Ja wiem. Zrobiłam to co zawsze. Spieprzyłam sprawę. Wiem. Tylko, że czas zleciał tak cholernie szybko, że nie wiem kiedy minęły trzy tygodnie od ostatnio dodanego postu. Także to nie moja wina. To te dni mijają jak szalone. Nie myślcie tylko, że w tym czasie zrobiłam coś wartościowego i napisałam magisterkę. Chciałabym.

W kwietniu trochę się uspokoiłam czytelniczo i ten miesiąc kończę pełną liczbą. Dziesięć tytułów. Dwie serie. Jedna mała współpraca. Jedna zagraniczna premiera.  Ponieważ o każdej z książek chciałabym coś powiedzieć, a nie wyobrażam sobie dodawać osobnych postów, zrobię wbrew swoim wcześniejszym postanowieniom podsumowanie, a że jestem w pracy to jest to też idealny sposób, żeby zabić czas. Idę zrobić sobie więc kawę, odpalam The Ballad of Cleopatra The Lumineers (link) i piszę!

Miesiąc zaczęłam serią o Kruczych Chłopcach. Myślę, iż prawie każdy z Was te książki zna chociażby ze słyszenia. Mi co chwila migały zdjęcia z jakimiś krukami i wronami. I nie myślcie o mnie źle, bo obie serie mi się myliły, a właściwie było to dla mnie jedno i to samo. Kruki, wrony - jeden michał. Postawiłam więc na Maggie Stiefwater i bardzo, bardzo się cieszę, że to zrobiłam.  Początkowo było ciężko. Tych książek nie chłonęłam, jak w przypadku ACOTAR. Te książki mnie... spowolniły. Na samym początku myślałam, że są nie dla mnie, że coś z nimi nie tak. Że jestem chyba za stara. Że są w ogóle... dziwne. I skończyłam pierwszy tom - Króla Kruków - z mieszanymi uczuciami. Polubiłam co prawda wszystkich chłopaków i Blue, nie zapominając o wiedźmach, z którymi mieszkała. Zaciekawiła mnie ich przygoda. Cabeswater zaintrygowało. Ale uznałam, że chyba to nie dla mnie. Jestem natomiast osobą, która jak już zacznie jakąś serię, to musi dokończyć więc sięgnęłam po Złodziei Snów. Wow, jakie to było... dziwne, ale intrygujące? Magiczne i tajemnicze.

Rozpoczął się powolny proces przepadania w świat kruczych chłopaków. Trzeci tom, Wiedźma z lustra, spodobał mi się chyba najbardziej i sprawił, że po czwarty, Przebudzenie Króla, sięgałam już ze smutkiem, iż to koniec mojej, NASZEJ, przygody. I tak też się to skończyło. Ogromny smutek i mnóstwo emocji. Zakończenie idealne, takie jak sobie wyobrażałam. Dające nadzieję, iż spotkamy się jeszcze z Ronanem i resztą w przyszłości. Rzadko tak mam, że aż tak bardzo zwiąże się z bohaterami historii. Całą serię czytałam chyba dwa tygodnie, albo nawet dłużej więc to kupa czasu, żeby się przywiązać. Miałam problem z powrotem do porządku dziennego. Każdy bohater zaskarbił sobie moją sympatię. Autorka stworzyła na prawdę wspaniały, magiczny świat. Styl. Język. Poczucie humoru - do tego wszystkiego z czasem się przyzwyczaiłam i bardzo pokochałam. Nadal za tym tęsknię i głupkowato się uśmiecham pisząc ten post.

  ps. jestem fanką martwego Noaha. Czerny to mój kolejny przyszły mąż. Niby nudna miłość Blue i Ganseya, wcale nie była dla mnie nudna i to na ich happy end najbardziej czekałam (romantyczna, typowa ja). Ronan to dla mnie zagadka. Wszystko co z nim związane wywoływało dziwne emocje. Pozytywne i negatywne. Koniec końców trzeba powiedzieć, że nie da się go nie pokochać. Dobry chłop z niego (szkoda, że nie moja liga). Adam za to na samym początku zyskał moją antypatię, ale potem się zrehabilitował. Wszystkich, bez wyjątku, chciałabym poznać w realnym świecie.

Nastał 13 kwietnia i premiera najnowszej książki jednej z moich ukochanych autorek. W Polsce niedługo wychodzi jej The silent waters, które czytałam w ubiegłym roku i pokochałam całym sercem. Mowa o Brittainy C. Cherry, która potrafi wywołać u mnie lawinę emocji i przyprawić o palpitację serca. W USA wyszło właśnie The gravity of us, czwarty tom z serii Żywioły. Jak zobaczyłam, że jest premiera to nie wahałam się ani chwili i szybko zalogowałam na Amazona. W dodatku za książkę zapłaciłam dolara z kawałkiem!  No i nie zawiodłam się. Ta książka to Brittainy w swojej najlepszej formie. Może i jest to typowe - dwójka ludzi, których nie powinno połączyć żadne uczucie, a jednak połączyło. Jednak takie typowe historie miłosne są równie piękne i emocjonujące, a ja je uwielbiam. W szczególności jeżeli autorką jest niesamowicie utalentowana Cherry, która znowu zrobiła z moim sercem i moimi emocjami to co chciała. Wykreowała cudownych bohaterów, stworzyła piękną historię miłości, ale to miłość nie tylko pomiędzy dwójką dorosłych ludzi, którzy nie powinni się w sobie zakochać, ale przede wszystkim to miłość ojca do córki, miłość między siostrami. To opowieść o sile jaka tkwi w rodzinie.


Z racji tego, że w maju wychodzi kolejna książka Mroza, wzięłam się za nadrobienie serii z komisarzem Forstem. Jak już wspomniałam na Instagramie Ekspozycja bardzo mnie zawiodła. Po prostu. Nie wspominając o tym, że cierpiałam na syndrom Chyłki i Zordona i wyszukiwałam w książce tego samego stylu, a w bohaterze poczucia humoru godnego prawniczki, to po prostu cała ta historia, w szczególności jego pobyt w rosyjskim więzieniu były tak nieprawdopodobne, że aż mnie raziło. Mnie! Osobę, która na prawdę rzadko czepia się książek i fikcji literackiej. Mimo wszystko przeczytałam Przewieszenie, które okazało się kluczowe. To był najlepszy tom. Akcja przeniesiona w Tatry, które uwielbiam. Kryminał na prawdę na wysokim poziomie. Zwroty akcji, zagadki, inni bohaterowie, zakończenie w mrozowskim stylu. Piątka z plusem panie Remigiuszu! Został mi więc jeszcze Trawers. Trzeci tom zaczął się dobrze i poziom ten trzymał się mniej więcej do połowy. Potem zaczęło się wszystko nieco dłużyć, chciałam żeby już się to skończyło i wyjaśniło, bo ile można być tak wodzonym za nos przez Bestię z gór? Konfrontacja mordercy z naszym komisarzem nie wywołała u mnie wielkich emocji. Te nastały na sam koniec, kiedy nagle, bez żadnych zapowiedzi okazało się kim tak na prawdę był zabójca. Aż wydałam jakieś dziwne dźwięki i podskoczyłam w miejscu (musiały być dziwne, bo narzeczony i pies dziwnie na mnie spojrzeli). Szkoda tylko, że nie wyjaśniło się wszystko z Olgą, a seria która z założenia miała być trylogią czeka teraz na kolejny tom. Myślę, że to niepotrzebne, ale z chęcią przeczytam.


Lola. Lolę dostałam od Wydawnictwa Novae Res za co bardzo dziękuję. Lola wywołała u mnie mnóstwo emocji, które przechodziły ze skrajności w skrajność. Nadal bardzo przeżywam ten tytuł, co mogliście zauważyć pod jednym z ostatnich postów na Instagramie (dziękuje za miłe słowa i cieszę się, że przynajmniej kilkoro z Was zaintrygowałam). To nie tajemnica, że uwielbiam takich skomplikowanych i mrocznych bohaterów. W dodatku studiuję resocjalizację, a tematyka zaburzeń osobowości jest jedną z moich ulubionych więc wiedziałam, że chce tą książkę przeczytać. Jestem zaskoczona tym debiutem! Pani Aleksandra Białczak wykreowała niesamowicie popieprzony świat, za co czapki z głów! Chodzi tu o to, że jest dziewczyna, wychowanka MOW, która chciała popełnić samobójstwo. A przynajmniej tak to wyglądało. Trafia więc do szpitala psychiatrycznego i na oddziale poznaje przyjaciół, których nigdy nie miała. I nic więcej nie powiem. Połączcie to sobie z tym co napisałam na IG (link) i zdecydujcie czy chcecie się dowiedzieć, kto się kryje pod maską Loli, czy też nie jesteście tak odważni żeby wejść w ten świat. To nie jest prosta książka, choć napisana z perspektywy młodej dziewczyny. Wstrząśnie Wami, a każdy kto przeczyta zrozumie ją na swój sposób i weźmie sobie do serca inne słowa.

A na koniec Franco, Kim Holden. Niedługo będzie w Polsce więc skusiłam się na oryginał zanim wszyscy się na to rzucą, a okładka zewsząd mnie będzie atakować. To trzeci tom serii o Promyczku. Pierwsza książka mnie oczywiście zachwyciła jak każdego, ale nie tak jak drugi tom dotyczący Gus'a. Jakże ja go pokochałam! A o Franco krótko - jestem bardzo zawiedziona. Czy to kwestia tego, że wybrałam zły moment na lekturę? Czy może powoli przestawiam się na innego rodzaju książki? Nie wiem. Wiem natomiast, że czytałam to tylko po to żeby umilić sobie czas podróży pociągiem, a także półtora godzinne zajęcia. Pół dnia i skończone. Zero emocji. Jedyny moment, kiedy mnie Kim zaskoczyła, to wplątanie bohaterów, którzy występują u zupełnie innej autorki. Niestety była to krótka scena. Chodzi o to... że to dla mnie strasznie mdła i zbyt piękna historia. Franco jest bez skaz, cudowny przyjaciel i perfekcyjny partner. Gem też nie ma zbyt wielu minusów. Jedyna ich przeszkoda to odległość. Dziwi mnie moja reakcja, bo ja uwielbiam, a być może uwielbiałam takie powieści. Być może zabrakło mi tam jakiś brudów, jakiejś czarnej strony tego wszystkiego. Czegoś co by sprawiło, że wyczekiwałabym na happy end bohaterów z drżącym sercem, tak jak w przypadku drugiego tomu, kiedy obserwujemy upadek bohatera a następnie powolny proces radzenia sobie z żalem, żałobą i innym syfem. Tutaj nie ma żadnego procesu. Jest nudno.
Nie zniechęcam nikogo, bo to nadal Kim, którą znamy. Wykreowała świetnych bohaterów i ładną historię przyjaźni i miłości. Według mnie jednak ta trzecia książka jest niepotrzebna i tylko popsuła moją ocenę całej serii, która dzięki Gus'owi była bardzo wysoka.



Czytaliście coś z wymienionych przeze mnie tytułów? A może którąś z książek macie w planach?
Ja chyba robię sobie dwudniową przerwę od czytania i wyczekuję 2 maja, kiedy to na moim Kindlu pojawi się nowy tytuł... Wiecie jaki?

Marzec wypadł czytelniczo całkiem nieźle. Co najważniejsze odkryłam Mroza, a po drugie - pod koniec miesiąca zrealizowałam jeden ze swoich małych celów książkowych - sięgnęłam po fantasy. Nie jakieś tam skomplikowane pokroju Gry o Tron czy Władcy Pierścieni (o ile to jest skomplikowane fantasy, na takie mi "wygląda"), ale prostą młodzieżówkę. Zrobiłam małą sondę na bookstagramie i padło na... oczywiście na panią Maas i jej serię Dworów. Chociaż cofam poprzednie słowa, świat fantasy jest dla mnie cholernie skomplikowany!

Nie wiedziałam czego się spodziewać. Poza tym, że widziałam na Instagramie zachwyt książkami i jakimś Rhysem nie zgłębiałam się zbytnio o co tyle szumu. Nie sądziłam, że to aż "takie" fantasy! Aha. Jakkolwiek dziwnie to brzmi. No więc od początku - zaopatrzyłam się w egzemplarz i rozpoczęłam swoją przygodę z Dworem Cierni i Róż. Ciężko było. Nie wspominając o tym, że totalnie nie rozumiałam co to jest fae, albo kto to jest, to styl autorki mnie okropnie irytował, tak samo jak główna bohaterka. Ja wiem, że w przypadku takich serii pierwszy tom to swego rodzaju wprowadzenie do całej historii, ale to była dla mnie katorga! Teraz z perspektywy czasu uważam, iż to wina tego że mało czytałam fantasy w przeszłości przez co ciężko było mi się przestawić i wczuć w  klimat. A po drugie pierwszy tom jest na prawdę kiepski. Po prostu.

Właściwie to lektura ACOTAR sprawiła, że zaczęłam zastanawiać się, co ja takiego fantastycznego czytałam poza Harrym Potterem. I tak oto powstało te pożal się Boże zestawienie:

Do tego w ostatnim czasie przeczytałam jeszcze Zakazane Życzenie. A no i Prawo Mojżesza, które ma w sobie elementy fantasy, prawda?

Czemu nie czytałam więcej książek tego typu? Nie wiem. Lubie takie filmy, więc nie jestem z tych, którzy omijają takie rzeczy szerokim łukiem. Jestem w końcu marzycielką. Właśnie teraz w trakcie lektury książek Maas odkryłam ile straciłam. Powtarzam zawsze, że uwielbiam czytać, bo dzięki temu mogę podróżować bez ruszania się z miejsca,  mogę żyć innym, czasami upragnionym życiem. Fantasy to jest coś zupełnie innego! To jest dopiero podróż w nieznane! Nie trudno wyobrazić sobie ulic Nowego Jorku w jakimś romansie czy kryminale, albo innego miasteczka, mimo że się go nigdy nie widziało na żywo. Problemem nie jest wyobrażenie pracy policji, detektywów, prawników czy gorących scen pomiędzy bohaterami. Nie jest to trudne, bo to jest realne. To się dzieje gdzieś w tym samym świecie, w którym żyjemy my. 

Co innego z magiczną, piękną krainą podzieloną na dwory. Co innego z ludźmi, którym wyrastają skrzydła, których spowija mrok. Latający, zmieniający kształty i okropne stwory czyhające w lasach, już nawet nie pamiętam ich nazw tyle ich było... Do tego już trzeba wyobraźni! A mi jej początkowo zabrakło. Nie pomagał wspomniany styl autorki i Feyra, którą chciałam udusić własnymi rękoma. W dodatku cały czas oczekiwałam tego czegoś, tego gorącego romansu, który przeżywali wszyscy bez wyjątku. Prawdopodobnie pragnęłam czegoś "normalnego", bo się zagubiłam. A tu nic, jakiś Tamlin i Lucien, których co prawda polubiłam w pierwszym tomie ale wiedziałam, że to nie o to chodzi. Najnormalniejszą okazała się chyba Nesta, siostra naszej bohaterki (mam nadzieje, że nie przekręciłam jakoś imienia).

Zawód, to złe określenie na to jak się czułam. Wściekłość i irytacja. Owszem. Natomiast z racji tego, że ufam Wam wszystkim, którzy mi polecili lekturę tych książek nie odłożyłam Kindla na bok. I bardzo kuźwa dobrze. To, że przez przez cały pierwszy tom męczyłam się okropnie, to już wiecie. Końcówka, gdy była uwięziona i kiedy pojawił się w końcu nasz "bohater wszechczasów" też mnie nie zachwyciła, ale za to zaintrygowała. A to już coś! Wiedziona głosem ludu, który mówił iż drugi tom to po prostu mistrzostwo, a pierwszy jest tylko "lekko" przedłużonym, ciągnącym się prologiem, już następnego dnia otworzyłam Dwór Mgieł i Furii i przepadłam.

 Tak to można określić. Cholera, jakie to było dobre! Pal licho że przewidywalne, że prawdopodobnie  gdybym na prawdę się na tym znała, to bym znalazła mnóstwo negatywów. Co z tego, że momentami przesłodzone... Nie jestem natomiast krytykiem literackim, a zwykłym czytelnikiem, który co prawda nieco za późno, ale na szczęście odkrył takie świetne młodzieżowe fantasty i się po prostu zakochał. A skoro nie mam zbyt wielkiego porównania, to staje się niezbyt obiektywnym czytelnikiem. Jaka szkoda, że nie czytałam więcej tego typu książek w przeszłości!

Wszystko w lekturze ACOMAFu było na odwrót. Zaciekawiła mnie od pierwszych stron, opisy stały się jakoś mniej irytujące, przyswoiłam sobie już te wszystkie stwory i sztuczki magiczki. Tamlin irytował bardziej. Feyra drażniła nieco mniej (w sumie jej się nie dziwiłam, że była jaka była). A jak pojawił się Książe Dworu Nocy, to aż mi się morda ucieszyła. Nie dlatego, że on to on. Po prostu zrobił to w iście mistrzowskim stylu. W końcu pokazał jakiś pazur i powiało świeżością, bo przez innych bohaterów już mnie trochę mdliło. Dodam, że przy pierwszym tomie ani razu się chociażby nie uśmiechnęłam, co dopiero mówić o szczerzeniu się do czytnika. Nie wiem ile czasu minęło pomiędzy jednym tomem a drugim, ale autorka chyba brała lekcje pisania. Styl zmienił się nie do poznania. No chyba, że to moje podejście się zmieniło, a co za tym idzie stałam się mniej krytyczna.

To na prawdę epicka miłość. To co się tam wydarzyło. Jak się wydarzyło i czemu. Powiązania z pierwszym tomem wszystko wyjaśniły i sprawiły, że zrozumiałam po części, czemu ACOTAR był jaki był. Wykreowany przez autorkę świat stawał się momentami bardziej realny niż ten mnie otaczający. Bohaterowie, dla których tak ważne było oddanie swoim ludziom i dworom. Intrygi. Przyjaźń. Miłość. Poczucie humoru. I jeszcze raz miłość. Walka dobra ze złem. No można powiedzieć, że ten schemat mniej więcej odnajdziemy w każdej książce tego typu, ale że ja ich nie czytałam to się zachwycam tą. Z tego wszystkiego nie zaznaczyłam nawet żadnych cytatów! A Rhys szastał na lewo i prawo takimi pięknymi słowami. Widać, że autorka lubi silne bohaterki (tak wyczytałam) - dokładnie taką próbowała wykreować Fayre. Samodzielną, pewną siebie, niezależną. Osobę, która może zmienić i uratować świat.

I zakończenie. Dla mnie bomba! Jeżeli byłoby to zakończenie w iście Mrozowskim stylu, to bym się chyba rozpłakała na miejscu. Tym czasem znowu miałam uśmiech od ucha do ucha i już zacieram rączki na kolejny tom, bo wiem że będzie kozacki. Mam taką nadzieje. Chyba, że Pani Maas postanowiła złamać nam serce, ale skoro to młodzieżówka, to chyba będzie w końcu happy end, co?  

Uznałam, że czas najwyższy nadrobić te fajne YA fantasy, bo są na prawdę... fajne! Zrobiłam kolejny mini sondaż i tym razem zdecydowałam się na serie Kruczych Chłopców, co już w ogóle jest czymś odmiennym od tego, co czytałam. Jasny gwint, dopiero co zdążyłam się odnaleźć w świecie pani Maas, to musiałam się na nowo przestawić, bo styl pisania pani Maggie jest jeszcze inny. Ale o tym może następnym razem.