I was the star that only glowed thanks to his darkness, the light only visible because of him

Nadszedł ten czas - oficjalna premiera ACOWARU już pojutrze, a co za tym idzie pora na odświeżoną i równie oficjalną recenzję.

Post dotyczący owej książki już był i właściwie cieszy się największą popularnością na blogu, ale ponieważ dostałam polską wersję, uznałam iż pora sobie tę historię odświeżyć. I przy okazji sprawdzić jak dużą część książki zrozumiałam poprawnie... Poprzednią recenzję pisałam naprawdę pod wpływem niesamowitych emocji, nie pozwoliłam sobie nawet ochłonąć. Łapię się aż za głowę, jak widzę ile popełniłam tam błędów i jak momentami brzmiało to bez ładu i składu. Tak więc poprawiona wersja, nieco bardziej na "chłodno" jest jak najbardziej wskazana.

Mimo wszystko to nadal te same emocje i te same doznania, co kilka miesięcy temu. Wiem, że teraz zewsząd będzie płynąć fala recenzji, ale co zrobić skoro to jedna z najbardziej wyczekiwanych premier tej jesieni (jak nie roku)?

DWÓR SKRZYDEŁ I ZGUBY

Sarah J. Maas

ACOWAR musiałam sobie dawkować. Nigdy, ale to nigdy, nie czułam się w taki sposób podczas czytania. To co zrobiła Sarah ze mną, moją głową i sercem to jest nie do pomyślenia. Powinna do książki załączać kupony na leki uspokajające, albo najlepiej na butelkę wina. Bądź trzy... Ja wiedziałam, że będzie emocjonująco, ale nie że aż tak! Z każdą stroną czułam podniecenie i ekscytacje, ale też z każdą stroną się panicznie bałam. Nie czułam tego w przypadku poprzednich tomów, które czytałam bo czytałam, nie wiedząc czego mogę się spodziewać, nie znając jeszcze zdolności Maas do szarpania naszymi emocjami. Teraz zdawałam sobie sprawę, czego się spodziewać. Wszyscy wiemy, że ziemie Prythianu czeka wojna, a co za tym idzie mogą być straty. Nadszedł w końcu czas na rozstrzygnięcie wszystkiego... Zakazałam Sarah zabijania kogokolwiek. Czy Sarah mnie posłuchała? Tego nie powiem. Sprawdźcie sami!

W tej książce fabuła i akcja nie zwalniają. Nie ma czasu na odpoczynek. Na wzięcie oddechu i zrelaksowanie się przy pięknych widokach, jakie gwarantuje nam pobyt w Valeris, mieście gwiazd. Polubiłam w końcu Feyre, która sprawuje się świetnie jako High Lady. Byłam z niej momentami naprawdę dumna. Sarah J. Maas włożyła bardzo dużo serca i roboty w to, by jej bohaterowie w końcu nabrali jakiegoś konkretnego wyrazu. To jak oni grają, co odwalają, jak sobie wzajemnie docinają jest prześwietne, ale przy tym kierują się sercem i dobrem swoich najbliższych. Cassian, Azriel, Nesta, Mor, Amren, siostry Feyry - oni wszyscy przeszli niewyobrażalną przemianę i z każdą stroną zyskują naszą sympatię.

A chwile, gdy Rhys i jego wybranka rozmawiają między sobą za pomocą ich więzi?  Nie da się ich nie pokochać. I tym bardziej serce mi się krajało na myśl, co mogła zgotować tym cudownym, pięknym i dobrym osobom Maas, bo byłam święcie przekonana, że coś im zgotowała...

Świetnie skonstruowana książka. Trzymająca w napięciu przy każdej stronie. Chyba takie rzeczy powinnam pisać w recenzji? Sądzę jednak, że nie muszę tego pisać, bo czytelnicy, którzy znają Maas, wiedzą iż inaczej być nie mogło. Tu już nie ma żartów. Zbliża się wojna, walka  jest coraz bliżej. To jest Prythian. Dwory, które mogą być z tobą, albo wbić ci nagle nóż w plecy. Poznajemy w tym tomie nieco bardziej książęta z innych dworów, a także Luciena. A każdy rozdział to

Podczas wojny nawet największy wróg może stać się Twoim sprzymierzeńcem. I na odwrót. - co Sarah umiejętnie nam przekazała. W ogóle każdy bohater w tej książce odgrywa ogromną rolę. Nie ma mniej ważnych postaci - wszyscy stają się niesamowicie istotni zarówno dla fabuły jak i dla nas, czytelników. Jak już wspomniałam każdy bohater jest bardzo, a nawet bardzo dobrze wykreowany - co jest największym plusem ACOWAR (w porównaniu do poprzednich tomów). Sarah J. Maas zdecydowanie poprawiła swój warsztat, a fakt że epicka miłość Feyry i Rhysanda nie była na pierwszym planie, tylko stanowi kolejną cegiełkę do zbudowania pozytywnej opinii. Uważam, że gdyby autorka znów skupiła się głównie na nich, całość wyszłaby mdło i nudno. 

Byłabym świnią zdradzając chociażby cień tego, co zafundowała w zakończeniu Maas bohaterom i nam, czytelnikom chociaż i tak mam wrażenie, że zdradzam za dużo, ale nie mam pojęcia jak inaczej skonstruować recenzję książki, która tak niesamowicie mocno mnie poruszyła. Zarówno moje serce, a także tysiące innych osób na całym świecie było rozszarpane na tysiąc kawałków przez przynajmniej połowę książki, chociażby tylko dlatego, że to Maas i nie wiadomo było czego się spodziewać.

To jest tylko książka, myślałam nie raz odrzucając ją na bok (po czym szybko do niej wracając...). Po co się tam denerwować, przeżywać, uprzykrzać sobie życie? Głupie fantasy! Powieść, która stała się przez tych kilka dni całym moim życiem... Bohaterowie są tylko teoretycznie fikcją, bo dla mnie stali się bardziej realni i bliżsi, niż osoby stojące obok. Niż te, które znam większość życia i mogę ich dotknąć, z którymi mogę porozmawiać. Kilka dni a historia, która wydarzyła się w Prythianie stała się moją rzeczywistością. I to chyba samo w sobie świadczy o tym, że Maas spisała się na medal.