Długo dojrzewałam do napisania tej recenzji. Książka zaskoczyła mnie, jak dawno żadna! Przyznam się, że zdecydowałam się na egzemplarz głównie ze względu na okładkę. Owszem, opis powieści wydawał mi się ciekawy, ale nie do końca byłam zachwycona. Jednak sroczy instynkt dał górę. Nie zwlekałam z lekturą - była pod ręką więc po nią chwyciłam... ależ to była dobra decyzja! Nie przesadzam - książka obudziła we mnie sporo emocji, wyciągnęła z lekkiego dołka czytelniczego i sprawiła, że czytałam z wypiekami na twarzy i z podekscytowaniem przewracałam strona za stroną.

Wydawnictwo Albatros

Dawno już nie czytałam książki, która tak bardzo oderwałaby mnie od codzienności i przyziemnych spraw. Już z pierwszymi zdaniami Kirke oczarowała mnie i porwała do świata bogów, półbogów oraz innych mitologicznych postaci, znanych mi tylko z nauki w latach szkolnych. Z zafascynowaniem śledziłam losy wygnanej córki Heliosa, tytułowej Kirke. Okrzyknięta na Olimpie jedną z najgroźniejszych wiedźm stała się dla mnie najtwardszą, najsilniejszą i najmądrzejszą bohaterką powieści, jaką w życiu udało mi się poznać na łamach kart powieści.

Kirke już od urodzenia była odrzucana przez wszystkich, których kochała – ojca, matkę, rodzeństwo i przez mężczyznę, dla którego była w stanie poświęcić wszystko. Traktowaną ją jak kogoś gorszego gatunku. W końcu, pod wpływem głupich decyzji, zostaje odesłana przez ojca oraz samego Zeusa na wygnanie. Zamieszkała więc na wyspie, która stała się jej azylem. Odnalazła w sobie godność, siłę, wiarę a także niesamowite pokłady talentu. Sama, rok za rokiem, uczyła się i szkoliła i tak została niesamowicie groźną wiedźmą, groźną nawet dla samych bogów. Rozpoczyna się jej niesamowita historia. Historia pełna rozczarowań, miłości, gniewu, przyjaźni…

Madelina Miller przypomniała mi, jak uwielbiałam niegdyś mitologię grecką. Nagle postaci, które znałam z języka polskiego, czy z filmowych adaptacji przeobraziły się w bohaterów z krwi i kości. Nic przecież tak nie pobudza wyobraźni jak książka – i to tak dobrze napisana, w tak piękny i ujmujący sposób. Nie obchodzi mnie tak naprawdę, jak wiele z książkowych wydarzeń ma odzwierciedlenie w mitologii (dobra, tak na serio to sprawdzałam i wydaje mi się, że wiele…), ważne że nagle Scylla, Hermes, Odyseusz, Helena, Dedal, Helios, Prometeusz, Zeus… stali się dla mnie bardziej żywi i prawdziwi, mogłam sobie wyobrazić ich twarze, gesty i zachowania. W mojej głowie to wszystko działo się naprawdę! Poznałam ich charaktery  - jednych pokochałam, o drugich totalnie zmieniłam zdanie. To zasługa autorki. Świetnie skonstruowała powieść, której wydarzenia dotyczą przecież tysięcy lat… W końcu Kirke, jako córka boga słońca, jest nieśmiertelna. A jednak czyta się z zapartym tchem w błyskawicznym tempie, ani przez chwilę mnie nie znudziła. Chciałam wręcz czytać więcej i więcej.  Autorka umiejętnie wplątała w historie Kirke wszystkie możliwie znane nam wydarzenia z mitologii. Z reszta o samej Kirke też możemy poczytać sporo, tylko ja jakoś nigdy o niej nie słyszałam… A jednak jest – Kirke, kobieta której los nie oszczędzał, a jednak  stała się niesamowicie inteligentną, mądrą i groźną osobą. Wcześniej była olewana i traktowana jak powietrze – teraz zaczęto się z nią liczyć, mimo że przebywała na wygnaniu.

Minęło trochę czasu odkąd skończyłam czytać – a jednak nadal o niej myślę. O Kirke i o wszystkich innych osobach, które miały wpływ na to jaką boginią się stała. Chciałabym poznać jej dalsze losy, było mi przykro, że powieść skończyła się w takim momencie, ale w żaden sposób nie czułam rozczarowania.

⇹

Za egzemplarz dziękuje Wydawnictwu Albatros