Miałam w sumie dwa (teraz już trzy) podejścia do Musso. Pierwszą książką była Papierowa dziewczyna w kieszonkowym wydaniu, którą chwyciłam na szybko w Biedronce żeby mieć co czytać w pracy. Zaskoczyła mnie całkowicie ta fikcja w powieści i elementy fantasy, bo zupełnie się tego nie spodziewałam. Ale i tak czytałam, jestem w końcu wychowana na Potterze, co mi tam dziewczyna wychodząca z powieści, czy jak w przypadku Tej chwili, czyli drugiej mojej książki Musso, facet znikający na cały rok. Trzeba przyznać, że Musso potrafi nieźle zakręcić. Nieźle namieszać w wyobraźni i trochę nawet ogłupić. Potrafi stworzyć naprawdę intrygującą powieść. 

W przypadku oby tych książek byłam ciekawa o co w ogóle chodzi, co ten Musso wymyślił (brawa za wyobraźnię) choć od początku coś mi w nich nie pasowało to z zainteresowaniem czytałam dalej. Pisząc "coś" mam na myśli styl pisania autora. Ani trochę nie odpowiadało mi to jak pisze, a przede wszystkim prowadzone przez jego bohaterów dialogi. Każdy wydawał mi się pusty i błahy, bez żadnych emocji.  Mimo wszystko zachęcona przez Paulę z ruderecenzuje.pl (znowu!) zapragnęłam przeczytać najnowszą powieść tego młodego francuskiego autora i za sprawą Księgarni niePrzeczytane.pl w końcu mi się to udało.

Wydawnictwo Albatros

Patrząc na okładkę, która bardzo przypomina mi tę z powieści Ta chwila, przychodzi na myśl "oho, kolejny romans". Jest śliczna, trzeba przyznać, ale ani drobinę nie sugeruje, że mamy do czynienia z porządnych thrillerem, który będzie nas trzymał w napięciu do ostatnich stron. Musso znany jest z takich pokręconym historii, ale z romantycznym tłem. Tym razem jednak odpuścił sobie elementy fantasy i zaprezentował nam całkowicie przyziemną powieść, z bardzo ciekawą fabuła, w której zwroty akcji sukcesywnie zbijają nas z tropu.

Czyli jak już możecie się domyślić moje trzecie podejście do twórczości autora zakończyło się sukcesem, a przede wszystkim była to dla mnie duża niespodzianka. Raphaël, główny narrator powieści szuka swojej narzeczonej, która zaraz po wyjawieniu swojego sekretu znika. Mężczyzna, znany pisarz, ojciec i wyjątkowo sympatyczny człowiek, prosi o pomoc swojego przyjaciela, który jest emerytowanym policjantem. Razem próbują odkryć kim tak na prawdę jest Anna i kto mógł ją porwać. A na światło dzienne wychodzi wiele innych tajemnic, w tym dawno zapomniana sprawa sadystycznego pedofila oraz... kandydata na prezydenta USA. To zadziwiające biorąc pod uwagę fakt, iż bohaterowie mieszkają w Paryżu! Czy te dwie sprawy się jakoś łącza? Co z tym wszystkim ma wspólnego ukochana Raphaëla?

Poza Raphaëlem i jego opowieścią mamy też do czynienia z narracją trzecioosobową w przypadku bohaterów drugoplanowych, oraz znów z narracją pierwszoosobową dotyczącą np. Anny. Tak poprzeplatane rozdziały dają nam możliwość poznania całej historii z każdej możliwej strony, poznania dogłębnie każdej ważnej dla sprawy osoby i wczucia się w targające nimi emocje. Ten ciekawy zabieg sprawia, iż powoli rozpracowujemy wszystko razem z Raphaëlem, gonimy Anne oraz jej własne demony, odkrywamy karty i choć wydaje nam się, że już wszystko wiemy, autor skutecznie zwala nas z nóg (dosłownie). 

Niestety to, co raziło mnie poprzednio i tym razem dało o sobie znać. Dialogi jakie prowadzą bohaterowie w dalszym ciągu mnie irytują... Jak dla mnie to swego rodzaju zagadka. Cała fabuła, miejsca do których Musso nas zabrał oraz wspomnienia i emocje jakie opisał trafiły do mnie w stu procentach, ale jak tylko ktokolwiek się "odzywał" czar prysł... I tak za każdym razem. Mimo wszystko autor zdecydowanie potrafi czarować słowem, razem z jego bohaterami wędrowaliśmy z miejsca do miejsca, z jednego kontynentu do drugiego, razem siedzieliśmy w knajpce w NY, albo spacerowaliśmy ulicami Harlemu, czy podziwialiśmy Paryż. Wspólnie odczuwaliśmy niepokój o jego ukochaną,  jednocześnie opiekując się dwuletnim synkiem i próbując dotrzeć do prawdy.

Ile można czytać thrillery o podobnej tematyce i nadal być zaskoczonym przebiegiem zdarzeń? Jak widać można, a Musso choć nieco wyszedł poza własne ramy to i tak nadał powieści swój niepowtarzalny i unikatowy charakter, nieco romantyczny, ale z dreszczykiem grozy kryjącym się za pięknymi słowami. Z tego co wiem, tego przystojnego Francuza albo się kocha, albo nienawidzi. Ja poprzednio bardziej byłam skłonna zagłosować na tę drugą opcję, ale dzięki Dziewczynie z Brooklynu zmieniam powoli zdanie. Kto wie, może na coś się jeszcze skuszę? 

⇹

Za egzemplarz dziękuje Księgarni Internetowej niePrzeczytane.pl

 

Czy zaskoczę kogoś pisząc, iż do tej pory nie miałam do czynienia z twórczością Kinga? Chyba już o tym wspominałam. Oczywiście, że o autorze słyszałam w kółko i w kółko, prawdopodobnie widziałam jakiś jego film, ale zupełnie nie ciągnęło mnie do książek, chyba ze względu na to, że nie lubię czytać horrorów... I tak, wiem, nie wszystkie jego książki są takie "straszne" i na pewno znalazłabym coś bardziej dla siebie, a po przeczytaniu opowiadania, o którym zaraz krótko Wam opowiem uznałam nawet, że chyba temu Waszemu królowi dam szansę i zapisałam kilka tytułów, które mogłyby mnie zaciekawić. A może Wy mi coś polecicie? 

Pudełko z guzikami Gwendy postanowiłam przeczytać i zrecenzować, ponieważ zaciekawił mnie opis fabuły, wydawał mi się bardziej w mój gust niż książki typu Carrie, czy inne. Zanim zabrałam się do lektury przeczytałam też słów kilka na temat genezy tej pozycji i zrozumiałam, że to tylko opowiadanie, swego rodzaju nowelka. I rzeczywiście tak było. Jak się okazało, przeczytałam ją błyskawicznie, bo zajęło mi to chyba łącznie z godzinę. Złożyło się na to kilka czynników. Po pierwsze mała ilość stron (ponad 100), a po drugie sama historia i sposób jej opowiedzenia. Okazała się naprawdę ciekawa i przyjemna, choć to nie przypowieść o miłości i o tym, jak dobro zwycięża nad złem, to nie bajka. Tak czy siak książkę czyta się z niesamowitą przyjemnością i choć nie mam może prawa oceniać tej pozycji pod kątem tego, czy King się skiepścił, gdyż nie mam porównania, to i tak mam zamiar przedstawić Wam swoją recenzję.

Wyobrażacie sobie być w posiadaniu pudełka, które sprawia, że wszystko zaczyna się Wam powoli układać? Rodzice przestają pić i się kłócić, chudniesz i przestajesz być obiektem kpin,  dostajesz się do drużyny sportowej i zaczynasz odnosić sukcesy również w szkole. Stajesz się osobą lubianą i szanowaną, taką z którą chce się spędzać czas, z wiekiem stajesz się coraz piękniejsza i mądrzejsza. Wszystko oczywiście na przestrzeni lat, jednakże zdajesz sobie sprawę, iż to za sprawą magicznego pudełka, które dostałaś od tajemniczego mężczyzny, gdy byłaś mała. Jest jeden warunek... Musisz go pilnować jak oczka w głowie, gdyż po dostaniu się w niepowołane ręce może przynieść bardzo wiele szkód, na dużą skale...

Taka właśnie jest historia Gwendy. Jako mała dziewczynka, zakompleksiona i samotna, została obarczona taką ogromną odpowiedzialnością. Choć początkowo nie rozumiała jakie niebezpieczeństwa mogą się kryć za magicznymi guzikami, wiedziała że musi ich pilnować, a tajemniczy kapelusznik wybrał ją, bo uznał że jest wyjątkowa. I tak się właśnie czuła.

To wszystko rzeczywiście brzmi jak bajka, prawda? I może faktycznie jest to niezwykle magiczna historia, ale zdecydowanie nie dla dzieci. Sama narracja i styl autorów sprawiają, że Pudełko... czyta się niezwykle szybko i przyjemnie, jak przystało na opowiadanie. Cały czas jednak czujemy, że coś wisi w powietrzu, czyli dreszczyk grozy gwarantowany, bo w końcu obydwoje autorzy uznawani są za mistrzów grozy, więc nie mogło być inaczej. No i przede wszystkim książka niesie pewne przesłanie i refleksje. Ja cały czas próbowałam wczuć się w sytuację bohaterki, która im robiła się starsza, tym mocniej kwestionowała magię pudełka i starała się od niego odizolować, jednocześnie czując cały czas na barkach ciężar odpowiedzialności. Ale czy rzeczywiście każdy sukces zawdzięczała właśnie temu magicznemu przedmiotowi? Czy czasem nie oszukuje ludzi i losu? Co ja bym zrobiła w obliczu takiej pokusy, jak możliwość spełnienia moich najskrytszych, najmroczniejszych wizji za pomocą tylko jednego guzika? Czy przestałabym kiedyś używać mocy takiego pudełka? Te i inne pytania cały czas nasuwały mi się podczas czytania, więc nie była to pusta lektura, nic nie wnosząca w moje życie. Znajdziemy tutaj wiele przesłań natury moralnej. A skoro to swego rodzaju fantasy, przyniosła mi też sporej dozy rozrywki. Szczerze powiedziawszy było mi przykro, że tak nagle się skończyła... I rzeczywiście, końcówce można by sporo zarzucić, ale to w końcu opowiadanie, a przede wszystkim pewna wizja autora. Historia miała się zakończyć właśnie w ten sposób i trzeba to uszanować, mimo iż chciało by się jeszcze pozostać w tym wymyślonym przez Kinga i Chizmara świecie.

Dodajmy do tego niesamowite wydanie, wypełnione fajnymi grafikami i otrzymujemy naprawdę dobrą książkę/opowiadanie.