każde życie, nieważne, jak zwyczajne, ma tę jedną chwilę,  kiedy staje się wyjątkowe - chwilę, po której wydarzy się wszystko,  co naprawdę ma znaczenie

Czy zastanawialiście się, kiedy tak na prawdę dla Was wszystko się zaczęło? Z chwilą urodzin? Pierwsze kroki, słowa? Pierwszy dzień szkoły? Pełnoletność? Wyprowadzka? A może coś się takiego wydarzyło, że odmieniło Wasze życie o 180 stopni? Czy możliwość samodzielnego wyboru, dokonywania własnych decyzji. Założenie rodziny? Coś jeszcze?

Zależy jak zinterpretujemy wszystko.

Początek Wszystkiego

Robyn Schneider

Wydawnictwo Moondrive
Premiera:  14.06.2017

Dla młodego Ezry wszystkim była jego paczka znajomych i gra w tenisa. Jego szkoła, miasteczko, pies. Ładna dziewczyna. Nie myślał o niczym innym, bo nie miał takiej potrzeby. No bo kto by myślał o innych alternatywach, skoro jest się odnoszącym sukcesy sportowcem ze świetlaną przyszłością?  I jak się domyślacie to wszystko... szlag trafił. I zaczęło się coś innego. I o tym jest właśnie książka Początek Wszystkiego od Robyn Schneider.

Mam ostatnimi czasy średni stosunek do młodzieżówek. W ogóle do czytania książek mam średni stosunek, ale staram się to przełamać i może nie powinnam się tym chwalić. Początek Wszystkiego miał być dla mnie kolejną miłą odskocznią od obowiązków uczelnianych. Pierwsze na co zwróciłam uwagę to styl, który jest bardzo przekonujący, jak na tego typu literaturę. Historię opowiada nam główny bohater Ezra, licealista którego los niesamowicie pokrzywdził w wakacje - sprawił że każda rzecz, która składała się na życie chłopaka stała się dla niego obca. Sprawił że z jednego z popularniejszych chłopaków w szkole stał się kimś niewidzialnym. Jak wiecie lubię męską narrację, więc ta w tej książce od razu mnie do siebie przekonała.

Skończyłam czytać kilka dni temu i nasunęło mi się kilka wniosków. Po pierwsze, młodzieżówki nie są już dla mnie, bynajmniej na razie, bo czytało mi się ją długo i często odkładałam. Po drugie, jak na młodzieżówkę to na prawdę dobra książka i jedna z lepszych, które czytałam, a czytałam ich sporo.  Nie jest to takie YA, gdzie spotykamy niesamowicie skomplikowanych nastolatków po przejściach kochających się na zabój i uprawiających dużo seksu. Może i jest tu wątek miłości, ale nie jest najważniejszy. Na pierwszy plan wysuwa się  wiele innych spraw, a całość opowiedziana jest tak, że na prawdę trafia do odbiorcy. Po trzecie, bardzo mocno porusza człowieka, ze względu właśnie na rodzaj poruszanych problemów a przede wszystkim ze względu na słownictwo i styl. Po czwarte, czyta się szybko i przyjemnie, pomimo że wyczuwa się w niej poważne i ciężkie wątki, to jest zabawna i sympatyczna. Postać Toby'ego jest bardzo sympatyczna i to właściwie jego polubiłam najbardziej. Po piąte - mimo wszystko byłam trochę rozczarowana lekturą, choć to bardziej kwestia mojego podejścia, a nie poziomu powieści, więc nie sugerujcie się do końca tym piątym wnioskiem.

Dzisiaj doszłam do szóstego wniosku. Myliłam się wcześniej ze swoją sceptyczną oceną, bo nagle doszło do mnie, jakie mocne i ważne niesie ze sobą przesłanie. Zarówno dla młodych, jak i dla starszych czytelników i jak to świetnie, że takie książki są wydawane z myślą o młodszym gronie odbiorców. Dla chłopaków i dla dziewczyn. Jeżeli młody człowiek czyta książki ze zrozumieniem i przemyśleniem, to na pewno dużo z kart tej powieści wyniesie. Nie tylko to, że nic nie jest nigdy stracone. Ale też jak ważne jest odpowiednie otoczenie, które raczej będzie nam pomagało a nie podcinało skrzydła, jak warto starać się być jak najbardziej sobą w czasach, gdy jest to prawie niemożliwe.

Czy na prawdę nasze codzienne życie - przyzwyczajenia, znajomi, hobby, to wszystko co mamy? Czy tracąc coś cennego, nie mamy już szansy na szczęście? A co jeżeli nagle się okazuje, że ten wypadek, który zniszczył wszystkie marzenia, okazał się być punktem zwrotnym? Co jeżeli jego następstwa sprawiły, że dostrzegamy jak puste było nasze życie dotychczas, a znajomości nic nie warte? Czy jeśli dzięki temu dostrzegamy kim tak na prawdę jesteśmy, poznajemy ludzi, którzy chcą nas takimi znać i którzy wspierają w każdej decyzji, to można powiedzieć, że ten wypadek był początkiem wszystkiego, zamiast końcem? 

Czas na trochę prywaty. Czyli to taka recenzja, nie recenzja. Ale według mnie to bardzo dobrze świadczy o książce, jeżeli mam ochotę się tak rozpisać, jak zawsze chaotycznie. No bo zadałam sobie pytanie, które padło na początku tego wpisu i którego nie zadałam sobie po skończeniu książki, gdyż byłam zbyt zajęta wszystkim innym. Kiedy dla mnie wszystko się zaczęło? Co to jest, to wszystko? Co jeżeli na skutek wypadku odebrane by mi były rzeczy, bez których nie mogę żyć? A jakby to się stało w liceum, kiedy to był czas na obranie swojej drogi życiowej i podjęcie ważnych decyzji? Czy byłabym teraz w innym zupełnie miejscu? Jak mam w ogóle interpretować tytuł książki? Wszystkim dla Ezry stało się nowe życie. Przyjaźń. Miłość. Przyszłość. A dla mnie?


W moim życiu było tyle momentów, które w jakiś sposób nadały mu nowy bieg, że ciężko wybrać mi konkretny. Z resztą ja wiecznie mam tysiąc pomysłów na siebie. Ale od Lutego zaczęło się coś, co okazało się być czymś ważnym i istotnym. Znalazłam pasję, znalazłam hobby, w którym jestem całkiem dobra, jestem doceniana i pozwoliło mi to poznać wspaniałe osoby, a także i siebie. Wystawiło na próby mój charakter - okazało się, że na przykład pod wpływem pewnej presji, czy zobowiązania jest mi ciężko napisać coś konkretnego. Okazało się też, że nie jestem taka bezwartościowa, jak myślałam do tej pory. Potrafię jednak nawiązać nowe (bardzo dobre) znajomości mimo, że są one wirtualne. Nabrałam pewności siebie. Pewność siebie w Internecie, co to za problem? Dla mnie to sukces, bo ta pewność nie jest udawana. Stałam się pierwszy raz od dawna sobą i to na prawdę sobą. Zupełnie jak Ezra, poznałam odpowiednie towarzystwo, odkryłam coś co sprawia mi przyjemność i co mi wychodzi. Nie było konkretnego wydarzenia, to był raczej przypadek. Ale to właśnie to, że założyłam bookstagram'a gdzie realizuje swoje wizje, to że odważyłam się pisać o tym co czuje po przeczytaniu książek i postanowiłam dzielić się tym z Wami sprawiło, iż zaczęło się dla mnie nowe wszystko. Bo to od tamtej pory powoli zmieniam siebie i swoje życie na takie, by mnie uszczęśliwiało. Nagle wiele spraw zaczęło mi wychodzić. Kilka nie. To czym dotychczas się przejmowałam stało się błahostką. I nie poddaje się, bo mam wsparcie. Dzielnie kibicowaliście mi przy pisaniu magisterki - wierzyliście we mnie, a ja obserwowałam Was, jak zmagacie się z obowiązkami i dajecie radę i też Wam kibicowałam. Shit, to czemu ja bym miała nie dać rady? Poznaliście mnie od tej strony, której nie pokazywałam na co dzień.

Moje wszystko to oczywiście rodzina, dom i ludzie, których kocham. Ale wirtualna rodzina też się liczy. A Wy staliście się taką moją właśnie trzecią rodziną, ludźmi z którymi się liczę i na których liczę. Młodsi, w tym samym wieku, starsi - to nie ważne, każdy z Was drodzy obserwatorzy sprawił, że z malutkiej i szarej dziewczyny stałam się kimś zupełnie innym. Wartościowy. W dodatku ostatnio podjęłam się też innego wyzwania związanego ze zdrowiem, wyglądem i przede wszystkim samopoczuciem w życiu codziennym, tym realnym - żeby Ci, którzy fizycznie są obok też poznali mnie taką jaką jestem. Żeby iść przez miasto z podniesioną głową wiedząc, że najważniejsze jest to, co w mojej głowie, a nie w głowach obcych ludzi. Przede wszystkim po to, by się uszczęśliwić. I wiecie co? To też moje nowe wszystko. Nowa ja, a jednak taka jaka byłam. To mój początek wszystkiego. A jaki jest Wasz? Zastanówcie się i wpadnijcie niedługo na mój Instagram.

ps. za tydzień obrona pracy magisterskiej (tej której nie pisałam, bo założyłam tego bloga).
ps2. wydawnictwo Moondrive organizuje konkurs, o jego szczegółach poinformuję niedługo na Instagramie.
ps3. dziękuje owemu wydawnictwu za możliwość przeczytania książki przed premierą. 

"[...] większość ludzi wkłada całą swoją energię w próby odmienienia innych ludzi, podczas gdy tak naprawdę możemy odmienić tylko samych siebie, a nawet to jest niesłychanie trudne."

Z mojego życia:

Kiedy dostałam propozycję zrecenzowania Lokatorki prawie popłakałam się z radości, bo już dużo wcześniej czytałam same pozytywne opinie na jej temat. Nie bałam się tego, czy jest przereklamowana czy nie - po prostu musiałam ją mieć i przeczytać, bo coś mnie do niej ciągnęło. No i czekałam na listonosza i czekałam. Z lekkim opóźnieniem, ale się doczekałam! Szkoda tylko, że książka trafiła do mnie w najgorszym momencie, kiedy kończyłam pracę magisterską i szykowałam się na zaliczenia, ale i tak usiadłam do niej właściwie od razu i przeczytałam wyjątkowo szybko - tyle tylko, że z recenzją musiałam się wstrzymać. Dlatego też piszę ten post dopiero dzisiaj.

Wydawnictwo Otwarte

Premiera 14.06.2017r

Mówi się, że to najbardziej oczekiwany thriller tego roku, a ja w sumie mogę się z tym zgodzić - jest na co czekać (albo i było, bo premiera dzisiaj!). Mnie historia wciągnęła od pierwszych stron, co jest na prawdę dużym sukcesem - ostatnio jestem kapryśna. 

Uwielbiam thrillery psychologiczne, w szczególności te dobre i zaskakujące przy każdej stronie. Tutaj tak było! Nawet nie wiadomo kiedy akcja zmienia swój bieg i nic już nie jest takie, jakim się wydaje. I to jest w tym świetne! Możemy się domyślać ogólnie, kto za wszystkim stoi, ale i tak na sto procent autorka nas czymś zaskoczy, bo każdy dialog i bieg zdarzeń coś tu oznacza i wnosi coś istotnego do historii. Mój wyćwiczony na Cobenie detektywistyczny mózg nie dał rady tego wszystkiego ogarnąć (chyba, że wyparował przez magisterkę) i końcówka mnie ścięła z nóg. W ogóle cała druga połowa książki to mistrzostwo.

Najbardziej chyba spodobały mi się krótkie rozdziały. To było coś nowego dla mnie - takie szybkie przeskakiwanie z narracji do narracji obu kobiet sprawiły, że książka się nie dłużyła i była niesamowicie ciekawa. Raz teraźniejszość, raz przeszłość. Powolne łączenie faktów. Trybiki w głowie chodzą jak szalone, chociaż nie ma tutaj wartkiej akcji, pościgów policyjnych za seryjnym morderców to i tak jest emocjonująco. 

Poznajemy dwie bohaterki. Kobiety, które poza wyglądem łączy bardzo wiele wspólnego, jak na przykład mieszkanie. I jego właściciel, które ma nietypowe wymagania dla przyszłych najemców. Sam lokal jest nietypowy i nie każdy chciałby w takim mieszkać. Nieskazitelna biel i szarość, porządek, inteligentne oprogramowanie, wisienka na torcie szanowanego i sławnego architekta... Trochę to przytłaczające, prawda? Choć nie dla wszystkich. Znajdą się odważni, by ten szalony projekt nazwać swoim domem.

A co jeżeli doszło tam kiedyś do śmiertelnego wypadku? Czy to coś zmienia?  

Jane i Emma postanowiły spróbować. Obie źle potraktowane przez los chciały zmiany - mieszkanie w takim domu, który zmusiłby je do perfekcji, miało właśnie takowe zmiany przynieść. W dodatku ten tajemniczy architekt, który sprawia że czujesz się wyjątkową i jedyną w swoim rodzaju...Nic więcej na temat fabuły nie napiszę. Za to dodam coś jeszcze od siebie - thriller jest skonstruowany niesamowicie. Poznajemy sylwetki psychologiczne każdego z bohaterów i w każdym widzimy jakieś ukryte patologie, zachowania które mogą nas burzyć, bo odbiegają od normy. Zachowania, których nie rozumiemy, ale autorka swoim stylem i pomysłem sprawia, że chcemy za wszelką cenę zrozumieć i zbliżyć się do bohaterów..

A jak są jakieś zaburzenia psychiczne, to ja jestem na tak! 

Wyczuwałam, że się nie zawiodę tą książką i miałam rację. Może wiele osób coś by jej zarzuciło - ale nie ja. Mi i moim potrzebom aktualnie odpowiadała. Chciałam czegoś dobrego, mocnego ale i tajemniczego. Czegoś co w końcu sprawi, że przysiądę z książką na dłużej niż 30 minut i że nie raz i nie dwa zamknę ą z hukiem by z niedowierzaniem powiedzieć "co tu się właśnie stało?".

↞

 Bardzo dziękuje Wydawnictwu Otwarte za mój wymarzony egzemplarz i za to, 

że mogłam doświadczyć tych emocji z czytania Lokatorki na własnej skórze. 

 

Kiedy dostałam propozycję przeczytania i zrecenzowania tej książki chwilę się nad tym zastanawiałam. Po przeczytaniu opisu fabuły stwierdziłam jednak - a co mi tam. Aktualny chaos i stres związany z zakończeniem studiów sprawił, że nabrałam ochoty na taką miłą i niewymagającą lekturę. Premiera już jutro - 14 czerwca, a ja dziś dla Was przygotowałam krótką recenzją. Przekonajcie się, czy podjęłam dobrą decyzję w wyborze lektury na te ciężkie dla mnie dni, czy jednak się zawiodłam. Powiem tylko, że moje pokłony w stronę polskich autorów są coraz większe. 

Wydawnictwo Czwarta Strona

Premiera 14.06.2017

Tytuł sugeruje, że w powieści mamy do czynienia z przyjaciółkami i ich historią. I rzeczywiście poznajemy na łamach książki dwie kobiety - Miłkę i Anne, które tworzą na prawdę zgrany duet i wiedzą o sobie wszystko i... niesamowicie się różnią. Ich cechy charakteru, życiowe decyzje i cele są jak niebo i ziemia. Ale według mnie wątek przyjaźni jest tutaj najmniej ważny. Możliwe iż inaczej to interpretuje, ale bardzo poruszyły mnie przeżycia mężów tych kobiet i to one wysuwają się na pierwszy plan. Są to dwie osobne historie. Historia Anny i Kamila oraz historia Ludmiły i Piotra, które po prostu się przeplatają. Bo właśnie - narracja w książce jest co prawda trzecioosobowa, ale każdy rozdział dotyczy innego bohatera. Lubię czytać książki z punktu widzenia mężczyzn i poznać ich sposób myślenia, bo dla mnie to zawsze jedna wielka zagadka.

Z jednej strony mamy małżeństwo, które boryka się z problemami codzienności, monotonii, nudy, niespełnionych marzeń. Z drugiej jest rodzina, którą dotknęła katastrofa. Rodzina borykająca się z traumą. A pomiędzy tym jest przyjaźń kobiet, które nie zawsze muszą się rozumieć i popierać swoje wybory, ale zawsze będą się wspierać i przetrwają wszystko. 

Zastanawiam się jak to jest pisać książkę w duecie. Dla mnie to jest niewyobrażalne, bo jak mam robić chociażby jakieś zadanie w parach na studiach już zaczynam się irytować. Nie jestem z osób, które lubią pracować w grupach (chociaż mam to wpisane w CV). Autorki to jak widać potrafią, bo stworzyły niesamowicie spójną całość, którą można przeczytać w jeden dzień. Mi to zajęło nieco dłużej z wiadomych przyczyn, ale bardzo się wciągnęłam co jest dla mnie dużym zdziwieniem, bo ostatnio takie powieści zazwyczaj mnie rozczarowują. I właściwie dodać muszę, że się wzruszyłam. Kilka razy nawet. Książka jest napisana w taki fajny sposób, że trafia do czytelnika w stu procentach. Ja dodatkowo utożsamiam się z jedną z bohaterek, choć nie zdradzę z którą więc odebrałam ją nieco osobiście - lubię takie książki, dzięki którym zaczynam kwestionować trochę swoje wybory i patrzeć na życie z innej perspektywy. Dużo mi dało to do myślenia i przede wszystkim pocieszyło - że nie jestem sama ze swoimi demonami, a także iż nie jeszcze całe życie przede mną. 

Bardzo polecam „Przyjaciółki” każdej kobiecie, w każdym wieku. Dla młodych - ku przestrodze. Ku nauce tego jak wspierać bliskie osoby, jak kochać, a przede wszystkim by nie bać się zrobić małego kroku w tył, aby potem zrobić duży krok do przodu. Dla nieco starszych czytelników - by pamiętać, że nigdy nie jest za późno na zmianę, że jeżeli jest miłość i szacunek zawsze znajdzie się sposób na wyjście z danej sytuacji. I że prawdziwa przyjaźń nigdy nie minie. 

Ja dziś o tym, że skończyłam niedawno czytać książkę. Bardzo dobrą książkę. Bardzo ciekawą. Bardzo skomplikowaną. Polską. Autorstwa bardzo sympatycznej i super kobiety. 

Z obrazkami. 

O dinozaurach.

Nie, to nie książka dla dzieci.

Zdecydowanie nie książka dla młodzieży. 

 

TWIERDZA KIMERYDU

Magdalena Pioruńska

 
Szczerze powiedziawszy jestem zdziwiona jak bardzo podobała mi się ta książka. Dwa miesiące temu nie podejrzewałabym w ogóle, że będę siedzieć i czytać  literaturę tego pokroju.  Tak skomplikowany świat fantasy mnie przerażał i przerastał. Tylko, że ostatnio stawiam sobie poprzeczki w wielu dziedzinach życia coraz wyżej, więc w tej książkowej też to uczyniłam. Zaopatrzyłam się więc w e-booka i trochę minęło, ale zaczęłam w końcu czytać (później dostałam cudownie wydaną papierową wersję, za którą bardzo dziękuję autorce i wydawnictwu).

Nie będę pisać nic o fabule, ponieważ to nie ma tu sensu. Chciałabym tylko krótko opisać, co czułam podczas czytania. Wiecie - przez kilkanaście pierwszych stron było mi ciężko  - świat przedstawiony przez autorkę szokował, a bohaterowie zadziwiali. Wielu rzeczy na początku nie rozumiałam. Dodajmy do tego wątki, które w naszym kraju nadal są tematem tabu. Badania genetyczne. Homoseksualizm. Tranwestytyzm. Związki starszych kobiet z młodszymi chłopakami... To wszystko sprawia, że potencjalnego, zwykłego czytelnika ta książką może początkowo odepchnąć i przerazić. Mnie nie odepchnęła, ale byłam z drugiej strony przygotowana na sporo rzeczy. Natomiast kiedy w końcu się porządnie człowiek wciągnie w tę powieść, nie może się od niej oderwać. Wierzcie mi! Te wszystkie wątki choć szokujące to uzależniają - człowiek chce się w to zagłębić i poznać całą historię najlepiej od razu. Ja byłam zła, że nie miałam tyle czasu żeby przysiąść do tego i przeczytać to porządnie do końca, tylko czytałam na raty. A tematy, które wcześniej wymieniłam wcale nie oburzały, one wręcz sprawiły że zaczęłam myśleć, analizować, szukać drugiego (a może i trzeciego) dna - i to żaden wymysł, wiem że takowe są!

Podczas czytania na prawdę trzeba się mocno skupić na treści, bo poznajemy bardzo dużo szczegółów, a bohaterów lustrujemy z każdej możliwej strony. Fabuła jest niesamowicie mocno rozbudowana, począwszy od badań genetycznych nad dinozaurami po zwykłe, przyziemne ludzkie problemy, które nabierają nowego znaczenia. Niektóre rzeczy są przytłaczające i na pewno skierowane do starszych czytelników. To nie jest YA fantasy, więc osoby które oczekują lekkiej lektury pokroju Maas na pewno nie powinny siadać do tej książki, bo tylko zaniżą jej ocenę, która powinna być bardzo wysoka!

Gubiłam się tylko w imionach (Magdo, skąd ty wytrzasnęłaś tyle imion na T?!) i w rodzajach dinozaurów - no w końcu nie na co dzień mam z nimi do czynienia... A cały świat, który wykreowała autorka jest bardzo rozbudowany i wielowymiarowy, więc to nie jest puste czytanie, tu na prawdę trzeba zwracać uwagę na wszystko.

Pioruńska stworzyła coś niesamowitego. Nie wiem co mam innego powiedzieć, poza tym że to jest na prawdę dobra książka, jakich podejrzewam mało. Narracja to mistrzostwo - każdy z rozdziałów to inny bohater: Anna, Tyrs, Tycjan i Tuliusz (bądź Tulia) i w taki właśnie sposób poznajemy ich rozterki, problemy a także akcję, która nabiera powoli rozpędu, żeby na końcu zaskoczyć i zwalić czytelnika z nóg. I każdy z nich, ale to każdy, jest na tyle barwną i zarazem skomplikowaną osobowością, że nie sposób się nudzić nawet, gdy czytamy ich retrospekcje.

Czytałam wszystko z wypiekami na twarzy, tak bardzo chciałam wiedzieć jak rozwiną się wątki miłosne, jakie tajemnice skrywają bohaterowie, jak wojna, która nadciągnęła do Twierdzy się skończy. A zakończenie? Jak dla mnie świetne! Po pierwsze daje nadzieję na kolejny tom (a ja wiem, że będzie i wam zdradzę, że będzie warto poczekać), po drugie koniec historii jest tak skonstruowany, że osobiście odczuwałam ogromną dumę z naszych bohaterów i jeszcze większą sympatię. Ja w ogóle dużo czułam do nich wszystkich, szczególnie do Tyrsa i jego troskliwości, rodzinności, a także do jego niezbyt skomplikowanego sposobu bycia, z którym się utożsamiam. Ale to tylko pozory, ten chłopak/raptozaur (dobre napisałam?!) dużo w sobie kryje i myślę, że zaskoczy nie jedną osobę. Tycjan z początku jest bohaterem, do którego nie wiadomo co czuć. Widać, jaki wpływ miał na niego ojciec, który większe nadzieje pokładał, w którymś z jego przyjaciół niż w synu, a wszystko to powoli odkrywamy z rozdziału na rozdział. Anna - której opowieść rozpoczyna całą książkę jest według mnie największa zagadką i choć o chłopakach dowiedzieliśmy się bardzo dużo i nie sądzę żeby jeszcze nas spejclanie zaskoczyli (a może jednak?), tak Anna skrywa w sobie wiele. W trakcie tego tomu widzimy jak idealnie przywdziała maskę osoby dobrej i zatroskanej, a ostatecznie odkrywamy jej prawdziwe oblicze ACZKOLWIEK, ja się sobie tak myślę, że za tym kryje się coś jeszcze, o czym się na pewno przekonamy. Jestem raczej pozytywnie do niej nastawiona, mimo że z tego co mówiła mi autorka niewiele osób ją lubi. Ja będę wyjątkiem, bo za to w odróżnieniu do innych nie pałam zbyt wielką sympatią do Tuliusza. Ja rozumiem doskonale jego problemy i jestem świadoma rozterek z jakimi się zmaga, z trudnościami...


No dobra, sympatią pałam do wszystkich, bo każdy z nich jest taki jaki jest, ukształtowała ich przeszłość, czyny które nie były w najmniejszym stopniu zależne od nich. Ktoś zapragnął zabawić się nimi jak marionetkami, zadecydować o ich przyszłości. I choć to, co im się przytrafiło jest okropne to jednak wyrośli na naprawdę świetnych i dobrych ludzi. Oddanych sobie nawzajem, a także Twierdzy. Łączy ich niesamowita więź. Ciekawe jacy by byli i gdzie by byli, gdyby nie to wszystko...


Muszę przyznać, że to jedna z lepszych książek jakie przeczytałam w tym roku. Jest zupełnie inna. Odważna - taka jakiej potrzebujemy w naszym społeczeństwie. Magda nie bawi się w owijanie w bawełnę i bardzo dobrze. Poczucia humoru też jej nie brakuje dzięki czemu poza przejmowaniem się losami bohaterów, nie raz i nie dwa się uśmiałam. Wydanie jest piękne, zarówno w wersji papierowej jak i na czytniku. Choć nie czytałam dotychczas polskiego fantasy i nie mam porównania to śmiem twierdzić, że jest to powieść na bardzo wysokim poziomie, wnosząca nową jakość do naszych polskich biblioteczek i przenosząca nas w zupełnie inny wymiar literatury. Dużo ukrytych znaczeń, przemycenie problemów ważnych, będących przez nas jako kraj bagatelizowanych. Tematów, o których nie chcemy rozmawiać, bo się boimy. Pioruńska się nie bała, poszła za ciosem i nie dziwię się, że wyszła z tego tak dobra książka. Oby tylko nasz kraj przyjął autorkę tak serdecznie, jak i ja i wiele moich bookstagram'owych koleżanek, bo na to zasługuje.

Brawo!


ps. po skończeniu lektury możecie mieć mnóstwo pytań do autorki, tak samo jak ja - nie da się skończyć jej i po prostu przejść do porządku dziennego. Po pierwsze autorka jest świetną osobą, więc śmiało do niej piszcie, po drugie kochana Marta z @rozczytane wyprzedziła mnie i przeprowadziła z Magdą wywiad, który jest świetny i rozwieje wszelkie wasze wątpliwości. Dzięki temu poznacie też jeszcze bardziej psychikę naszych bohaterów, co kierowało nimi podczas pewnych zachowań i najważniejsze - co kierowało autorką.