i coś mi się udało! Dziękuje Wam i kocham Was za to, że staliście mi się tak bliscy. Jest kilka osób, które mogę z ręką na sercu nazwać moimi osobami, tak jak Meredith Grey nazywała niegdyś Christinę (dla fanów Greys Anatomy). Moja praca, czyli moje zdjęcia, mimo że proste i minimalistyczne jednak kogoś przyciągają. Są proste, są prawdziwe, są moje. Prawdopodobnie nudne i nie zbyt artystyczne, ale trudno bo jednak ktoś chce je oglądać. To jest zajebiste uczucie, dlatego tak właśnie ciesze się, że mam taką piękną liczbę na koncie! Tak samo, jak przyciągnęły kogoś moje chaotyczne posty na tym blogu, słowa które wyrzuciłam z siebie po przeczytaniu według mnie dobrych książek - mimo, że bez ładu i składu, z błędami i prawdopodobnie nie dające się przeczytać, jednak znalazły jakieś grono odbiorców. I to cieszy najbardziej. Dzięki!

Bookstagram to pasja. Racja! Dlatego powiedziałam sobie, że nie mam zamiaru pisać na chwilę obecną do wydawnictw. Być może właśnie ktoś "ważny" to czyta, a ja skreśliłam sobie jakąkolwiek możliwą przyszłą współpracę, ale dla mnie nie ma to już znaczenia. Nie po to zakładałam konto. Nie po to, żeby dostawać książki, których tematyka mnie nie interesuje i słodzić o nich a przy tym zaśmiecać sobie i Wam Instagram. Jestem niesamowicie szczęśliwa, że pierwsza książka, którą dostałam całkowicie przypadła mi do gustu i byłam przy pisaniu recenzji jak najbardziej szczera. Dlatego jeżeli kiedykolwiek dostanę propozycję dotyczącą książki, której tematyka na prawdę mi odpowiada (jak w przypadku tej pierwszej), bez wahania się zgodzę.

Chodzi mi o to... Właściwie nie wiem o co mi chodzi. Myślę nad czymś intensywnie od jakiegoś czasu, czytam blogi, czytam recenzję, oglądam instastory, generalnie żyje tym światem i nachodzi mnie kilka refleksji. Wiecie, mój blog to miał być też swego rodzaju pamiętnik, więc ten post do tego mi aktualnie służy. Do przelania tych myśli. No bo... nie wyobrażam sobie pisania recenzji po każdej przeczytanej książce. Od tygodnia chciałam coś tu dodać, ale nie wiedziałam o czym napisać a kilka pozycji przeczytałam. Ja na prawdę podziwiam osoby, które piszą prawie codziennie recenzje po każdej skończonej książce. To tylko świadczy o tym, jak bardzo JA się do tego nie nadaję. Z resztą wiecie, że moje opinie to nie recenzje. To moje czyste emocje. I tylko wtedy jestem w stanie coś napisać, kiedy na prawdę książka wywrze na mnie ogromne wrażenie. Ale takie na prawdę ogromne a mnie nagle coś natchnie. No bo powiedzmy, że przeczytałam teraz zwyczajną książkę, romans, new adult czy coś (uwielbiam je) i bardzo mi się historia spodobała, połknęłam ją w dobę czy tam dwie, ale nie wyzwoliła u mnie jakoś lawiny myśli, nie pobudziła do analizy i interpretowania ludzkiego życia, nie zrobiła ze mnie głupiej (a to jak już wiecie kocham najbardziej podczas czytania). Co z tego, że większość czasu podczas czytania byłam podekscytowana. No bo co mam teraz o takich bohaterach i ich historii, których jest setki, napisać? Książka opowiada o tym i o tym, bla bla bla bla, ten bohater przeżył to ale tamten przeżył tamto, dwie zagubione duszyczki, bla bla, na prawdę piękna książka dająca nam do myślenia, grająca na naszych emocjach, ucząca że to i tamto, bla bla. Amen. Kropka? Dobra, wyjaśniam. Szanuje każdą przeczytaną recenzję. I szanuje każdą pracę włożoną w napisanie takiej opinii. Ale nie lubię ich czytać. Nie lubię tych szablonowych recenzji i doszłam właśnie teraz do takiego wniosku (oczywiście wniosek ten poprzedzony jest półtoramiesięczną analizą, haha). Czytam takie wpisy głównie, kiedy chcę dowiedzieć się czegoś o książce zanim ją kupię i robię to bardzo pobieżnie (więc jak widać są one oczywiście bardzo potrzebne, jest wiele osób, które robią to perfekcyjnie a nie mi to wszystko tak na prawdę oceniać). No ale jednak dla przyjemności takich streszczeń, zakończonych jednym akapitem opinii własnej, nie lubię czytać. Więc zwyczajnie nie mam zamiaru takowych pisać (jak pracowałam w UK w restauracji menagerka powiedziała mi banalne słowa, które staram się wprowadzać w każdą dziedzinę swojego życia "traktuj klienta tak, jakbyś sama chciała zostać potraktowana", serio to wiele zmienia). Być może cały bloggerski świat nie jest dla mnie, ale akurat z tego nie zrezygnuję nawet jeżeli po tym poście mnie ktoś znienawidzi i stracę jakiś obserwatorów. Bo świetnie się bawię i przynosi mi to radość, a tego mi ostatnio w życiu brakowało.

Jestem tu sobą. I chce zostać sobą, bo w codziennym życiu nie zawszę mogę. Trochę to paradoksalne, prawda? Mówi się, że w Internecie możemy być tym kim chcemy, możemy udawać ile wlezie, a ja jednak czuje inaczej. Nie chce nic robić na przymus, nie chcę czuć się do czegoś zobowiązana (tak jak do magisterki na przykład). Bookstagram to pasja, o czym wspomniałam już dwa razy i tak to właśnie traktuję. Bookstagram to źródło wiedzy o wspaniałych książkach, źródło inspiracji do zdjęć, sposób na spotkanie cudownych osób. A ja jestem tak na prawdę nikim w tym świecie i wiem, że nie powinnam się teraz wypowiadać na takie tematy. Może popełniam duży błąd, ale był po prostu moment (związany chyba z tym, iż mi się jakoś zaczęło powodzić w krótkim czasie), że się nieco zatraciłam i teraz chce się "naprostować", choć bardziej sama przed sobą. A pamiętacie pierwszy post? (jeżeli nie czytaliście, to zapraszam do zakładki ABOUT). Ja jestem tu szczera, jestem tu naturalna, bo nienawidzę sztuczności i zbędnego słodzenia (ale zbędnego, bo gdy jest uzasadnione to wtedy sama robię to do przesady). W ogóle to przecież mnie życie wkurza i jestem anty wszystko! Muszę zostać taką osobą  jaką jestem na prawdę i jaką byłam od początku (taką Chyłką na przykład).

Chcę Wam dawać jak najwięcej od siebie i wkładać w to serducho. Chcę robić zdjęcia i bawić się tym, bo to od zawsze było moim hobby tylko że nieco zapomnianym, a teraz wybudzonym ze śpiączki - po to mi bookstagram. Chcę dzielić się prawdziwymi emocjami po przeczytaniu książki, do czego służyć mi będzie ten właśnie blog. Ale przede wszystkim chcę być takim obserwatorem (trochę biernym), kibicem i fanem Was wszystkich - bo jesteście moją inspiracją! Tylko błagam (tak, pomimo że ze mnie lekko gówniarz, to już mam do Was pewien apel) pamiętajmy wszyscy: czytanie książek to najcudowniejsza czynność na świecie, to nie powinien być nasz obowiązek (no czasami jest, ale to nie po to tu jesteśmy, żeby pisać o przeczytanym kodeksie karnym czy psychologii jakiejś tam), to nie jest też moda (tak jak przyszła moda na bycie fit), a zwyczajnie ŻYCIE. Czytanie książek to przyjemność znana wszystkim od tak wielu lat i nigdy, przenigdy nie zginie, a w dzisiejszych czasach mamy natomiast ten przywilej, że możemy się dzielić nią z ludźmi nawet na drugim krańcu świata.

Do usłyszenia! Oby.

Dzisiaj chciałabym nieco uchylić rąbka tajemnicy, którą co prawda zdradziłam Wam kilka dni temu, ale nie powiedziałam na ten temat zbyt wiele. Jak już wiecie przeżyłam olśnienie i cytując moją nową idolkę Chyłkę było to "wielkie, genialne, kurewsko przełomowe olśnienie". Owo olśnienie dotyczy dobrze wszystkim znanego polskiego autora, który początkowo mnie po prostu przerażał, więc się przed jego twórczością najnormalniej w świecie wzbraniałam. Czemu przerażał? A no wszędzie go widziałam (a właściwie jego książki, bo twarzy jeszcze wtedy nie zidentyfikowałam). Po prostu WSZĘDZIE! Gdzie nie spojrzałam tam Mróz. Mróz w każdej księgarni, Mróz na forach internetowych, Mróz w Biedronce i Carrefourze, czy gdzie tam jeszcze można dostać książki i poczytać o książkach. Pan Mróz ma 30 lat a już wydał tyle książek, że nie sposób było tego ogarnąć (mam aktualnie inne zdanie, ale wtedy byłam głupia i ograniczona). Nie ufałam temu fenomenowi, miałam wrażenie że za tym się coś kryje, ale też z drugiej strony nie poświęcałam całej "sprawie" wielkiej uwagi, bo i tak rzadko sięgałam po pozycje polskich autorów. W wakacje natomiast pod wpływem impulsu zaopatrzyłam mój czytnik w książki z serii o Joannie Chyłce, ale jak można się domyślać totalnie o nich zapomniałam.

Odkąd mam bookstagrama nazwisko Mróz jeszcze częściej zaczęło rzucać mi się w oczy, aż nie mogłam tego znieść. Był to akurat moment premiery Wotum nieufności więc prawdopodobnie to było przyczyną tego, że nazwisko widziałam na co drugim chyba zdjęciu (ja, hipokrytka, zakupiłam nawet ową książkę, ale jeszcze nie przeczytałam). Jakiś czas temu kilka dziewczyn czytało serie Chyłki i zachwycało się nią na insta story. Na prawdę nie mogłam już dłużej tego znieść. Przypomniałam sobie o czekających na mnie plikach w czytniku i po prostu niewiele myśląc odpaliłam Kasację. I tak przepadłam na całe siedem dni.

Ubiegły tydzień to dla mnie tydzień wyjęty z życia. Na prawdę, nie ściemniam ani nie koloryzuje. Nie potrafiłam odłożyć Kindla na bok, a gdy byłam do tego zmuszona to udzielał mi się dominujący przez większość książek nastrój Chyłki. Tak, byłam trochę nie do zniesienia przez ostatnie dni. Dla mnie cała seria to mistrzostwo i jestem świadoma, że prawdopodobnie przesadzam z tą opinią, ale jestem świeżo po skończeniu ostatniej części i na chwilę obecną tak właśnie uważam a autorowi według mnie należą się pieprzone pokłony. Kropka. 

Kolejne tomy czytałam jeden po drugim, tak jak czyta się rozdział po rozdziale. Dzięki Bogu, że mogłam tak robić, bo nie wytrzymałabym tego czekania na premiery. Fakt, teraz wszyscy czekamy na Inwigilacje, ale to tylko raptem dziewięć dni. Ci co czytali na bieżąco mieli przesrane. Cholera, jak tak można kończyć powieść? No i moje najważniejsze pytanie, to jak tak można żeby przez cztery książki grać na moich emocjach i nie sprawić żeby chociażby bohaterowie się pocałowali? Ja wiem, że to nie romans tylko kryminał no ale sami rozumiecie, jak chemia między bohaterami jest aż namacalna to po prostu się już pragnie, żeby coś między nimi w końcu zaszło chociażby po to, żeby zeszło towarzyszące napięcie. Ugh. Cholerna Chyłka i kodeks etyki adwokackiej, czy jakoś tak.

Po kolei. Cała seria liczy sobie aktualnie cztery książki: Kasacja, Zaginięcie, Rewizja i Immunitet. Główni bohaterowie to mecenas Joanna Chyłka i aplikant Kordian Oryński, który został przechrzczony przez swoją patronkę na Zordona. Zordi to mój materiał na męża (mam nadzieje, że mój narzeczony tego nie czyta a jeżeli czyta, to niech pamięta, że kocham go najbardziej na świecie). Zordi przybywa do jednej z najlepszych kancelarii w Polsce z nadzieją na cudowne życie i świetlaną karierę prawniczą. Świeżo po studiach liczy na to, że aplikatura w takim miejscu jak Żelazny&McVay to szczyt marzeń, stoi więc pod budynkiem korporacji ze swoją latte, cappuccino czy innym nie zasługującym na miano kawy napojem i oczami wyobraźni już widzi swoją przyszłość. No i wtedy spotyka Chyłkę i wszystko diabli wzięli. Nie zdradzę fabuły, ale łatwo się domyślić, że charyzmatyczna mecenas zostaje jego patronką i zamienia jego życie w piekło. Chyłka ma tak cięty język, że aż boli. Gdybym znała taką osobę w realnym świecie nie wiedziałabym, czy mam śmiać się czy płakać po każdym jej słowie. Chyłka to petarda! Mimo wszystko okazała się na prawdę dobrym, choć niekonwencjonalnym, nauczycielem (bardzo kluczowe dla przyszłej kariery Zordona były kolokwia z tekstów piosenek, na bank) a przede wszystkim jest jednym z najlepszych prawników  w kraju a prokuratora przed nią drży.

W ogóle nie znam się na prawie. Owszem, z racji studiowania resocjalizacji miałam do czynienia z kodeksami nie raz i nie dwa, ale to nadal dla mnie po prostu prawniczy bełkot, nie wspominając, że o tym jak wyglądają rozprawy wiem tyle co naoglądałam się w filmach czy w TVNie. Remigiusz Mróz poza tym, że dostarczył mi sporej dawki rozrywki to przede wszystkim pokazał, jak nasz system jest posrany. Niby od zawsze to wiedziałam, ale teraz otworzyłam oczy jeszcze szerzej. Nie myślałam dotychczas zbyt wiele o tym jak pracują prawnicy, jak działa prokuratura i jak w ogóle sędziowie podejmują decyzje o uznaniu winy czy uniewinnieniu. Pierwszy raz czytałam kryminał prawniczy i znowu wyszło na to, jak mało wiem na temat otaczającego nas świata. Za to kocham książki, za to uświadamianie mi mojej niewiedzy ale też od razu wypełnianie tych istniejących luk i pobudzanie do myślenia (dzisiaj na zajęciach z prawa cywilnego wiedziałam nawet, co to jest kasacja gdy jeszcze tydzień temu nie miałam pojęcia o istnieniu takiego słowa, co można odnotować jako mały sukces). Dodatkowo autor to doktor prawa a więc wiemy, że informacje zawarte w książce nie są wyssane z palca.

W powieściach, jak można się łatwo domyślić jest sprawa, są klienci a nasi bohaterowie muszą ich wybronić, czy są winni czy nie. Dla obrońców nie mają, a bynajmniej nie powinny mieć znaczenia kwestie moralne dotyczące sprawy. Oskarżony o zgwałcenie i zabójstwo żony i córki? Nieważne. Nasz klient nasz pan. Wszystko jest jak to zawsze bywa w kryminałach, czyli jest skomplikowane i zawiłe. Intrygi są rzeczywiście wciągające i choć może brak tu szalonej akcji to i tak rozwiązanie zagadki było dla mnie za każdym razem zaskakujące. Opisy rozpraw w sądzie nie nudziły, przesłuchiwanie świadków, wyciąganie od nich zeznań, manipulacje i potyczki słowne dostarczają nam niemałych emocji. Według mnie to jednak styl pisania Remigiusza Mroza przykuł moją największą uwagę już od pierwszej strony. Totalnie się tego nie spodziewałam. Nie sądziłam, że tak pokocham autora przed którym wzbraniałam się pół roku. Poczucie humoru, umiejętność posługiwania się językiem, sposób wykreowania bohaterów i ich relacji - to wszystko idealnie "wstrzeliło się" w moje standardy (o ile takowe w ogóle mam). 

Jestem zauroczona Zordonem i doprawdy nie wiem czemu. Facet jest lekko ciapowaty, nie je mięsa, pije siki zamiast kawy (a to powinno przesądzić wszystko), a jednak dla mnie jest po prostu przeuroczy. Ah ja i moja romantyczna dusza. Owszem trochę minusów nałapał sobie u mnie przy lekturze Rewizji, ale szybko się w moich oczach zrehabilitował. A Chyłka? To ona teoretycznie jest tą najważniejszą postacią, w końcu cykl nazywa się "Joanna Chyłka" a nie "Kordian Oryński ak'a Zordi", ale dla mnie to on odgrywa pierwsze skrzypce. Pani mecenas, jak już wspominałam to petarda i to na każdym polu, zarówno zawodowym jak i prywatnym. Stała się moją idolką i mentorką, jeśli chodzi o naukę radzenia sobie z całym tym gównem jaki nas otacza (ah). Niestety z tomu na tom obserwujemy jej upadek. Choć trzeba przyznać, że nawet nawalona jak szpadel przy przesłuchiwaniu świadków nie traci rezonu, to jednak przykro się to obserwuje. Chciałoby się nią potrząsnąć, żeby zburzyła w końcu ten mur zbudowany wokół siebie. No ale nadal nie wiemy co przyniesie Inwigilacja (no trochę już w sumie wiemy i jestem perspektywą przerażona). Chciałoby się też wpłynąć jakoś na jej otoczenie, żeby nieco szerzej otworzyli oczy na problemy mecenas i trochę się wykazali.

A więc cały ubiegły tydzień żyłam w świecie prawników z kancelarii Żelazny&McVay (ah jest jeszcze człowiek od wszystkiego Kormak, to jest dopiero gość) a Zordona kocham, bo jest po prostu Zordonem, który w dodatku biega i tak jak ja po przebiegnięciu 10km czuje się jakby był maratończykiem - związek idealny. A teraz wracam do żywych.

Na pewno sięgnę do reszty książek autora a ja zwracam honor każdej osobie, która go wychwalała podczas gdy ja kręciłam nosem.