Już w ubiegłym roku wzbogaciłam swój czytnik w egzemplarz Twoim Śladem, ale nie dokończyłam nawet pierwszego rozdziału i zrezygnowałam z czytania. Nie pamiętam czemu. Jakiś czas temu niespodziewanie dostałam papierowe wersje obu części cyklu. Uznałam więc, że pora dać autorce drugą szansę - tym bardziej, iż tematyka uzależnień i terapii jest mi bliska. Kiedyś wiązałam z tym swoją przyszłość, byłam ciekawa tego, jak ten wątek został przedstawiony w książce, w dodatku miałam ochotę na niewymagające YA.

Nie chcąc się rozdrabniać postanowiłam w jednym poście ocenić całą serię Twisted Love, więc zapraszam do lektury.

Wydawnictwo YA!

Długo zastanawiałam się co napisać na temat tych pozycji. Jak wiecie, wszystko czego pragnę to być autentycznym i szczerym, a więc nie mam zamiaru od tego odejść. Przechodząc do meritum - książki mnie zawiodły. Ale! Ale jednak je przeczytałam i to całkiem szybko. Jestem raczej znana z tego, że porzucam czytanie jeżeli książka mnie niesamowicie drażni. Wychodzi więc na to, że pani Walters nie rozdrażniła mnie na tyle mocno, by to olać a mimo wszystko zaciekawiła. Wiele rzeczy mnie irytowało, a wiele zaciekawiło, mimo że książka okazała się być przewidywalna.

Główna bohaterka to Aubrey, studentka psychologii. Już na samym początku, za wybór kierunku i zainteresowania ją polubiłam. Niestety szybko ową sympatie szanowna Aubrey straciła, ale do tego dojdę później. Drugim bohaterem jest Maxx, znany jako undergroundowy artysta X. Z nim miałam problem. Z jednej strony mnie ciekawił i zapowiadało się, że będzie bardzo fajnym i tajemniczym bohaterem, szybko jednak stał się przewidywalny i nieznośnie męczący z tym swoim nieszczęściem.

Cała fabuła opiera się na tym, że bohaterowie poznają się (no powiedzmy, że się poznają, raczej pierwszy raz spotykają) w klubie Compulsion. Aubrey czuje dziwny, nie znany sobie dotychczas pociąg do tajemniczego mężczyzny w kapturze (albo czapce, nie pamiętam), który uratował ją od stratowania przez tłum. Później poznaje w grupie wsparcia dla osób uzależnionych (której jest koordynatorką btw) Maxxa Demelo. Po czasie okazuje się, iż obaj mężczyźni to ta sama osoba. No i reszty się domyślacie. Jest totalnie zakazana miłość, jest niszczenie sobie życia, tysiąc pięćset złych decyzji, super hiper seks, są narkotyki, wyrzuty sumienia, poczucie winy, znowu niszczenie sobie życia i inne obiecanki cacanki.

Wszystko to miało pewien potencjał, naprawdę. Uzależniony chłopak, który diluje by utrzymać młodszego brata, ale powoli niszczący własną osobowość. Dziewczyna terapeutka, mająca ambicje i ułożony plan na swoje życie, ale też i straszną przeszłość, która ją dręczy. Gdyby tylko uczucie, które między nimi kiełkuje rozwijało się w bardziej dojrzały sposób... Gdyby tylko, to wszystko było przemyślane i opisane w zupełnie inny sposób, narracja nie byłaby irytująca i zawierała więcej emocji i drugie dno. Gdyby tylko...

Niestety żadna z moich próśb nie została spełniona i drugi tom napisany jest w taki sam sposób. Pierwszy kończy się tak, że właściwie trzeba sięgnąć po drugi jeżeli chce się poznać koniec historii (o ile jest się ciekawskim - jak ja). Jeżeli się nie jest ciekawskim i domyśla się przebiegu akcji oraz zakończenia (też się domyślałam, ale masochistycznie brnęłam dalej), to nie warto sięgać po drugi tom.

Co mogę jeszcze dodać? Za wiele na temat fabuły się nie dowiedzieliście z mojego postu. Albo napisałam aż za dużo. Tak czy siak czyta się te książki bardzo szybko. I rozumiem, że są skierowane do młodszych czytelników, więc nie można wymagać górnolotnej literatury. Ale! Ale młodsi czytelnicy tez zasługują na powieści na pewnym poziomie!

Te narkotyki, ten klub, studia... Czy Wy też widzicie w tym, powtórzę się, potencjał? Ja tak! Mało czytałam książek o terapeutkach uzależnień, które zakochują się w pacjentach/klientach (tzn. na pewno jest takich powieści mnóstwo, ja na żadną nie trafiłam). Dlatego też tak bardzo zaintrygowała mnie twórczość pani Walters. Teraz zostaje postawić sobie pytanie, co by były gdybym przeczytała oryginał? Końcowej opinii zapewne by to nie zmieniło, ale na pewno lektura byłaby mniej irytująca.

Kiedy zakładałam bookstagrama i tego bloga, nie byłam do końca świadoma jak owa książkowa część Internetu działa. Nie spodziewałam się tego, że wkrótce uda mi się nawiązać pierwszą współpracę, a później kolejne. Nie sądziłam, że po tak krótkim czasie będzie Was ze mną aż tyle! A teraz, 7 miesięcy później, objęłam patronatem książkę! I to nie byle jaką - jedną z moich ulubionych, o której pisałam na samym początku swojej działalności. Tarryn Fisher zawładnęła moim styczniem, ale mamy zaraz listopad i emocje związane z jej książkami nie opadają. Wiem, że autorka nie jest tak doceniana w naszym kraju, jak za granicą. A szkoda. Może ta książka, tak inna od poprzednich, Was przekona? Musicie pamiętać, że to nie są typowe romanse, ani książki z gatunku YA, czy NA, mimo że tak są zakwalifikowane. Choć autorka bardzo przyjaźni się z Colleen Hoover, to obie są jak woda i ogień.

Zapraszam więc na recenzję, książki której zostałam patronem medialnym, i którą bardzo ale to bardzo polecam (co poznanie po moim zaangażowaniu emocjonalnym i pisaniu jakiś psychologicznych bzdur prosto z serca, wybaczcie).

CIEMNA STRONA

MUD VEIN

Tarryn Fisher

Mud Vein to według mnie niesamowita perełka. Jest to mieszanka romansu z thrillerem psychologicznym i kryminałem, ale to zdecydowanie nie romans, do których jesteśmy przyzwyczajeni. To też nie zbyt typowy kryminał, choć początkowo wydaje nam się, że autorka powiela schemat z wielu innych książek tego gatunku. Szybko jednak zdajemy sobie sprawę, że to coś unikatowego.

"I think I get bored with my thoughts on one subject and so I leave and explore something else for a while. There’s only so much you can say about love, right? So, let’s talk about murder, psychopathy, women’s rights, and wrap it all up in an allegory." Tarryn Fisher

Kolejna podróż w głąb skomplikowanej ludzkiej psychiki. Senna, bohaterka MV, budzi się w swoje 33 urodziny w obcym domu, który jest... nigdzie. Gdzieś w cholernej Alasce, otoczony śniegiem i płotem elektrycznym. W domu jest zapas jedzenia na kilka miesięcy, mnóstwo puszek fasoli i innych dań, które się nie popsują, jest zapas drewna, są nawet ubrania. Wszystko niesamowicie przemyślane. Ktoś zapewnił im podstawowe rzeczy do przetrwania.

Senna nie jest sama.

Porywacz umieścił ją w jednym miejscu z mężczyzną, który znaczył dla niej w przeszłości bardzo wiele i prawdopodobnie nadal znaczy, tylko dotychczas nie zdawała sobie z tego sprawy. Porwani nie wiedzą o co chodzi, ani kto mógł ich tu zamknąć. Nie mają wrogów, co zaczyna działać na ich psychikę - a jeżeli któreś z nich to zaaranżowało? Jak w ogóle mają się wydostać? Nie dostali żadnej wiadomości, żadnych wskazówek. Wkrótce dostrzegają, iż ktoś chce z nimi zagrać w grę, a uwolnić może ich tylko prawda. Stawką jest ich życie.

Brak przewrotnej akcji za to dużo retrospekcji, dzięki którym poznajemy złożoność problemów Senny i jej psychikę. Nie jest to nudne, wręcz przeciwnie. To historia o tym, jak głęboko skrywamy swoje problemy i uczucia, jak ciężko jest rozróżnić miłość od bratniej duszy, a różnice zdecydowanie istnieją, co zrozumiałam właśnie dzięki owej książce. Jak ciężko nam przyznać się do uczuć i jak trauma z przeszłości może wpłynąć na naszą osobowość, mimo iż wydaje nam się, że już się z tym uporaliśmy. Cała książka to nie tylko odkrywanie psychiki bohaterów, ale i naszej własnej - za co tak bardzo ją cenię. Poza świetnie zbudowaną misterną intrygą, której za nic nie potrafiłam rozwikłać (bo kto do cholery mógł zrobić coś takiego, włożyć tyle trudu w to porwanie?), mamy przed sobą niesamowitą powieść, z dreszczykiem emocji, ale też i dającą do myślenia, trafiająca głęboko w czeluści naszych serc i umysłów. Kolejna w moim mniemaniu książka Tarryn, która ukazuje jak wiele w sobie skrywamy. Kurcze, każdy z nas ma demony. Każdy ma swoją ciemną stronę i to nie jest złe. Co myśleliście czytając Margo, która wymierzała sprawiedliwość "po swojemu"? Wiem, że to nie do niej należał ten obowiązek, ale czy bronilibyście jej aż tak zaciekle, gdyby przyszło Wam spotkać się z taką osobą i sprawą w realnym świecie?

"Every story I write is about consequences. Humans are reactors. I write about what contributes to our reactions. How we destroy ourselves, how we rebuild. I think mine are all cautionary tales." Tarryn Fisher

Po świecie chodzą chorzy ludzie. Psychiczni i niezrównoważeni. To praktycznie każdy z nas. Powtarzam, to nie jest nic złego. Dla kogoś fakt, że za każdym razem jak myje zęby, bądź ręce to sprzątam zlew, to rodzaj jakiejś paranoi. Dla innych to, że uporczywie przyglądam się sobie w lustrze i oceniam ile przytyłam, a ile schudłam, to na pewno rodzaj jakiejś choroby psychicznej. Musimy się nauczyć radzić sobie z własnymi demonami. Musimy zdjąć maski chociażby wtedy, gdy jesteśmy sam na sam z myślami. Według mnie podstawowym krokiem jaki musimy podjąć jeżeli chcemy prowadzić normalne i zrównoważone życie to wydobycie z siebie negatywów, pogodzenie się z nimi i przekształcenie je w coś w pozytywnego. Każdy z nas ma zasoby i każdy z nas jest wartościowy. Ja jeszcze tego wszystkiego nie zrobiłam, bo nie jest to takie proste ale wiem, że kiedyś to zrobię. A powieści Tarryn, jedna po drugiej uświadamiają mi bardzo wiele spraw, skrytych głęboko w mojej psychice.

No więc właśnie dlatego tak bardzo pokochałam twórczość Tarryn Fisher. Z każdą książką, z każdym bohaterem, rozdziałem, słowem - moje oczy są jak pięć złotych, szczęka na ziemi, a mózg wariuje. Trawiłam tą mroczność powoli i stopniowo. Mud Vein w szczególności pomogła mi odkryć swoje na prawdę słabe strony, takie do których nie chciałam się przyznać przed samą sobą. Zostałam do tego zmuszona, tak jak zostali zmuszeni do tego bohaterowie.

Każdy odkrywa w książkach coś innego i to jest właśnie piękne w czytaniu. Dla mnie książki Fisher są jak spotkanie z terapeutką, do której z chęcią będę wracać.

I was the star that only glowed thanks to his darkness, the light only visible because of him

Nadszedł ten czas - oficjalna premiera ACOWARU już pojutrze, a co za tym idzie pora na odświeżoną i równie oficjalną recenzję.

Post dotyczący owej książki już był i właściwie cieszy się największą popularnością na blogu, ale ponieważ dostałam polską wersję, uznałam iż pora sobie tę historię odświeżyć. I przy okazji sprawdzić jak dużą część książki zrozumiałam poprawnie... Poprzednią recenzję pisałam naprawdę pod wpływem niesamowitych emocji, nie pozwoliłam sobie nawet ochłonąć. Łapię się aż za głowę, jak widzę ile popełniłam tam błędów i jak momentami brzmiało to bez ładu i składu. Tak więc poprawiona wersja, nieco bardziej na "chłodno" jest jak najbardziej wskazana.

Mimo wszystko to nadal te same emocje i te same doznania, co kilka miesięcy temu. Wiem, że teraz zewsząd będzie płynąć fala recenzji, ale co zrobić skoro to jedna z najbardziej wyczekiwanych premier tej jesieni (jak nie roku)?

DWÓR SKRZYDEŁ I ZGUBY

Sarah J. Maas

ACOWAR musiałam sobie dawkować. Nigdy, ale to nigdy, nie czułam się w taki sposób podczas czytania. To co zrobiła Sarah ze mną, moją głową i sercem to jest nie do pomyślenia. Powinna do książki załączać kupony na leki uspokajające, albo najlepiej na butelkę wina. Bądź trzy... Ja wiedziałam, że będzie emocjonująco, ale nie że aż tak! Z każdą stroną czułam podniecenie i ekscytacje, ale też z każdą stroną się panicznie bałam. Nie czułam tego w przypadku poprzednich tomów, które czytałam bo czytałam, nie wiedząc czego mogę się spodziewać, nie znając jeszcze zdolności Maas do szarpania naszymi emocjami. Teraz zdawałam sobie sprawę, czego się spodziewać. Wszyscy wiemy, że ziemie Prythianu czeka wojna, a co za tym idzie mogą być straty. Nadszedł w końcu czas na rozstrzygnięcie wszystkiego... Zakazałam Sarah zabijania kogokolwiek. Czy Sarah mnie posłuchała? Tego nie powiem. Sprawdźcie sami!

W tej książce fabuła i akcja nie zwalniają. Nie ma czasu na odpoczynek. Na wzięcie oddechu i zrelaksowanie się przy pięknych widokach, jakie gwarantuje nam pobyt w Valeris, mieście gwiazd. Polubiłam w końcu Feyre, która sprawuje się świetnie jako High Lady. Byłam z niej momentami naprawdę dumna. Sarah J. Maas włożyła bardzo dużo serca i roboty w to, by jej bohaterowie w końcu nabrali jakiegoś konkretnego wyrazu. To jak oni grają, co odwalają, jak sobie wzajemnie docinają jest prześwietne, ale przy tym kierują się sercem i dobrem swoich najbliższych. Cassian, Azriel, Nesta, Mor, Amren, siostry Feyry - oni wszyscy przeszli niewyobrażalną przemianę i z każdą stroną zyskują naszą sympatię.

A chwile, gdy Rhys i jego wybranka rozmawiają między sobą za pomocą ich więzi?  Nie da się ich nie pokochać. I tym bardziej serce mi się krajało na myśl, co mogła zgotować tym cudownym, pięknym i dobrym osobom Maas, bo byłam święcie przekonana, że coś im zgotowała...

Świetnie skonstruowana książka. Trzymająca w napięciu przy każdej stronie. Chyba takie rzeczy powinnam pisać w recenzji? Sądzę jednak, że nie muszę tego pisać, bo czytelnicy, którzy znają Maas, wiedzą iż inaczej być nie mogło. Tu już nie ma żartów. Zbliża się wojna, walka  jest coraz bliżej. To jest Prythian. Dwory, które mogą być z tobą, albo wbić ci nagle nóż w plecy. Poznajemy w tym tomie nieco bardziej książęta z innych dworów, a także Luciena. A każdy rozdział to

Podczas wojny nawet największy wróg może stać się Twoim sprzymierzeńcem. I na odwrót. - co Sarah umiejętnie nam przekazała. W ogóle każdy bohater w tej książce odgrywa ogromną rolę. Nie ma mniej ważnych postaci - wszyscy stają się niesamowicie istotni zarówno dla fabuły jak i dla nas, czytelników. Jak już wspomniałam każdy bohater jest bardzo, a nawet bardzo dobrze wykreowany - co jest największym plusem ACOWAR (w porównaniu do poprzednich tomów). Sarah J. Maas zdecydowanie poprawiła swój warsztat, a fakt że epicka miłość Feyry i Rhysanda nie była na pierwszym planie, tylko stanowi kolejną cegiełkę do zbudowania pozytywnej opinii. Uważam, że gdyby autorka znów skupiła się głównie na nich, całość wyszłaby mdło i nudno. 

Byłabym świnią zdradzając chociażby cień tego, co zafundowała w zakończeniu Maas bohaterom i nam, czytelnikom chociaż i tak mam wrażenie, że zdradzam za dużo, ale nie mam pojęcia jak inaczej skonstruować recenzję książki, która tak niesamowicie mocno mnie poruszyła. Zarówno moje serce, a także tysiące innych osób na całym świecie było rozszarpane na tysiąc kawałków przez przynajmniej połowę książki, chociażby tylko dlatego, że to Maas i nie wiadomo było czego się spodziewać.

To jest tylko książka, myślałam nie raz odrzucając ją na bok (po czym szybko do niej wracając...). Po co się tam denerwować, przeżywać, uprzykrzać sobie życie? Głupie fantasy! Powieść, która stała się przez tych kilka dni całym moim życiem... Bohaterowie są tylko teoretycznie fikcją, bo dla mnie stali się bardziej realni i bliżsi, niż osoby stojące obok. Niż te, które znam większość życia i mogę ich dotknąć, z którymi mogę porozmawiać. Kilka dni a historia, która wydarzyła się w Prythianie stała się moją rzeczywistością. I to chyba samo w sobie świadczy o tym, że Maas spisała się na medal.

Post, na który mam ochotę odkąd odkryłam czeluści booktuba... czyli od wczoraj. Dacie wiarę, że do dnia wczorajszego, nie oglądałam żadnych recenzji, czy innych książkowych filmików na youtube? To kwestia tego, że nie lubię oglądać filmików... YT to dla mnie muzyka i teledyski, a siedzenie i oglądanie jakiś długich nagrań, to zawsze była dla mnie strata czasu. Ale ostatnio (no czyli wczoraj) odkryłam owych booktuberów i jak na razie tag unpopular opinions spodobał mi się najbardziej. Tak bardzo, że podczas słuchania innych, w głowie już obmyślałam swoje własne odpowiedzi. I choć mam do skończenia jakieś trzy, może nawet cztery posty, to spontanicznie postanowiłam dodać coś tego typu. Ciekawi? Bo ja bardzo. Jeszcze nie wiem, co napiszę, ale ciesze się iż bezkarnie mogę właśnie pohejtować (?!). Pozwolenia udzieliłam sobie sama. 

Nie lubię serii Niezgodna Veronici Roth. Po prostu. Pierwszy tom był jeszcze według mnie ciekawy, ale drugiego nawet nie skończyłam. Dodam jeszcze ostatnio skończoną przeze mnie serię Twisted Love, czyli Twoim śladem od A. Meredith Walters. Tak jak fenomen Niezgodnej jestem w stanie zrozumieć, tak Twoim Śladem to moim zdaniem totalne nieporozumienie. Seria o potencjale całkiem dużym, została przedstawiona w niesamowicie płytki i mdły sposób. Tak samo z resztą z kolejną wychwalaną na bookstagramie duologią - Zły Romeo. Powiem tylko, seriously? 

ps. doleje oliwy do ognia - seria Manwhore, wtf?  Jak można w ogóle nazwać tak książkę?

Proste! Mam wrażenie, że seria Off-campus Elle Kennedy w Polsce jest bardzo, bardzo krytykowana i nie jest tak popularna, jak być powinna. Spotyka się to z moim oburzeniem i irytacją. Ale z drugiej strony, tak po namyśle stwierdzam, że chyba Polacy mają rację. To nie jest górnolotna literatura, to jest schematyczne i przewidywalne, wulgarne i może być dla kogoś niesmaczne. Natomiast ja nic nie poradzę i bronię chłopaków rękami i nogami. UWIELBIAM ich. To zdecydowanie moje guilty pleasure. I nie za to, że są cholernie seksowni, ale za ich poczucie humoru, oddanie i pasje, za przyjaźń. Nie wyobrażacie sobie jak bardzo chciałabym mieć takich przyjaciół! Dodam tylko, że czytałam całą serię w oryginale, to znacznie podnosi jakość lektury. Serio. Odnoszę wrażenie, że w Polsce mniej popularna jest też seria Kruczych Chłopców. To znaczy jest znana i lubiana, ale nie aż tak, jak za granicą. Spotyka się ze sporą dozą krytyki, a ja totalnie tego nie rozumiem.

ps. The Goal ma niedługo premierę w Polsce. The Goal jest dobre. Jest zupełnie inne i już nie tak bardzo osadzone w realiach akademickich. Kupujcie/czytajcie The Goal. 

Chyba każdy na booktubie wymieniał tutaj Katniss z Igrzysk Śmierci. Wybór Peete jest kontrowersyjny i niezrozumiały. Właściwie zgadzam się i nie potrafię wpaść na żaden inny trójkąt miłosny, który jakoś bardzo by mnie irytował. Może poza tym, że Hermiona ewidentnie powinna skończyć z Malfoyem! Zupełnie nie rozumiem, czemu w tym przypadku nie mogło się spełnić powiedzenie, że kto się czubi ten się lubi. Oni pasują do siebie idealnie. Słyszysz Rowling?!

To jest ciężkie. Czytam różnego rodzaju gatunki, wszystko zależy od humoru i nastroju. Jedne częściej, drugie rzadziej, natomiast nie mam zupełnie ochoty już na książki erotyczne, czy nawet na błahe new adult, w których wątek erotyczny jest nieodłącznym elementem (nie we wszystkich oczywiście, ale jeżeli tak jest, to książkę od razu skreślam). Zdecydowanie za rzadko czytam literaturę faktu i literaturę piękną.

Popular character you didn't like

Nie lubię Feyry z Dworów... Tzn. nie lubiłam. Odrobinę sympatii zyskała za sprawą ACOWARU, ale od samego początku ewidentnie działała mi na nerwy, a biorąc pod uwagę fakt, iż to ona jest narratorem, to już w ogóle droga przez ACOTAR była męką. Poza tym może Was zdziwię, ale ja nie lubię do końca Harry'ego Potter'a. Zdziwieni? Jego heroizm i wieczne szukanie problemów strasznie mnie drażniło, jeśli chodzi o HP to nie lubiłam również Zgredka. Tak po prostu - za wtykanie nosa w nie swoje sprawy, mimo że rozumiem, iż chciał być po prostu pomocny, to często działał na odwrót (dobra, jak zmarł to uroniłam łezkę bądź dwie...). Skoro nie lubię Niezgodnej, to muszę wspomnieć o Tris. To ona i jej emocjonalne rozchwianie w drugim tomie sprawiły, że odłożyłam serie i do niej nie wróciłam. A skoro nie przypadły mi do gustu książki pani Walters, to muszę powiedzieć, że to przede wszystkim przez Aubrey Duncan. Jak ja jej nie lubię! Początkowo za sam fakt wyboru kierunku studiów pałałam do niej sympatią, nasza znajomość miała potencjał, sami rozumiecie... Ale wystarczyła chwila i to legło w gruzach. Nie cierpię jej.

Popular author you don't like

Dobra, to pytanie jest bez sensu, bo musiałabym teraz wspomnieć o tych autorkach, które wymieniłam chociażby w pierwszym podpunkcie. Walters, Katy Evans. I jeszcze coś - chyba nie lubię Kinga, choć nie czytałam jego książek i pewnie nie powinnam tego pisać. Nie bijcie. Ja nie lubię tego gatunku i jakoś na samą myśl o Kingu przewracam teatralnie oczami.

Popular book trope that you're tired of seeing

Dużo osób wskazuje tutaj trójkąty miłosne - ja tego nie zrobię. To jest chyba nieodłączny element romansów i od tego nie uciekniemy. Jak tego nie chcemy, po prostu ich nie czytajmy. Ja za to wskaże coś innego - mam dosyć wątku samobójstwa, chorób i gwałtu. Któreś z nich powtarza się praktycznie w każdej książce NA/YA. W gwoli ścisłości - ten wątek drażni mnie właśnie w powieściach dotyczących osób młodych. Gdy jest to literatura obyczajowa, czy kryminał, napisany mądrze, w sposób wstrząsający, to bardzo to szanuje i mogę czytać. Natomiast co drugi nastolatek, który zmaga się z problemami, jak dorosły? Już nie. Za dużo tego. 

Popular series you don't want to read

Nie wiem czemu, ale raczej nie sięgnę po Zakon Mimów, czy jak to się tam zwie. Tak samo jak książki z serii Żniwiarz. Nie przeczytałam też i raczej nie przeczytam Władcy Pierścieni. Zaczęłam raz Księżniczkę z lodu C. Leckberg z sagi o Fjällbace - totalnie nie przypadł mi gustu charakter jej powieści, ciężki i toporny klimat. Jest jeszcze jedna seria, której chyba już nie przeczytam, chociaż może i bym chciała - ale nie zabijcie mnie za to. Po prostu pierwszy tom, mimo że był piękny, to męczyłam niesamowicie długo, co zniechęciło mnie do reszty. I klimat - wiem, magiczny i wspaniały, ale nie mój. O czym piszę? O Cmentarzu zaginionych książek Carlos'a Ruiz Zafón. Nie sądzę tez bym kiedykolwiek przeczytała Dary Anioła Cassandry Clare. Nie i już.

What movie adaptation is better than the book   

To będzie zaskoczenie, ale zdecydowanie nie lubię książki I wciąż ją kocham. Uważam, iż film jest o niebo lepszy. To jedna z nielicznych książek Sparksa, które czytałam (dobra, czytałam tylko dwie), ale ta w porównaniu do filmu nie przypadła mi do gustu ani trochę. Do grona takich adaptacji, które uważam za lepsze, to Hobbit. Nie wiem czy to kwestia tego, że Hobbita słuchałam jako audiobooka podczas czytania, i mimo że to była całkiem przyjemna książka, to nie wczułam sie tak bardzo jak powinnam. Natomiast film bardzo, ale to bardzo lubię.

Jestem pod ogromnym wrażeniem książki, o której mam zamiar Wam krótko teraz opowiedzieć. To jest YA, to jest zapewne typowe i przewidywalne, ale tak bardzo mądre i wciągające, że z wielką chęcią wystawiam pozytywną recenzję! Czyli, że już zaspoilerowałam własną recenzję? Oh dear

Fabuła książki mnie skusiła, ale i tak miałam obawy. Ostatnio chyba powoli wyrastam z tego typu książek i większość mnie rozczarowuje, a nawet irytuje, dlatego też nieco sceptycznie usiadłam do lektury Listów do utraconej. I tak jak się spodziewałam, pierwsze strony przerzucałam bardzo na siłę. Jednak szybko się to zmieniło! Czemu?

 

LISTY DO UTRACONEJ

Brigid Kemmerer 

Czy się powtórzę jak napiszę, iż bardzo lubię, od czasu do czasu przeczytać takie nieco mniej wymagające lektury? Powtórzę się, wiem... Najnowsza książka Agnieszki Olejnik, którą poznałam przy okazji Ławeczki pod bzem (link do recenzji), trafiła do mnie w najlepszym momencie! Byłam bowiem bardzo zmęczona. Zmęczona treningami, pracą, intensywnym tygodniem, cięższymi i wymagającymi książkami. W magiczny sposób, gdy odebrałam od kuriera paczkę, rzuciłam wszystko i wzięłam się za Cuda i cudeńka. Nawet nie wiecie jak odpoczęłam podczas lektury tej książki. Moja babcia zawsze powtarza, że uwielbia takie powieści i filmy, w których dzieje się wiele miłych rzeczy i może się zrelaksować. Za dużo na świecie cierpień, by jeszcze doświadczać ich podczas czytania...

Zgadzacie się z moją babcią? Ja czasami jednak lubię takie wstrząsające powieści, które wywracają mój światopogląd do góry nogami,  ale tym razem miałam ochotę na coś lekkiego. Jak było z najnowszą książką pani Agnieszki?

Wydawnictwo Filia

"Cuda i cudeńka” to pełna ciepła opowieść o odzyskanych nadziejach, potrzebie bliskości, sile kobiecej przyjaźni i zwyczajnej, codziennej dobroci. A wszystko to przyprawione odrobiną wiary w cuda

Główna bohaterka, Helena (czyli Lena), to niesamowicie żywiołowa 26-letnia kobieta. Pełna energii i wiary w dobro i w ludzi; pomocna, utalentowana. Można by o niej pisać tak naprawdę w samych superlatywach. Ja osobiście sama nie wiem, czy mogłabym się z taką Leną zaprzyjaźnić w realnym świecie. Nie lubię osób, których jest wszędzie pełno i wtykają nos w nie swoje sprawy. Być może odzywa się tutaj moja dusza samotniczki? Tak czy siak nie zrozumcie mnie źle - nie krytykuje głównej bohaterki, bo niesamowicie mocno zżyłam się z nią, a także z innymi na łamach stron owej powieści.

Lena to dobra nauczycielka, przyjaciółka, koleżanka, sąsiadka, córka i wnuczka... przeprowadza się na jakiś czas do babci, z którą nigdy nie rozmawiała. Babcia miała zawał i trzeba się nią zaopiekować. Pełna nadziei, że uda jej się nawiązać chociaż nić porozumienia z tą starszą, ekscentryczną kobietą, Lena zamieszkuje w zagraconym pokoju. Bez narzekania, odważnie stara się pomóc babci i skłonić ją do rozmowy. Niestety dni mijają a jej się to nie udaje, co sprawia że sfrustrowana zaczyna szukać towarzystwa. Uwielbia ludzi, uwielbia rozmawiać, a cisza w domu doprowadza ją do szaleństwa. Mimo, że jej babcia jest ze wszystkimi sąsiadami skłócona to dziewczyna postanawia się z nimi zaprzyjaźnić. W ten sposób poznaje równie żywiołową Włoszkę, u której zaczyna później pracować. Nawiązuje nić porozumienia ze starszą kobietą z góry i pomaga skłóconemu małżeństwu przywrócić w rodzinie spokój i harmonie. Rozpoczyna też korespondencję mailową z tajemniczym sąsiadem z poddasza, który wyjechał zostawiając pod opieką babci Leny swoje ukochane kwiaty...

Wiem, że wspomniałam iż przy tej książce można się bardzo zrelaksować. I naprawdę można. Tylko, że nie wszystko jest takie kolorowe i piękne, jak się wydaje. Bohaterowie otoczeni są kłamstwami, tajemnicami i przepełnieni goryczą. Zdaje się, iż Lena została im zesłana jako anioł, który ma wprowadzić w ich życie radość i nieco więcej światła. Rzeczywiście tak się dzieje, tylko że kto wprowadzi ową radość w życie samej Leny? Wiecie jak to jest, zazwyczaj najbardziej samotnym jest się wśród ludzi...

Agnieszka Olejnik po raz drugi pokazała mi piękno polskiej literatury obyczajowej (na pewno nie po raz ostatni). Pełna mądrości i ciepła powieść, która skłoniła mnie do refleksji, mimo że miała to być dla mnie mniej wymagająca lektura. Z wielką chęcią poznam dalsze losy bohaterów, bo Cuda i cudeńka to dopiero początek przygód Heleny i jej przyjaciół. Wierzę, że autorka ma dla niej i dla reszty szczęśliwej zakończenie a anioły, które czuwają nad kamienicą przyniosą wszystkim miłość i wybaczenie.

⇹

Za egzemplarz dziękuje Wydawnictwu Filia

Niecałe dwa tygodnie temu przeniosłam się w bardzo mroczną rzeczywistość wsi Jettenbrun i poznałam historię pewnego mordercy, który wzbudził we mnie niesamowicie skrajne emocje. Uwierzycie, że przez moment czułam do niego nawet odrobinę sympatii, a już na pewno bardzo mu współczułam? Mimo że dopuszczał się makabrycznych czynów. Chłopiec tak samotny i tak zagubiony, jego otoczenie tak ślepe i głupie, a słowa autora niewyobrażalnie głośne, mimo że książki opowiada o ciszy... 

Bardzo ciężko będzie mi napisać coś o tej książce bez zdradzania przebiegu akcji i obrotu wydarzeń. Tak czy siak, postaram się przekazać Wam głównie moje odczucia względem owej historii bez zagłębiania się w szczegóły powieści. Już teraz wspomnę, że nie sposób przejść obok niej obojętnie, mimo że jest specyficzna to jednak bardzo różni się od innych o podobnej tematyce i  otwiera nam oczy na sporo kwestii.

Wydawnictwo Albatros