– Gdy mnie nie będzie – rzekł Gansey – wyśnij mi świat. Coś nowego na każdą noc.

Z ogromną przyjemnością zabrałam się za drugi tom Kruczego Cyklu. Okazało się bowiem, że z moją pamięcią jest cienko i wielu szczegółów nie pamiętałam, a znając już całość, mogłam na niektóre wątki spojrzeć w całkiem innym świetle. Specjalnie się też nie śpieszyłam z lekturą Złodziei Snów - miałam ochotę spędzić z ulubionymi bohaterami jak najwięcej czasu. 

Moją historię związaną z tym cyklem znacie, bo opisałam ją przy okazji recenzji pierwszego tomu. Jeżeli nie jeszcze nie znacie, to zapraszam do zapoznania się z postem, bo nie chcę tutaj zbędnie się powtarzać (link).

Wszystko, co wydarzyło się w poprzednim tomie to nic. To pikuś. Dopiero zalążek tego, co nas czeka. To taki wstęp do reszty, oswojenie się ze stylem autorki, który jest specyficzny, dla jednych dziwny a dla mnie wyjątkowy. To poznanie bohaterów i Henrietty, a Złodzieje Snów to oczywiście kontynuacja przygód, która w żadnym stopniu nie odbiega jakością od poprzedniej części. Ba, dla większości osób jest zdecydowanie lepsza. 

ZŁODZIEJE SNÓW

MAGGIE STIEFVATER

Linia mocy została obudzona, Adama związała z Cabeswater pewna obietnica, grupka przyjaciół zdaje się być coraz bliżej odnalezienia Glendowera, choć zdarzenia z tego tomu nie posuwają tych poszukiwań do przodu, to jednak odkrywają coraz to nowe rzeczy. Bohaterom nie doskwiera więc nuda, nie mogą też narzekać na brak problemów.

Po pierwsze, Ronan na sam koniec Króla Kruków zdradza nam swój sekret. Drugi tom jest po to, abyśmy tego tajemniczego chłopaka z Aglionby poznali bardziej, abyśmy zrozumieli ów sekret, ponieważ poprzednio był tylko towarzyszem stojącym z boku, żującym rzemyki i kąsającym od czasu do czasu uwagami - nie wysuwał się na pierwszy plan. Akcja nadal toczy się w Henrieccie, nasi bohaterowie w dalszym ciągu szukają legendarnego króla, ale narracja w większości dotyczy właśnie naszego śniącego chłopca. Te rozdziały są bardzo intrygujące i tajemnice, zdają się burzyć wszystko w co wierzyliśmy, przedstawiają całkiem inna stronę autorki.

Po drugie, w mieście pojawia się ktoś nowy. Ktoś, kto szuka czegoś, choć sam nie wie jaki to ma kształt. Pan Szary jest według mnie kolejną świetną postacią tej serii. Komuś może przeszkadzać, że jest płatnym zabójcą, ale ja uwielbiam jego poczucie humoru i podejście do życia. A także do Maury. I koniec końców okazał się dobrą osobą, a to jest bardzo kluczowe.

Po trzecie, choć linia mocy została obudzona, to ma pewne problemy... Przez to znika Cabeswater. Przez to coraz mniej w tej historii Noaha. Przez to Adam ma problemy. A ja mam problem z Adamem. Wspomniałam kiedyś, że nie do końca pałam do niego sympatią? Mogę zdziwić tym wiele osób, ale on mnie naprawdę irytuje. Dobrze wiem, że sporo przeszedł, ma nieciekawą przeszłość, a mimo wszystko wyrósł na porządnego i inteligentnego nastolatka co powinno go jakoś "rehabilitować" w moich oczach, ale mi działa na nerwy od samego początku. W tym tomie moje negatywne emocje względem Parrisha tylko narastają, choć wiem - ma kolejne usprawiedliwienie, jakim jest Cabeswater i to, co go z tym magicznym miejscem łączy (przy okazji kolejnych recenzji zdradzę Wam, czy się w końcu polubiliśmy).

Pomimo, że całość poświęcona jest niebezpiecznemu, tajemniczemu, seksownemu Ronanowi, to nie brakuje tutaj Adama, Blue i Ganseya, a także Maury i reszty czarownic. Tęskniłam jedynie za Noahem, choć i on odegrał w tym tomie swoją małą rolę. Całość przepełniona jest magią w najczystszej postaci, ale relacje pomiędzy bohaterami i ich burzliwe problemy, również uczuciowe, zdają się być jak najbardziej realne i przyziemne. Każdy wykreowany bohater jest unikatowy i wyraźny, a drugoplanowe postaci mają równie wielką moc i siłę przebicia. Wszystko w tej książce tworzy niesamowicie zgraną całość, owianą tajemnicą, którą jak najszybciej chcemy poznać. Czytamy z wypiekami na twarzy, bo co jakiś czas autorka zaskakuje nas gwałtownymi zwrotami akcji i dziwnymi wydarzeniami, których nie rozumiemy, a bardzo pragniemy zrozumieć.

Pragnienie. To jedna z wielu emocji, jakie wzbudza w nas Maggie. Tak samo jak Lynch pragnie adrenaliny, Kavinsky pragnie, hm, wszystkiego. Jak Gansey pragnie, by znaleźli Glendowera, by wszyscy byli szczęśliwy i bezpieczni, tak Blue pragnie być mniej zwyczajna i niewidzialna, pragnie móc się zakochać jak inne nastolatki i całować, jak wszyscy. Jak Adam pragnie tego, co mają jego przyjaciele, tak my pragniemy tego wszystkiego razem z nimi.

Każdy bohater odkrywa przed nami kolejne karty. Najbardziej poznajemy tutaj, jak już wspominałam, charyzmatycznego i destruktywnego Ronana. Poznajemy jego tajemnice, jego troski i emocje. Warstwa po warstwie odkrywa się przed czytelnikami. Okazuje się, że pod skorupą twardziela z tatuażami, który niedbale żuje swoje skórzane rzemyki, kryje się ktoś znacznie inny. Poznajemy też sekretne Stodółki - posiadłość Lynchów. Pozostali nie zostają oczywiście dla nas obojętni. Okazuje się, że Blue targają coraz większe rozterki, tak samo jak Ganseya, który niesamowicie mocno martwi się o wszystkich i o wszystko.




 Gdy zobaczyłem twój numer, niemal się zesrałem! (...)
- Nie bluźnij, kurwa - rzekł Ronan.
 
Styl się nie zmienia. Nadal prosty, ale kryjący w sobie coś bardziej tajemniczego i intrygującego. Poczucie humoru również te samo, a wykreowany świat tak wyraźny i prawdziwy, jak ten który nas otacza.

Bardzo lubię filmy i książki oparte na faktach,  pobudza to ciekawość i wzmaga zainteresowanie kiedy mamy świadomość, że to nie tylko fikcja literacka. Nawet jeżeli coś jest słabo napisane, to fakt, że było inspirowane prawdziwymi wydarzeniami stawiam na równi z umiejętnościami pisarskimi autora, a czasami nawet wyżej. Oczywiście - sposób w jaki się ową historię przedstawi jest bardzo ważny, ale nie najważniejszy. Tak było w przypadku książki, którą mam zamiar Wam teraz przedstawić. Można by przyczepić się zapewne do wielu mankamentów, ale im dalej poznajemy historię autorki, tym mniej ważne wydaje się narracja, czy słownictwo.

Początkowo myślałam, że będzie to zwykła powieść, inspirowana tylko wydarzeniami z przeszłości pewnej kobiety. Nie sądziłam, że autorka jest właśnie tą kobietą i że opowiada wszystko to, co wydarzyło się naprawdę. Wszystko. Dzieli się z nami każdą emocją, każdym dialogiem, każdą myślą jakby to był pamiętnik, w którym skrupulatnie opisuje wszystkie szczegóły z tych siedmiu dni jej życia i wypowiedziane słowa. I faktycznie, Elva spisała pierw wszystko w swoim dzienniku, nie sądząc że później wyda na jego podstawie książkę.

 

CHCE SPOJRZEĆ CI W OCZY

Thordis Elva, Tom Stranger 

 

Jak już wspomniałam, nie do końca wiedziałam czego się spodziewać. Poznałam tylko opis książki, który prezentuje nam wydawca - nie poświęciłam zbytnio czasu żeby zrobić research. Domyślałam się tylko, że nie będzie to lekka lektura. No bo słowa "opowieść o gwałcie i drodze ku przebaczeniu" zamieszczone na okładce, sugerują tylko jedno - ogromne emocje. I tak rzeczywiście było. Szczególnie jak odkryłam, że to wszystko to wyznania ofiary i oprawcy gwałtu.

Zaczynamy czytać książkę jak każdą inną. Mamy barwne opisy otoczenia, dialogi, humor, mnóstwo refleksji, nieco za dużo dumania nad swoim losem, co w przypadku fikcji literackiej mocno przeszkadza i powoli drażni. A jednak gdy odkrywamy, że to nie fikcja a prawdziwe odczucia autorki, przestaje nas to irytować. Całość nabiera nowego wymiaru. A my, kobiety, odczuwamy nagle głęboką więź z autorką i w pełni ją rozumiemy i popieramy.


Thordis Elva to islandzka aktywistka, dziennikarka, pisarka, scenarzystka, która w wieku 16 lat miała krótki romans z 18 letnim Tomem, Australijczykiem przebywającym w Islandii na wymianie. Połączyło ich głębokie i szalone uczucie. Niestety po pewnym szkolnym balu, Tom wyrządził Elvie najgorszą możliwą krzywdę, jaką mężczyzna może wyrządzić kobiecie. To nie są żadne spoilery z mojej strony - te informacje są ogólnie dostępne, choć głównie w języku angielskim, jak tylko wpiszecie ich imiona w wyszukiwarkę. Ta książka to pewien manifest - manifest do kobiet, do mężczyzn - do wszystkich. Manifest, który pokazuje nam jaką ogromną siłę i moc ma przebaczenie w naszym życiu.

Elva po wielu latach spotyka się z Tomem, jej gwałcicielem. Utrzymują od jakiegoś czasu kontakt mailowy. Rozmawiają na temat poczucia winy, na temat bólu i nieszczęścia, na temat tego co się wydarzyło. Dla Thordis to pewien rodzaj spowiedzi, oczyszczenia, rozprawienia z przeszłością, a dla Toma to rodzaj kary, na którą uważa że zdecydowanie zasłużył. Historia w książce rozpoczyna się od momentu, kiedy autorka leci do Kapsztadu, gdzie ma się spotkać z Tomem. Mają tam spędzić tydzień,  rozmawiać, wypominać sobie grzechy, poznać się na nowo i koniec końców... wybaczyć?

Wyobrażacie to sobie? Co myślicie, gdy słyszycie o gwałcie? Jakie emocje budzi w Was ofiara, a jakie oprawca? Choć nadal w wielu miejscach na świecie stygmatyzuje się osoby będące ofiarą gwałtu, często też zarzuca się im rozpustność, zachęcanie, obsceniczne zachowania, to jednak nie znajdujemy w sobie ani krzty zrozumienia dla tego, kto dopuścił się takiego czynu. Tak samo jak w przypadku pedofilii, tak w przypadku wykorzystywania seksualnego dorosłych nie rozumiemy i nie chcemy rozumieć oprawców. To jest naturalne.

Decyzja Thordis dotycząca nawiązania kontaktu z Tomem, spotkania z nim i chęci wybaczenia, jest z jednej strony bulwersująca. Jestem przekonana, że poczynania kobiety zbudziły sporo kontrowersji i ożywioną dyskusję. Choć Tom okazał się wspaniałym mężczyzną, który po prostu popełnił błąd, to nadal dopuścił się gwałtu. Nawet jeżeli nie wiedział w tamtym momencie (a także długo po), że popełnia przestępstwo, to nic nie usprawiedliwia tamtej wyrządzonej krzywdy. Szczególnie, gdy czytamy wyznania Elvy, jej wspomnienia przepełnione bólem i złością. Widzimy wyraźnie jak tamten czyn zmienił jej życie, jak ją zniszczył. Jeden wieczór, z osobą którą kochała...

Nie chcę więcej zdradzać, bo musicie same się przekonać, jak niezwykła jest ta książka. Jaką ma ogromną moc i przekaz. Skłoniła mnie do bardzo, bardzo wielu refleksji. Z resztą już w przypadku pisania mojej pracy magisterskiej dotyczącej pedofilii, wiele myślałam na temat stygmatyzacji ofiar i oprawców. Jakie to jest mylące, nazywanie każda osobę, która wykorzystała seksualnie dziecko pedofilem, choć w istocie nie ma żadnych zaburzeń, albo gdy słysząc słowo gwałciciel, wyobrażamy sobie zwyrodnialca. W żaden sposób nie usprawiedliwiam nikogo, ani żadnego z tych przestępstw, po prostu interesuje mnie bardzo ten aspekt.

Na stronach owej książki doświadczamy niesamowitego procesu przebaczania a także dostrzegania własnych błędów. Tom Stranger jest winny. Dopuścił się tego, czego się dopuścił i nic tego nie zmieni. Nie tylko Elva musiała wybaczyć Tomowi - on musiał wybaczyć sobie, aby być w stanie w jakikolwiek sposób zadośćuczynić za swoje winy (dodam, że za współudział w wydaniu książki, za udział w wywiadach i filmikach, Tom nie zarabia pieniędzy). Książkę wydali wspólnie i choć składa się przede wszystkim na narracje Thordis, to odnajdujemy tu również autentyczne fragmenty z pamiętnika Toma, dotyczące chwil w Kapsztadzie. To niesamowita, ogromna dawka emocji. Czujemy złość, smutek, ogromny ból i radość razem z "bohaterami". Dla kogoś może to być zbyt wiele. Sama na początku myślałam "kurde po co dzielić się tym ze światem?", czy Elva nie wystarczająco dużo przeszła, żeby na nowo wszystko przeżywać? Czy to nie jest zbyt bulwersująca decyzja? W pewnym sensie ochrona gwałcicieli, skoro bywają warci przebaczenia?

  
I’ve been asked why I didn’t press charges immediately, and the simple answer to that question is that I was a 16-year-old girl with naive notions about rape. Rapes were committed by armed lunatics, the kind of sensationalised monsters you saw on TV and read about in the papers. The fact that Tom wasn’t a monster, but a person who made an awful decision, made it harder for me to see his crime for what it was. That way, the demonisation of perpetrators in mainstream media got in the way of my recovery. By the time I was able to identify what had happened to me as rape, Tom had moved to the other side of the planet, far from the jurisdiction of the Icelandic police. 


Każdy z nas oceni tę książkę, zanim jeszcze zacznie ją czytać. To jest naturalny mechanizm, gdy słyszymy że ofiara chce przebaczyć oprawcy i opowiedzieć o tym światu. Jak można to wybaczyć? Jak można w jakikolwiek sposób usprawiedliwić taki czyn? Jednak gdy przeczytamy tę książkę, rozumiemy że to wcale nie o sam proces gwałtu tu chodzi i zdecydowanie nie ma żadnego usprawiedliwiania. Daje nam sporo do myślenia, dostrzegamy jak złożonym procesem jest gwałt i jak różnorodny. To nie jest ochrona i poparcie oprawców, ale zwrócenie nam uwagi na kilka kwestii. Poczytałam artykuły na ten temat i wywiady, zrozumiałam że to ją napędza. Ta chęć podzielenia się ze światem, z kobietami, swoim doświadczeniem. Doceniam siłę tej kobiety i jej upór. Jej determinację.

Co do książki jako książki - wspominałam, że głównie to narracja Thordis. Przedstawia nam po kolei każdy dzień pobytu w Kapsztadzie, choć wiele tu retrospekcji. Same dialogi bohaterów, to w większości opowieść dotycząca ich życia. Wymieniali się wspomnieniami w celu zrekonstruowania całego przebiegu zdarzeń aby lepiej się zrozumieć. Poznajemy ich myśli, obawy, uczucia, żale. Czytamy również maile, jakie wymienili, a także fragmenty z pamiętnika Toma. Momentami jest nudno, to trzeba przyznać - nieco zbyt nostalgicznie. Ale bywają też momentyzabawne i miłe, dzięki osobowości Elvy i Toma. Nie da się ich nie polubić. W dodatku otoczka RPA dodaje całej historii niesamowity klimat. Polecam każdemu. Każdej kobiecie przede wszystkim, ale nie tylko. To niesamowicie mądra i wzruszająca książka, która dużo wniesie do naszego życia i skłoni do wielu refleksji. Jak zwykle żałuję jednego - taki ze mnie recenzent, że podczas czytania książek nie mam nawet przy sobie zakładek indeksujących - a tutaj naprawdę mogłabym co chwilę coś zaznaczać.

Sekrety, nawet u zatwardziałych kryminalistów, to tylko bańki powietrza pod szczątkami na dnie oceanu. Czasem potrzeba trzęsienia ziemi, a czasem płetwonurka, który rozgrzebie muł, ale wszystkie mają naturalną skłonność, żeby płynąć wprost na powierzchnię-żeby się wydostać.

Od dwóch dni zastanawiam się, co napisać na temat tej książki. Wszystkie słowa wydają mi się błahe i nijakie, jakby niewystarczające wobec fenomenu owej pozycji i wobec ogromnego talentu jakim okazała się Marisha Pessl. Ale spróbuję, bo napisać coś muszę i to nie tylko dlatego, że to egzemplarz recenzencki. Głównie dlatego, iż po lekturze Nocnego Filmu TRZEBA coś napisać, nie da się po niej przejść od razu do porządku dziennego. Tylko że jakoś mi tak ciężko zebrać słowa, by miały sens. To było zbyt dobre, chyba...

To jest taka książka, która wciąga w swój świat od pierwszych stron i nie puszcza póki historia się nie skończy. Tom liczy sobie prawie 800 stron. 800! Potraficie sobie wyobrazić takiego grubasa? A potraficie sobie wyobrazić mnie, siedzącą z nosem w tej książce w każdej wolnej chwili? Nie mogłam się oderwać i z przejęciem przerzucałam stronę za stroną. Szczerze powiedziawszy rzadko miewam wysokie wymagania co do książek, po które sięgam. Staram się nie kierować aż tak opiniami innych żeby się nie zawieść i móc wyrazić własną opinię. Akurat Nocny Film stanowił wyjątek. Ze względu na to, że poleciła ją (i objęła patronatem) Paula z ruderecenzuje.pl, nie mogłam się doczekać kiedy zacznę czytać. Powtarzałam, że książka po prostu musi być dobra, a więc wymagania miałam wyjątkowo wysokie. I jak już zdążyliście się domyślić powieść jest więcej niż dobra. Jest cholernie dobra.

Wydawnictwo Albatros

    "Historia dziennikarza śledczego ogarniętego obsesją na punkcie zagadkowego zabójstwa córki filmowego geniusza żyjącego od lat w nieznanym odosobnieniu."

Obsesja. To doskonałe słowo. Nie tylko główny bohater książki wpadł w obsesję, bo ja również - już od pierwszych stron autorka kupiła mnie i omamiła, a z każdą kolejną czułam się jeszcze bardziej przez nią sponiewierana. Nie rozumiem do końca czemu, ale tak właśnie było.

Po pierwsze narracja, która wciąga nas od razu w wir wydarzeń, prosto do Nowego Jorku, w którym popełnia samobójstwo córka genialnego i tajemniczego scenarzysty Cordovy. Scott McGrath, dziennikarz śledczy, zamierza dojść do prawdy i rozwikłać zagadkę owego zdarzenia, ponieważ nie wierzy w zwyczajność śmierci bardzo utalentowanej i pięknej Ashley. Ma zamiar raz na zawsze rozprawić się z Cordovą i powstałymi wokół niego mitami i tajemnicami.

A jaka jest prawda? Czy w ogóle jakaś istnieje? Czy Ashley rzeczywiście popełniła samobójstwo? Co skrywa legendarny filmowiec w swojej rezydencji? Czy mają z tym coś wspólnego czarna magia, mistyczne rytuały i klątwy? Nic nie możemy brać tutaj za pewnik. Autorka genialnie zaciera granice między prawdą a fałszem, między rzeczywistością a fikcją. W jednej chwili mamy wrażenie, że to działo się naprawdę, że istnieje Stanislass, którego twórczość ma rzeszę fanów (a raczej fanatyków), którego filmy to nie tylko budzące grozę horrory czy thrillery, a niebywała podróż w głąb ludzkiej psychiki. Wydaje nam się, że jak wpiszemy w Google hasło "Ashley Cordova" to wyskoczą nam prawdziwe artykuły, takie jakie widzimy na łamach książki. Bo w niej pełno jest realistycznie wyglądających skanów notatek, zdjęć, artykułów internetowych, czy akt policyjnych i to chyba one sprawiają, że momentami zapominamy o fikcji literackiej, a także umiejętność autorki w kreowaniu postaci i zdarzeń.

Bohaterowie - jak ja ich polubiłam! Mowa o Scottcie, Norze i Hopperze, których ścieżki splotły się właśnie przez Ashley i to dzięki jej tajemniczej śmierci połączyła ich wspólna więź. Czy Ashley wiedziała, że tak będzie? Czy specjalnie połączyła te trzy zupełnie inne osoby, by dociekły prawdy?

"Intensywna, pochłaniająca, doskonała".

Intensywna - kolejne dobre słowo. Akcja książki nie zwalnia ani trochę, a narracja jest poprowadzona tak, że nawet długie wypowiedzi, czy refleksje nie nudzą. Jest wręcz odwrotnie - pochłaniamy każde słowo z ekscytacją i drżącym sercem (ale to jest zupełnie inne drżenie serca niż w przypadku romansideł). To co było dla mnie nierealne, nierzeczywiste i z reguły by mi bardzo przeszkadzało, nie sprawiało tym razem problemu. Takie elementy były idealnie wyważone, nie były przesadzone. Oczyma wyobraźni widziałam każdą ze scen, czułam się jakbym oglądała film, a nie czytała książkę. W pewnym momencie musiałam po prostu odłożyć tomisko i wyjść na spacer do lasu - zwykłego, spokojnego lasu, a nie tego otaczającego Szczyt (rezydencję Cordovy) żeby wrócić na ziemię, bo ta intensywność powieści mnie w pewnym momencie przytłoczyła. Doskonale skonstruowany kryminał, który zawiera w sobie elementy horroru i thrillera psychologicznego, ale nie brakło też dobrego poczucia humoru i refleksji, które sprawiają że ta pozycja jest jeszcze bardziej wartościowa, bo to nie tylko pusta fikcja literacka. Genialnie przedstawiona całość, która zbija nas z tropu przy każdym rozdziale.

A zakończenie? Zakończenie każdy zinterpretuje sobie sam. Tak jak i prawdę, do której doszli bohaterowie każdy odebrał na swój swój sposób, bo każdego zadowoliło coś innego - tak samo i my, czytelnicy, możemy odebrać koniec tej przygody indywidualnie. Dla mnie to było idealnie zwieńczenie całej historii, tak samo tajemnicze, niezrozumiałe i niejasne jak całość.

"Powieść tak mroczna, jak myśli młodej kobiety, która nocą rzuca się do opuszczonego szybu windy towarowej."

Mroczna, gęsta, hipnotyzująca, duszna, wielowarstwowa, soczysta. To jedne z wielu określeń, które znalazłam podczas przeglądania istniejących już recenzji Nocnego Filmu. Fenomenalna. Zgadzam się z każdym z nich.

To pierwszy post tego typu, ale uznałam że warto pokazać Wam na co czekam. Ażeby nie być zbyt szablonowym, to nie będzie zwykłe kopiuj-wklej,  dodam jeszcze coś od siebie - dlaczego akurat te pozycje wybrałam i co mnie w nich zaciekawiło. Każdego miesiąca wydawnictwa zasypują nas świetnymi premierami, a ja zazwyczaj się w nich gubię, więc może to dobry pomysł na taki post, cobym sobie sama uporządkowała wszystko. Wiem że takich postów wszędzie mnóstwo, a ja tak bardzo nie chciałam być typowa, ale mam nadzieję iż mi wybaczycie. 

Data premiery: 30 sierpnia 2017

Wydawnictwo Uroboros

 

Źródło

Podobno mam się przygotować na solidną dawkę śmiechu. Dobra, z chęcią się pośmieję i dam szansę kolejnej polskiej autorce. Owa premiera to nowe wydanie - okładka jest świetna! A dotychczasowe recenzje sprawiły, że zachciałam przeczytać historię czarownicy, która zaczyna studia we Wrocławiu. W dodatku nie wiem czemu, ale kojarzy mi się ona z Blue z serii TRC, a przecież powszechnie wiadomo iż do Blue pałam wielką sympatią, no więc czemu by nie?

Data premiery: 30 sierpnia 2017r

Wydawnictwo YA!

 

 

Lula i Rory są najlepszymi przyjaciółmi. Chodzą do tej samej szkoły, uwielbiają "Autostopem przez galaktykę"(...). Oboje czują, że odstają od reszty nastolatków. Łączy ich także trudna sytuacja rodzinna: mama Rory'ego pije, z kolei mama Luli odeszła dawno temu, zostawiając po sobie tylko kilka książek o aktorstwie. Wiedzą o sobie wszystko, do czasu gdy Lula odkryje, że Rory nie wspomniał jej o swoim awansie do szkolnej drużyny futbolowej, a przede wszystkim o swoim romansie z dużo starszym od siebie szefem, Andym. I to właśnie wtedy, gdy Lula zaczynała myśleć, że czuje do Rory’ego coś więcej… Nie wiedząc, kim jest bez najlepszego kumpla i kwestionując własną tożsamość seksualną, dziewczyna znika z miasteczka i wyrusza na poszukiwanie długo niewidzianej matki.

Źródło

Swego czasu bardzo lubiłam młodzieżówki, ale ostatnio mam z nimi problem. Mimo wszystko opis tej książki sprawił, że wydała mi się wartościowa i wyjątkowa. Niby z pozoru zdaje się to być kolejna powieść o odkrywaniu swojej tożsamości, a jednak z racji że nie czytałam zbyt wielu książek spod znaku LGBT, to dla mnie jest to pewien powiew świeżości. Mam nadzieję, że się nie zawiodę.

Data premiery: 30 września 2017r 

Wydawnictwo Filia 

Źródło

Pierwsza przemówiła do mnie okładka. Filia to jest jednak Filia, co nie? Opis fabuły jest... hipnotyzujący? Na pewno robi wrażenie. A to tylko opis. Jak będzie z całością? Zdaje sobie sprawę, że tak to z opisami bywa - mają zachęcić i skłonić do zakupu. No i dobra, mnie to zachęciło. A Was?

Data premiery: 29 września 2017

Wydawnictwo Albatros 

Źródło

Karl Heidemann od dziecka cierpiał na nadwrażliwość słuchową. Już w brzuchu matki czuł się przytłoczony przez kakofonię otaczających go zewsząd dźwięków. Podczas swojej pierwszej wycieczki poza mury dźwiękoszczelnej piwnicy, w której spędzał dzieciństwo, stał się naocznym świadkiem samobójstwa matki. Zamiast szoku chłopiec odczuł emanujący od śmierci spokój oraz bezwzględną, niczym niezmąconą ciszę. To wczesne odkrycie dało początek niezdrowej fascynacji śmiercią i wszystkim, co z nią związane. Swoje badania nad procesem umierania Karl rozpoczął od zabijania chorych zwierząt, by następnie poszukać materiału do badań również wśród ludzi. Jego dwie pierwsze ofiary to ludzie odpowiedzialni za śmierć jego matki. Portret mordercy z wyboru, który pod koniec życia wreszcie odnalazł spokój w murach klasztoru, by tam czekać na śmierć.

Długo zastanawiałam się co napisać na temat książki, która w żaden sposób mnie nie porwała. Tydzień trwało zanim ją wymęczyłam (a książkę takich gabarytów normalnie pochłonęłabym w dobę) i tydzień czasu zbierałam się do napisania recenzji. W sumie to na swoją obronę dodam, że w międzyczasie byłam w górach także nie było mowy o czytaniu, czy pisaniu. Nie czytało się jej źle, ale coś mi tam nie pasowało. A całość była jakaś dla mnie... nie smaczna? Nie wiem. Nie mam nigdy problemu z perwersyjnymi scenami, więc to chyba nie to (ale tak naprawdę nie było zbyt drastycznie, więc spokojnie). Klimat i bohaterowie? To chyba to? W sumie wstrzymam się z oceną, zaraz do tego wspólnymi siłami dojdziemy. Na wstępie dodam jeszcze, że nie zniechęcam nikogo do lektury, bo na pewno nie jedna osoba będzie zadowolona. Natomiast sprawdza się teraz to, co myślę czasami o polskich kryminałach i ogólnie polskiej literaturze - ciężko jest nam się dogadać. Ale od początku, bo trochę namotałam (to ten upał sprawia, że myślę na zwolnionych obrotach, wybaczcie).

 

SZKLANE ŻĄDŁO

Bartłomiej Świderski

Książka rozpoczyna się na miejscu zbrodni. Na luksusowym jachcie "Szklane Żądło" ginie brutalnie młoda i piękna kobieta. Tuż przy niej policja znajduje nieprzytomnego i zakrwawionego mężczyznę. To Olaf - właściciel jachtu. Wszystko wygląda na to, że para miała sadomasochistyczne upodobania... no ale wiadomo, co kto lubi póki nikt nie umiera (albo nie ma odgryzionego ucha). Niestety dla detektywa Wyszyńskiego jedyny świadek przestaje się odzywać, przez co sprawa robi się znacznie bardziej skomplikowana, gdyż do prawdy muszą dojść sami a poza kilkoma poszlakami ciężko jest się czegokolwiek uczepić.. Milczący Olaf trafia do aresztu. I tak oto rusza śledztwo.

Muszę przyznać, że Wyszyński to jedyna postać, która zbudziła we mnie sympatię ze względu na jego poczucie humoru. Na duży plus zasługuje również narracja. Raz w trzeciej osobie, raz w pierwszej (i jest to opowieść Olafa, przepełniona refleksyjnością i sentymentami). Przez moment czytamy retrospekcje z udziałem Agnieszki (ofiary), przez chwilę czytamy o przeszłości podejrzanego, by potem pobyć trochę w teraźniejszości i obserwować powolne śledztwo, które prowadzi detektyw, a napędza je gruby, uzależniony od alkoholu prokurator. Od czasu do czasu poznajemy też przeszłość innych bohaterów, którzy nagle w trakcie postępów w śledztwie stają się istotni. Przełomowym okazuje się natomiast odnalezienie na miejscu zbrodni eksperymentalnego systemu zbrodni, ale dla mnie ten wątek akurat był nieco wyssany z palca (a teoretycznie jest kluczowy...).

I kiedy teraz myślę i analizuje całość, to dochodzę do kilku wniosków - taki zabieg z przerzucaniem czytelnika co chwila w czasie i od bohatera do bohatera jest bardzo przydatny, bo inaczej byśmy się zanudzili. Samo śledztwo jest żmudne i nie mamy do czynienia z szaleńczą akcją i pogonią za mordercą. Natomiast refleksje bohaterów są już bardziej wartościowe. Żałowałam momentami, że nie miałam pod ręką karteczek indeksujących żeby zaznaczać cytaty, ponieważ i Olaf i Wyszyński nie próżnowali jeśli chodzi o mądrości życiowe. Co świadczy tylko o autorze i jego refleksyjności, a także zgrabnym posługiwaniem się słowem. Tylko że przez to odsuwamy myśli od samego zabójstwa i zagadki kryminalnej - a w końcu Szklane Żądło to kryminał. Skupiamy się na analizie psychiki bohaterów, ich relacji i powiązań, a także wydarzeń z przeszłości, które mogły mieć wpływ na to kim są i co się wydarzyło.

Pod koniec akcja nieco przyśpiesza i dochodzimy do sedna sprawy. Myślimy sobie, że rozwiązanie było logiczne i chyba nawet na samym początku na to wpadliśmy, ale autor poprzez swoje sztuczki z narracją, poprzez wplecenie wątku miłosnego i erotycznego totalnie nas od tego odwiódł. Czyli nagle nasuwa mi się kolejny wniosek - autor ma talent. Zdecydowanie potrafi zbudować napięcie i wciągnąć czytelnika w sieć powiązań, niedomówień i oskarżeń. I choć dałam się kilka razy omamić to niekoniecznie wciągnęłam się w całą fabułę, nie kupiłam całości, a szczególnie kluczowego wątku. Książka jest bardzo... ciężka? Mroczna to za duże słowo, ale ma swój niepowtarzalny klimat, który po prostu nie wpasował się w mój gust. Jest to na pewno książka na wysokim poziomie jeśli chodzi o nasz kraj.

Wiecie doskonale, że lubię sobie urozmaicać to co czytam. Z resztą jak każdy. I choć najchętniej sięgam po dobre i mocne thrillery, albo idę zupełnie w inną stronę - bo w stronę romansów, najlepiej w oryginale, to wcale nie gardzę czymś "pośrodku". Ponieważ ostatnie dwie lektury były bardzo dobrymi thrillerami, tym razem postawiłam na polską, lekką obyczajówkę. Nie znałam twórczości autorki, ale ostatnio wydawnictwo Czwarta Strona zachwyciło mnie Przyjaciółkami (link do recenzji), więc bez wahania zgodziłam się na lekturę Ławeczki pod bzem. Co prawda książka przyszła z lekkim opóźnieniem, ale może i dobrze się stało, bo nie trafiła na mój czytelniczy zastój. Muszę przyznać, że sama jestem zdziwiona jak bardzo przepadłam w tej historii, która może i jest niemożliwa, nierealna, ale jednak ma w sobie coś prawdziwego.

Czy ktoś z Was nie wyobrażał sobie nigdy, że wygrywa mnóstwo pieniędzy? 

Wydawnictwo Czwarta Strona

Iga wiedzie spokojne, w miarę ustabilizowane życie. Nadal mieszka z matką i u niej pracuje, choć praca ta nie stanowi szczytu jej marzeń to jednak jakaś jest - nie ma co narzekać. Co z tego, że każdego dnia przeklina swoje współpracownice, a klientkom którym myje włosy najchętniej ukręciłaby głowy. Życie z dnia na dzień, bez szaleństw, bez większych perspektyw, przeplatane spotkaniami z najlepszą przyjaciółką i ubarwione beznadziejnymi żartami kolejnego faceta matki, z którym notabene musi mieszkać, to bardzo ciekawy żywot! Dodajmy do tego problem z wymawianiem nazw własnych (który chyba stanowił najlepszy wątek tej historii, a na pewno najzabawniejszy), spowodowany wypadkiem w przeszłości, high life. Żeby jeszcze uatrakcyjnić swoje życie, Iga pod namową Agaty puszcza pewnego dnia los na loterii... Do wygrania polskie złote miliony. Miliony! Jak się domyślacie nasza główna bohaterka wygrywa. I tak, zgadliście, jej życie zmienia się o 180 stopni. Ale nie od razu. Początkowy szok i strach odbierają Idze radość z wygranej. Ukrywa ten fakt przed  bliskimi, a pieniędzy nie dotyka. Żyje nadal tak samo jak żyła dotychczas, cały czas tylko zastanawiając się co dalej. 

Historia jest przewidywalna i taka... bajkowa - owszem. Tylko że cholernie dobra i nic nie poradzę, iż tak mi się spodobała! Całość pochłonęłam praktycznie w jeden dzień i naprawdę nie mogłam się doczekać, aż do niej wrócę. Próbuje zrozumieć co mnie aż tak urzekło, bo to lekka lektura i historia których wiele. Mimo to czymś się wyróżniła, skoro piszę o niej teraz w samych superlatywach. Idealna dla kobiety w każdym wieku, tak żeby sobie trochę uciec od otaczającej rzeczywistości i przede wszystkim dobrze się bawić podczas czytania, zarazem skłaniająca do refleksji nad własnymi wyborami. Zimą, latem, wiosną, jesienią - na każdą porę dnia, jeżeli tylko macie ochotę na niewymagającą lekturę. 

Trochę namotałam? Dobra, to od początku. Po pierwsze już od pierwszych stron przekonała mnie do siebie narracja - sposób w jaki Iga opowiada nam swoją historię idealnie wpasował się w moje gusta - nie były to płytkie, pozbawione wyrazu opisy i głupie żarty, a ciekawie rozbudowana narracja pełna świetnego humoru. Uśmiech nie znikał mi z twarzy, ale też nie raz i nie dwa dumałam nad swoim losem i pozwoliłam puścić wodzy fantazji - co ja bym zrobiła z taką wygraną? Autorka rzeczywiście skłania nas do wielu refleksji - nad tym co w życiu najważniejsze i najbardziej wartościowe, a także nad tym, co już ważne jest nieco mniej. Czy jeżeli wydamy pieniądze z wygranej na takie błahe rzeczy, jak zmiana image - fryzura, ubrania i kosmetyki (na co dotychczas sobie nie pozwalaliśmy), to znaczy że jesteśmy płytcy? Wiadomo, że te pieniądze przydałyby się komuś potrzebującemu, ale kto nie pozwolił by sobie w takiej sytuacji na takie szaleństwo? A wymarzony dom z ławeczką pod bzem, to już za dużo? Bo koniecznie musi być BEZ! Niekoniecznie musi tam być mężczyzna. Zdecydowanie nie może tam być matki... Takie marzenia ma Iga i nagle postanawia je spełnić, sama. Wyrwać się spod klosza matki i ułożyć sobie jakoś życie, w końcu ma już prawie 30 lat! Nie wszystko wychodzi jej tak jakby chciała, aczkolwiek powszechnie wiadomo, że człowiek uczy się na błędach. I tak właśnie z Igą jest. Widzimy niesamowitą przemianę jaka w niej zachodzi, a przy okazji śmiesznych historii i dialogów poznajemy jej najskrytsze myśli, pragnienia i żale. Inni bohaterowie - jej przyjaciele, wzbudzają równie tyle samo sympatii co ona. 

Jest też wątek miłosny, jak to w obyczajówkach bywa, ale akurat on podobał mi się najmniej. Na szczęście nie jest on najważniejszy. To znaczy jest ważny - tylko, że nie mamy tu romansu z typowych książek tego gatunku. Wszystko jest wyważone. Nie da się nudzić przy tej lekturze. To coś więcej niż zwykła opowieść o wygranej w totka, czy poszukiwaniu miłości. 

ps. chyba najbardziej urzekł mnie wyjazd Igi do Zakopanego - byłam akurat w trakcie planowania własnego wyjazdu, więc poczynania bohaterki były dla mnie sporą inspiracją (dobra, może nie powinnam powielać owych poczynań; zdecydowanie nie powinnam). Dziękuje Pani Agnieszko za ten cudowny element, jakim był opis tatrzańskich szlaków ! Z Pani profilu Instagramowego widzę, że poza miłością do książek łączy nas miłość do gór. 

Za egzemplarz dziękuje Wydawnictwu Czwarta Strona