Nie czytałam poprzedniej książki autora, ale znalazłam większość pochlebnych opinii, które głównie zwracają uwagę na poczucie humoru głównego bohatera. Jak wiecie bardzo lubię, gdy autor mnie rozśmiesza, dlatego też uznałam, iż mimo że tematyka kosmosu jest mi zupełnie obca, właściwie nie lubiłam nigdy tego typu książek i filmów, to chcę Artemis przeczytać. A jak mi się spodoba styl Weir'a, to i po Marsjanina sięgnę. 

No to czas się przekonać, czy moja pierwsza podróż w kosmos skończyła się sukcesem, czy też nie. Zapraszam na recenzję. 

Wydawnictwo Akurat 

Artemis to miasto na Księżycu, które liczy sobie około 2 tysięcy mieszkańców. I choć moja wyobraźnia jest wyjątkowo bujna zapewne dzięki wielu przeczytanym książkom, to ciężko było mi sobie takie miasto wyobrazić. Ale to nie wina autora, to wina mojej nieznajomości tematu. Nigdy nie interesowałam się kosmosem, dlatego nawet skafandry używane przez astronautów ciężko mi było zwizualizować, a co dopiero całe miasto w postaci... kopuł? Kul? Cholera, już zapomniałam...

Główną bohaterką powieści jest Jazz, która od samego początku daje się poznać jako postać z silnym i mocnym charakterem. Baba z jajami, jak to się mówi i za to duży plus, bo bardzo lubię kiedy kobiety w książkach są przedstawiane w taki sposób. Kolejny plus dla autora jest za to, że jako mężczyzna podjął próbę stworzenia takiej bohaterki. Jeśli chodzi o Jazz, to skojarzyła mi się początkowo z Inej z Szóstki Wron. Jazz jest tak samo twarda i niezależna, żyje w samotności i potrafi o siebie zadbać. Jest też  szanowana i kupcy, z którymi dobija interesów cenią sobie kontakty z nią. Tak samo jak starzy znajomi, którym nadal zależy na Jazz mimo, że ta stara się od nich odsunąć. Tak więc bohaterka robi wszystko, by przetrwać i uzbierać pewną określoną kwotę pieniędzy. Marzy jej się pławienie w luksusie, ale przede wszystkim normalne i godne życie. Pewnego dnia dostaje propozycję, dzięki której może spełnić wszystkie swoje marzenia. Jazz bez zastanowienia na nią przystaje i zaczyna planować skok stulecia, który może ją kosztować bardzo, ale to bardzo wiele. Mimo wszystko ilość gitów, którą jej zaproponowano robi swoje (gity to waluta używana na Księżycu). Ta intryga btw też kojarzy mi się trochę z Szóstką Wron i skokiem planowanym przez całą grupkę. Ale tylko trochę... Wracając do meritum, narracja pierwszoplanowa pozwala nam poznać bohaterkę bardzo dogłębnie i przeplatana jest mailami, które dziewczyna wysyła do swojego przyjaciela z Ziemi. Dzięki temu poznajemy też jej przeszłość i wydarzenia, które ukształtowały jej osobowość, a także wpłynęły na sytuacje, w której się aktualnie znajduję. Te wysyłane i otrzymywane wiadomości sprawiają też, że się trochę odrywamy od tych wszystkich kosmicznych szczegółów, jakimi autor nas wręcz bombarduje.

Przez jakąś połowę książki mi to nie przeszkadzało - mówię o tych wszystkich technicznych i fizycznych szczegółach dotyczących właściwie wszystkiego. Tak więc początkowo czytałam to z ciekawością, a moja głowa działała na najwyższych obrotach, dzięki czemu czułam się nieco mądrzejsza... Jednak szybko przestało mnie to bawić, a zaczęło nudzić, zdarzyło się nawet, że omijałam pewne akapity, które w kółko opowiadały o procesie spawania, czy zachodzących reakcjach chemicznych (damn, to nie podręcznik). No dobrze, ale wracając do samej fabuły - to wszystko wydawało się bardzo ciekawe, zapowiadało się na dobrą i porywającą akcję. Intryga zaplanowana przez milionera, wątek polityczny oraz mafijny a także sama Jazz i jej zadziorność - miało to ręce i nogi, tylko że coś się nagle stało i zaczęło to być po protu głupie. Decyzje Jazz, to jak bezmyślnie zagroziła całemu miastu nie miały dla mnie najmniejszego sensu i w ogóle nie zrobiła na mnie wrażenia jej rycerskość i oddanie.

Poczucie humoru się tu pojawiło, ale nie takie, które by mnie powaliło. Kilka razy przewróciłam wręcz oczami - niektóre teksty były zdecydowanie zbyt wymuszone. Jak doczytałam w recenzjach osób, które poznały wcześniej Marsjanina, autor chyba zbyt mocno starał się oddać klimat z poprzedniej książki. Mimo wszystko są bohaterowie, których polubiłam. Jak Svoboda, Dale, czy nawet Rudy no i początkowo też Jazz. 

Książka nie była taka zła, jak się Wam pewnie teraz wydaje. Zwróciłam głównie uwagę na to, co mi się nie podobało, ale sporo też przykuło moją uwagę, jak sama idea takiego miasta na Księżycu oraz jego funkcjonowanie i bardzo fajnie wykreowani bohaterowie. Pomysłowość i umiejętność autora do przeniesienia czytelnika w zupełnie inny świat rzeczywiście przyciąga, sprawiając że przez jakąś połowę czytamy z wielkim zainteresowaniem. Później niestety zaczynają się schody i to głównie przez samą bohaterkę oraz podjęte przez nią decyzję. Samo zakończenie także nie wywarło na mnie większego wrażenia, cieszyłam się tylko, że to koniec. Możliwe iż osoby, które są bardziej zaznajomione z tematem, fascynuje ich kosmos i fizyka odnajdą większą przyjemność w lekturze Artemisa. Nie zwrócą może wtedy uwagi na te drobne mankamenty, które mi przeszkadzały, bo będą w swoim żywiole. 

⇹

Za egzemplarz dziękuje Wydawnictwu Akurat. 

Rok 2017 w moim czytelniczym przypadku zdecydowanie należy do polskich autorów. Wcześniej nie czytałam zbytnio polskiej literatury, bez konkretnego powodu, ale o tym już nie raz wspominałam. W zeszłym roku czytałam głównie e-booki po angielsku, natomiast odkąd odkryłam bookstagrama i naszą społeczność, to wszystko się jakoś odwróciło. 

Już na KTK bardzo chciałam dorwać debiutancką powieść "Grzech", niestety autor zapowiedział się na niedzielę, podczas gdy ja tego dnia wygodnie wracałam pociągiem  do domu (naprawdę wygodnie, biorąc pod uwagę, że do Krakowa jechałam ściśnięta jak sardynka w puszce w autokarze). Tak więc książką była na mojej liście must have od tych kilka tygodni - sama nie wiem czemu, widziałam pochlebne opinie, ale nie wczytywałam się w nie do końca, więc nie byłam nawet pewna, czy rzeczywiście jest godna mojego zachodu. Okładka od czasu do czasu rzucała mi się w oczy i tak właściwie to wszystko co wiedziałam o owej powieści. Może to ta sympatyczna twarz autora? ;) 

W zeszłym tygodniu niespodziewanie dostałam paczkę niespodziankę. Może nie do końca paczkę niespodziankę, bo jednej książki się spodziewałam, natomiast to, że księgarnia podarowała mi jeszcze owy egzemplarz Grzechu Maxa Czornyja, to było miłe zaskoczenie. Dziękuje! Właściwie bez zastanowienia wzięłam się od razu za lekturę, mimo iż miałam zaczęte dwie inne pozycje. 

Wydawnictwo Filia

Już od pierwszych stron zdajemy sobie sprawę, iż autor nie ma zamiaru być subtelny i nie zamierza nam odpuścić. Na szczęście nie stara się też być nadto szczegółowy, ale i tak sprawia, że nasza wyobraźnia działa na najwyższych obrotach. I cóż... obrazy, które się w niej pojawiają nie są najprzyjemniejsze... ale to tylko pobudziło moją ciekawość.

No dobrze, ale po kolei! Na samym początku powieści poznajemy ofiarę, nie znamy jej tożsamości, ale chłoniemy wszystko to, co ją otacza. Odczuwamy na własnej skórze strach i grozę, a także niesamowity ból ofiary. Choć ne wiemy jeszcze nic na temat fabuły, na temat motywów i działań sprawcy, to zdajemy sobie sprawę, iż nie będzie to łatwy i prosty kryminał. Rozdział ten kończy się tak, że właściwie nie mamy pojęcia, czy kobieta przeżyje, kim jest, ani czemu się tam znajduję. I tak oto nie chcąc tracić ani chwili przechodzimy do dalszej lektury... I muszę przyznać, że przez większość powieści, nie wiemy zbyt wiele, bo autor sprytnie wodzi nas za nos.

Jak się okazuję w spokojnym Lublinie dochodzi do serii porwań kobiet, których z pozoru nic nie łączy. Opinia publiczna nie ma o tym pojęcia, ponieważ prokuratura stara się załatwić sprawę po cichu. Dlatego też gdy żona Roberta Wolskiego znika, ten nie wie na jakie niebezpieczeństwo kobieta jest narażona. Mimo wszystko zaalarmowany nocną nieobecnością Marty postanawia zrobić wszystko, by ją znaleźć, a gdy dostaje tajemniczy list, zdaje sobie sprawę, iż ma do czynienia z porwaniem, które nie ma nic wspólnego z okupem. Wtedy w sprawę angażuje się Eryk Domało wraz z podwładnymi, którzy starają się rozwikłać zniknięcie pozostałych kobiet, jednak nie mają żadnego punktu zaczepienia. Wkrótce nieopodal śledczy znajdują ciało kobiety. Rusza śledztwo.

Pierwsze co przykuło moją uwagę to styl i narracja książki, a także dialogi, które nie są puste i bez wyrazu. Zrobiło to na mnie ogromne wrażenie, ponieważ należy pamiętać, iż "Grzech" to powieść debiutancka, a w takich często natrafiałam na tego typu dialogi. Przez przynajmniej połowę książki poznajemy naszych bohaterów i powoli posuwajace się śledztwo. Czytelnik nie może się nawet domyślić, kto jest porywaczem ani jakie ma motywy. Jedyne co wiemy, to że mamy do czynienia z motywem religijnym i wyjątkowo okropną osobą, choć może to być tylko przykrywką i zagraniem. Dopiero dużo później dostajemy od autora krótki rozdział poświęcony oprawcy, który no cóż... nie należy do normalnych osób, ale nadal wiele nam to nie mówi o jego tożsamości. Dostajemy za to sporo opisów tego, co przeżywają ofiary, a w szczególności jedna z nich, Marta Wolska. W prosty sposób dostajemy się do jej głowy i wczuwamy w sytuacje (okay, nie wczuwamy się tak do końca), co tylko świadczy o niesamowitym talencie autora. Krótkie rozdziały, zakończone w taki sposób, że nie sposób odłożyć książki budują napięcie, a opis niejednej sceny budzi w nas dreszczyk grozy i wywołuje ciarki. Autor nie przebierał w środkach i wymyślił coś niesamowicie paskudnego dla tych biednych kobiet.

W pewnym momencie wszystko przyspiesza, ale tutaj zaczynają się też wkradać pewne mankamenty, które nieco rażą. Po pierwsze samo śledztwo. Eryk jest naprawdę świetnym bohaterem, który ma głowę na karku, ale w dziwny i momentami niezrozumiały sposób prowadzi swoich podwładnych. Do sprawy angażuje się też profiler Miłosz Tkacz, który jako jedyny stara się wejść w głowę sprawcy i zwraca uwagę na pewne aspekty sprawy, na które nikt wcześniej nie spojrzał. Po pierwsze - taka w końcu jego praca, po drugie - szkoda, bo i tak nikt go nie posłuchał. W opisie fabuły zostaje wspomniany owy psycholog przez co liczyłam, iż będzie jednym z głównych bohaterów książki, natomiast w rzeczywistości jest go bardzo mało. A szkoda, bo jest interesującą postacią, choć wydaje się być zbyt chaotyczny - i takie są też jego raporty, to ma swój urok. Dużo natomiast samego Roberta Wolskiego, którego początkowo bardzo polubiłam i było mi go szkoda. Z czasem jednak ową sympatię stracił, ale to nam pokazuje tylko jak w obliczu tragedii, człowiek się zmienia i staje się kimś nieobliczalnym.

Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani, co w przypadku powieści debiutanckich jest rzadkością. Cała fabuła jest równie dobrze wymyślona i przez przynajmniej 3/4 książki trzyma wysoki poziom. Jest coś natomiast w końcówce, co mi po prostu "nie gra", ale ciężko mi to określić... Ostatnie sceny wydarzyły się nagle i mam wrażenie nieco za szybko, mimo iż czekaliśmy na nie przez całą, dosyć grubą książkę. Do końca nie wiedziałam kto jest kim, po co, na co i dlaczego. Wiemy już mniej więcej czemu porywacz wybrał te konkretne kobiety i znamy jego tożsamość, ale właściwie nic więcej. Muszę przyznać, że gdzieś tam w trakcie się pogubiłam i nie do końca jestem pewna jak śledczy trafili na dany trop, ale obwiniam za to gorączkę i moje czytanie z lekko przeszklonym wzrokiem i z półprzymkniętymi powiekami. Mój błąd.

Podsumowując moją jakże chaotyczną recenzję, którą muszę przyznać piszę już od dobrych kilku godzin - to jest bardzo dobra książka, która jak każda ma pewne braki i można się do kilku kwestii przyczepić, ale ja nie jestem wielkim znawcą literatury, by się teraz czepiać. W moich recenzjach znajdują się głównie odczucia własne i opis emocji, które odczuwam podczas czytania, więc jeżeli autor porywa mnie od pierwszych stron, nie przeszkadza mi jego styl, bohaterowie budzą sympatię i sprawiają, że czuje się z nimi związana, a fabuła wywołuje we mnie pewne fizyczne objawy w postaci dreszczy, szeroko otwartych oczu i kilku wydobytych odgłosów... no to cóż, zasługuje na miano powieści cholernie dobrej. Jestem zaintrygowana tym, co będzie dalej, bo choć wydawałoby się, że poznaliśmy finał sprawy, to nie mamy pojęcia o co w tym wszystkim chodzi tak naprawdę. I przede wszystkim, ani trochę się nie zawiodłam,. Właśnie takiej książki oczekiwałam! I fani gatunku również nie powinni się zawieść, nawet jeżeli są z natury czepliwi.

Kiedy usłyszałam, iż jedna z nas - bookstagramowiczek napisała książkę, to nie mogłam wyjść z podziwu! A kiedy przeczytałam opis fabuły i zajrzałam na bloga Klaudii to wiedziałam, że to nie będzie błaha powieść. Ogrom wiedzy, rodzaj zainteresowań i wykonywanej przez Klaudie pracy bardzo mnie zainteresował i zaintrygował (link do Instagrama Klaudii). 

Kryminałów medycznych czytałam w życiu mało, ale gatunek jest mi mimo wszystko znany. Z resztą jestem ogromną fanką kryminałów i thrillerów w jakiejkolwiek formie. Wiedziałam więc, że muszę te książkę przeczytać i dać autorce szansę. W końcu egzemplarz do mnie dotarł, a ja krótko po tym wzięłam się za lekturę. Teraz zapraszam Was na recenzję.

Wydawnictwo Novae Res

Do książek, które są debiutami chyba każdy z nas podchodzi nieco sceptycznie. Wiemy, iż może sie tu znaleźć wiele niedociągnięć, bohaterowie być może będą słabo wykreowani, dialogi płytkie, pomysł na siłę. Kilka razy takie debiutanckie polskie powieści zdarzyło mi się przeczytać, a Wam? Tym razem jednak już sam prolog bardzo mnie zaintrygował, a styl, użyty język i narracja zaskoczyły. Nie znam się na eksperymentach biologicznych ani na biotechnologii. Na szczęście powieść została skonstruowana tak, że nie miałam problemu ze zrozumieniem  tego, co czytam. Niestety w tym momencie nie jestem odpowiednią osobą na ocenianie książki pod względem merytorycznym. Mogę za to jako doświadczony czytelnik opowiedzieć Wam, co mi się podobało, a co nie.

Główną bohaterką jest młoda, inteligentna i ambitna biotechnolog Julia Przybysz. Wyobrażam ją sobie jako piękną i bardzo energiczną kobietę, która wie czego chce. Przez swoje życiowe cele porzuca jednak poukładane życie i przystojnego faceta, dostała bowiem pracę w  prestiżowej i prężnie działającej firmie biotechnologicznej prowadzącej badania na szeroką skalę. Kamil jest postacią drugoplanową, ale to głównie dla niego czytałam tę książkę. Jego cięty język i charyzma, a także wrażliwa strona niesamowicie mnie do siebie przyciągnęły. Choć między wyprowadzką Julii, a ich kolejnym spotkaniem mija kilka miesięcy to nadal czuć między nimi chemię, a fakt że oboje mają bardzo zadziorne charaktery tylko dodaje wszystkiemu pikanterii. Ale to nie jest romans, choć ten wątek istotnie jest bardzo ważny - to w końcu kryminał, dlatego teraz kilka słów o tej stronie powieści.

Julia szybko awansuje - została zaangażowana do ważnych badań przedklinicznych. Początkowo się wahała, ale tylko krótką chwilę. Zarobki i możliwość rozwoju zrobiły swoje. Kiedy jednak mija trochę czasu, a jej przełożona zaczęła przekazywać jej coraz dziwniejsze badania Julia zaczyna być podejrzliwa. Zauważa też, iż kilka spraw zostało przemilczanych, a sama nie ma dostępu do wszystkich informacji i miejsc. Jej podejrzliwość staje się niestety gwoździem do trumny... Kilka razy myślałam sobie - kobieto, rób co ci karzą, przestań wtykać nos w nie swoje sprawy, pracuj zarabiaj, daj sobie spokój! Albo - dziewucho po prostu stamtąd spieprzaj, skoro widzisz, że coś tu śmierdzi... Bohaterka jednak mnie nie posłuchała i wetknęła ten nos tam gdzie nie trzeba. Choć jej szlachetność jest godna podziwu... No ale później znika bez śladu.

Niespodziewanie o jej zniknięcie zostaje oskarżony Kamil Kosowski, któremu jako jedynemu Julia zdążyła się zwierzyć ze swoich podejrzeń. Ten jednak jej nie uwierzył, a popychany zazdrością skupiał się na czymś zupełnie innym, niż na nielegalnych eksperymentach i niewyobrażalnych wnioskach Julii. Szybko tego jednak żałuje. Jak już wspomniałam to Kamil odgrywa według mnie największą rolę w tej książce, choć nie jestem pewna czy był to zamierzony zabieg. Bardzo pasuje mi jego poczucie humoru i to, co łączy go z Julką.

W tle oczywiście odbywa się śledztwo, i tak poznajemy prokuratora oskarżającego Kamila, funkcjonariusza CBŚ, który prowadzi ciche śledztwo w sprawie BioSteam oraz innych zaangażowanych w sprawę, a także złą stronę medalu - pracodawców Julki i jej współpracowników, którzy okazują się być jej wrogami.

Muszę przyznać, że początkowo kilka wydarzeń było przewidywalnych, ale mimo to bardzo szybko wciągnęłam się w lekturę. Skończyłabym ją w jeden dzień, gdybym tylko nie odkryła w tym samym czasie Netfllixa. Chęci na czytanie wyparowały, a ja siedziałam przed laptopem w pracy i oglądałam. I to nie dlatego, że książka była słaba więc wolałam seriale, bo tak sobie możecie pomyśleć. To po prostu był taki okres, że mi się najnormalniej w świecie nie chciało czytać, byłam zamulona i jedyne na co miałam ochotę to tępe spoglądanie na ekran komputera, czy telewizora.

Wracając do sedna - książkę można przeczytać błyskawicznie i autentycznie dać się porwać przez fabułę. Moje jedyne zastrzeżenie, to że momentami wszystko działo się zbyt szybko, a szczególnie końcowe wydarzenia. Owszem - ostatnia strona niesamowicie mocno mnie zaskoczyła, aż miałam ochotę krzyknąć, moje serce rwało się do bohaterów. Tego jednego się akurat nie spodziewałam. Myślałam, że dostanę klasyczne zakończenie, a autorka zrobiła mi jednak niespodziankę i zwaliła z nóg. Szkoda, że nie wiem co się później dzieje, mogę jedynie sama sobie wymyślić przebieg dalszych zdarzeń.

Myślę, że kilka drobnych mankamentów jest zrozumiałe biorąc pod uwagę, iż to powieść debiutancka. Sam pomysł, wykreowani bohaterowie, styl narracji były naprawdę w moim stylu i stanowiły bardzo duże zaskoczenie. Nie spodziewałam się debiutanckiej książki na aż takim poziomie. A poza rozrywką, autorka zagwarantowała mi też nieco refleksyjności nad moralnym aspektem takich badań, bo nigdy na ten temat nie rozmyślałam.

Jest prawie połowa Listopada, czy to już pora na świąteczne klimaty? Ja osobiście odkładam to na jak najpóźniejszy okres, ale zostałam niedawno obdarowana pierwszym świątecznym prezentem. Wydawnictwo Czwarta Strona zaskoczyło nas wszystkie pięknymi paczkami z klimatycznymi powieściami polskich autorek. Ja jedną  z nich już sprawdziłam i jest to najnowsza książka Karoliny Wilczyńskiej, której twórczości dotychczas nie znałam. Promocja owej powieści zaczęła się kilka tygodni temu - tajemnicze pudełko, porwane zdjęcie, listy, kwiatek... Aż w końcu dotarła do mnie sama powieść, notabene pięknie wydana.

Zamarznięte Serca to drugi tom z cyklu Rok na Kwiatowej, postanowiłam więc zacząć przygodę z bohaterkami tak jak należy, od pierwszego tomu. Wędrowne Ptaki na tyle mnie urzekły i porwały, że bez żadnej przerwy usiadłam do lektury następnej powieści, a teraz piszę dla Was z wielką przyjemnością recenzję. 

Wydawnictwo Czwarta Strona

Do nowo wybudowanego bloku na Kwiatowej wprowadzają się pierwsi lokatorzy. Między innymi Malwina, która wraz ze swoja artystyczną duszą wyfruwa w końcu z rodzinnego gniazda,  Liliana, zapracowana i perfekcyjna bizneswoman, nieśmiała i zamknięta w sobie Róża oraz Wioletta - mama na pełen etat, której marzyło się jednak nieco inne życie. Pierwszy tom poświęcony był głównie Malwinie, choć cała historia opowiedziana była z perspektywy każdej z kobiet (historia głównej bohaterki jest najdłuższa). Drugi tom jest natomiast o Lilianie i ja na to właśnie czekałam najbardziej. Wędrowne Ptaki skończyły się tak, że wiadome było iż coś w życiu Liliany się zmieni. I tak jak historia Malwiny była nieco nudnawa, a sama bohaterka bardzo mnie irytowała, tak w Zamarzniętych Sercach spotykamy się z poważniejszym dużo problemem i naprawdę silną i o wiele bardziej dojrzałą bohaterką. 

Do Liliany, która wiedzie uporządkowane życie, odnosi sukcesy i bardzo dobrze jej się żyje z jej planami na przyszłość, niespodziewanie wprowadza się nastoletnia kuzynka. Kobieta jest zmuszona  zmierzyć się ze zbuntowaną dziewczyną, a także własnymi demonami, o których tak bardzo starała się zapomnieć. Musi też nauczyć się dzielić życie i przestrzeń z zależną od niej osobą, która no cóż... niczego nie ułatwia. Kiedy względem jej partnera padają poważne oskarżenia, kobieta stoi przed poważnym problemem i dylematem moralnym. I choć jak zawsze staraj się ze wszystkim poradzić sobie sama, gdyż tak nauczyło ją życie, tak w tym przypadku może liczyć na pomoc sąsiadek. Kobiety zdążyły się już mocno zaprzyjaźnić i zżyć, choć każda z nich jest bardzo, ale to bardzo inna (śmiałam się, że każda ma jakąś inną super moc). 

Kilka słów o narracji. Jest nietypowa. Każda  z bohaterek kieruje swoją historię do nas, czytelniczek. Traktuje nas jak swoją koleżankę, której się zwierza zarówno z błahych problemów, jak i z najmroczniejszych sekretów. Jest przy tym całkowicie sobą, niczego nie udaje i bardzo się otwiera, co pozwala nam na dogłębne poznanie danej bohaterki. W przypadku pierwszego tomu początkowo mnie to drażniło i ciężko było mi się "wgryźć" w tak styl, ale to była chyba wina Malwiny, z którą się nie polubiłam. Natomiast narracja Liliany bardzo przypadła mi do gustu. W ogóle to, co bardzo podziwiam, to umiejętność autorki wczuwania się w postaci i stworzenie czterech zupełnie innych osobowości. Ja osobiście odnalazłam siebie w każdej z mieszkanek ulicy Kwiatowej.  Czemu więc to Lilianę obdarzyłam największą sympatią? Chyba po prostu chciałabym być taka jak ona.

Narracje są mniej więcej o tych samych wydarzeniach, ale z różnej perspektywy i poprzedzone innymi zdarzeniami, z życia konkretnej kobiety. Dzięki temu poznajemy bardziej daną osobę, choć tom nie jest jej konkretnie poświęcony. Dla wielu osób jest to spory minus, ale mnie wyjątkowo to nie nudziło, przynajmniej w tym tomie. Autorka bardzo postarała się żeby fragmenty, które mówią o tych samych wydarzeniach nie były identyczne i gdy trzeba przyśpiesza rozwój wydarzeń, zwracając przy tym uwagę na zupełnie inne aspekty.

W tle wydarzeń jest oczywiście klimat świąt. Każdy na Kwiatowej obchodzi je na swój sposób, ale można też świąt nie obchodzić wcale, tak jak Liliana. Jednakże nawet ona znalazła swój świąteczny mały cud. Cud w postaci Róży, która jest moją drugą ulubioną bohaterką. Czemu? Bo jestem taka jak ona, to właśnie z nią najbardziej się utożsamiam. Dlatego też bardzo jej kibicuję i nie mogę się doczekać kolejnego tomu, wierzę bowiem że to  jej będzie poświęcona trzecia powieść i że również w jej życiu zajdą ważne zmiany. W Zamarzniętych Sercach na sam koniec poznajemy Różę nieco bardziej i wyczuwamy, iż autorka przygotowała dla niej coś wyjątkowego.

Rok na Kwiatowej to bardzo przyjemna, a przede wszystkim niesamowicie refleksyjna seria powieści obyczajowych. Nie tylko o sile przyjaźni, bo choć jest ona ważna i stanowi bardzo duży wątek, to według mnie nie najważniejszy. Zarówno Wędrowne Ptaki jak i Zamarznięte Serca pokazują nam, że każdy z nas boryka się z własnymi problemami na swój sposób. Czasami trzeba rzeczywiście (jak w przypadku Malwiny) sięgnąć dna, dostać porządnie po tyłku, żeby się otrząsnąć i wziąć w garść. Czytamy o tym, jak kilka chwil może odmienić całe nasze życie, jak przeszłość potrafi nas dogonić, gdy najmniej się tego spodziewamy. Widzimy jak prosto jest przywdziać maskę i udawać kogoś, kim się nie jest i jak niezmiernie łatwo wychodzi nam ocenianie innych. Książki są z rodzaju tych, które się same czytają i wywołują uśmiech na twarzy czytelnika, ale tez zmuszają do przeanalizowania wielu spraw w swoim życiu. Być może takich powieści jest w polskiej literaturze na pęczki, być może dla jednych jest to zbyt szablonowe i nieco przewidywalne, ale zdecydowanie polecam dać bohaterkom, a także samej Wilczyńskiej szansę.  Wszystkie kobiety zagwarantują nam lekką, ale przy okazji mądrą lekturę.

⇹

Za egzemplarze dziękuje Wydawnictwu Czwarta Strona

Tej premiery nie mogłam się doczekać chyba najbardziej w październiku! Bardzo polubiłam Tess Gerritsen, której książki nadrabiałam jakoś równo rok temu. Oczywiście nie przeczytałam jeszcze wszystkich z dorobku autorki, ale te z serii Rizzoli&Isles owszem. Chłonęłam jedną po drugiej w bardzo szybkim tempie. Poza genialną atmosferą jaką tworzy Tess, nieprzeciętną intrygą, autorka ma też poczucie humoru, co sprawia, iż dla mnie jest jak Coben w spódnicy, a jej bohaterki to odzwierciedlenie Myrona i Wina. 

Jak to w przypadku takich tasiemców bywa - były tomy, które wypadły słabo, ale ani trochę mnie to nie zniechęciło. Chciałam poznać dalsze perypetie bohaterek i byłam przekonana, że się nie zawiodę.

Wydawnictwo Albatros

Jane Rizzoli swoje już przeszła i wiele podczas kariery w policji widziała. Jednakże znów komuś udało się ją zaskoczyć. Miejsce zbrodni, do którego krótko przed świętami została wezwana przypomina scenę z filmu grozy. A może ktoś rzeczywiście stara się odtworzyć film? Ofiara jest producentką horrorów. Wraz ze znajomymi założyła małe studio filmowe, specjalizujące się w kręceniu takich klasycznych filmów grozy. Właśnie pracują nad kolejną produkcją, która miała być wyjątkowa dla ofiary i zawierać elementy prawdy oraz sceny z przeszłości. W dodatku Maura Isles, lekarz medycyny sądowej chyba po raz pierwszy w swojej burzliwej karierze nie potrafi sprecyzować przyczyny śmierci dziewczyny. 

Czy mają do czynienia z jakimś psychofanem? Niebawem odnajdują jednak kolejną ofiarę. Niekoniecznie powiązaną z pierwszą, jednakże Maurze udaje się znaleźć pewien modus operandi sprawcy. I tak zaczyna się śledztwo, w którym więcej niewiadomych niż wiadomych. Na pierwszy rzut oka nic nie łączy obu ofiar poza sposobem w jaki zginęli. Jane stoi przed naprawdę sporym wyzwaniem i razem ze swoim partnerem chwytają się każdej możliwości. Co jeżeli to jakiś rozszalały seryjny morderca, który może uderzyć po raz kolejny? W końcu dokopują się do pewnej sprawy z przeszłości obu ofiar, do której nikt już nie chciał wracać, wydawała się bowiem zamknięta... I tutaj robi się niezwykle ciekawie. Według mnie, ten wątek to bardzo ważny powiew świeżości w cyklu. Coś nowego i innego, ale jak zawsze trzymającego w napięciu mimo, iż nie ma aż tak przewrotnej akcji. Sprawa zabójstwa i sprawa z przeszłości nie pozwalają odłożyć książki na bok.

Poza wątkiem morderstwa poznajemy jak zawsze prywatne rozterki obu bohaterek. Maura nadal mieszka sama, z żyjącym swoim własnym życiem kotem, tęskniąc za miłością, której niestety nie powinna w ogóle czuć. Jane natomiast próbuje pomóc swojej matce, która poświęciła całe życie dla dzieci i męża, a teraz jest  nieszczęśliwa i utknęła we własnej pułapce. Muszę przyznać, że Jane lubiłam bardziej w poprzednich tomach. W tym nieco mnie drażniła, jakby pozjadała wszystkie rozumy i bardzo mocno trzymała się pewnych uprzedzeń. Według mnie zapomniała nieco o tym, że jako detektyw powinna charakteryzować się jasnością umysłu i otwartością na wszelkie możliwości i scenariusze. Wtrącała się też za bardzo w prywatne sprawy swojego partnera oraz Maury. Oczywiście jako przyjaciółka ma prawo się martwić, ale jedyne o czym rozmawiała z tą dwójką to prawienie morałów - trochę mi to przeszkadzało, ale za to większą sympatię zyskała Maura, której mi najzwyczajniej w świecie jest szkoda. Nie dość, że jest bardzo samotna i nieszczęśliwie zakochana to jeszcze musi się zmagać z demonem przeszłości, w postaci umierającej psychopatycznej matki, która mimo że siedzi w więzieniu to nadal mąci córce w głowie. Mam cichą nadzieję, iż Gerritsen w końcu znajdzie dla niej jakieś szczęśliwe zakończenie.  

W książce mamy dwie narracje.  Pierwszoosobową i trzecioosobową, która dotyczy naszych bohaterek oraz całego śledztwa. W przypadku tej pierwszej narracji, poznajemy historię od zupełnie innej strony i powoli zaczynamy snuć nasze domysły, jednakże talent autorki do wodzenia nas za nos nie osłabł, więc co rusz wyprowadza nas na manowce. Jakże to trzyma w napięciu! Niesamowity zabieg zastosowała Tess... Ale nie chcę nic więcej zdradzić. To w ogóle według mnie jedna z lepszych części cyklu. Wątek religijny, wątek pedofilski, wątek dotyczący zeznań dzieci, rozterki Maury i Daniela i wiele innych elementów książki, które sprawiają, że Sekret, którego nie zdradzę jest na bardzo wysokim poziomie i nie sposób jest odłożyć go na bok, póki nie pozna się prawdy. 

⇹

Za egzemplarz dziękuje Wydawnictwu Albatros