Początkowo strony przerzucałam z pewnym wahaniem. Tak bardzo nastawiłam się na dobrą powieść, bo w końcu od ulubionego wydawnictwa, że po przeczytaniu kilku kartek przestraszyłam się, iż jednak książka mnie zawiedzie. Może i nie wiedziałam czego się spodziewać, bo nie dotarłam zbytnio do wielu recenzji, ale nie sądziłam, że styl będzie aż tak melancholijny i ciężki. Mimo to nie zamierzałam odkładać książki na bok, co to to nie. Uświadomiłam sobie tylko, że to będzie innego rodzaju lektura niż początkowo uważałam.

Inność o jakiej mówię to chociażby sposób narracji autora, który bardzo powoli snuje swoją opowieść o mieszkańcach Juttenbrun, a w szczególności o rodzinie Heidemann. Historia zaczyna się jeszcze daleko przed narodzinami Karla. Poznajemy każdy szczegół życia jego ojca i matki oraz reszty mieszkańców wsi, w której mieszkają.  Autor bardzo skupił się na psychologicznej analizie bohaterów  tej małej społeczności, która rządzą uprzedzenia, zabobony i... plotki. Muszę przyznać, że bardzo mnie to poruszyło. To jak ludzie w takich społecznościach się do siebie odnoszą, w jaki sposób łatwo w coś uwierzyć i przyjąć to za pewnik. I jak szybko w taki sposób można zniszczyć komuś życie i przyczynić się do tragedii. Jak bezmyślnie można wpłynąć na dziecko i kształtowanie się jego osobowości.

Karl rodzi się w bardzo kochającej go rodzinie, mimo tego niesamowicie krzyczy zaraz po przyjściu na świat. I nie przestaje. W takich czasach i w takim miejscu ciężko na odpowiednią diagnozę medyczną, dlatego też to długa obserwacja rodziców i zmagania się z tym krzykiem, a nie lekarze sprawiają, iż okazuje się że mały chłopczyk po prostu słyszy zbyt wiele. Ma niesamowicie wrażliwy słuch i do jego uszu dociera każdy najdrobniejszy dźwięk, nawet bicie serca osoby stojącej niedaleko. Dla niemowlaka to coś nie do zniesienia. Bombarduje to go, atakuje z każdej strony. Wyobrażacie to sobie? Bo mi bardzo ciężko było to sobie wyobrazić i samo to sprawiało, że już bohaterowi współczułam. To, że nikt nie potrafił mu pomóc, a inni doszukiwali się problemu tam gdzie go nie ma, działało na mnie za to jak płachta na byka.

W końcu rodzina Heidemann odnajduje spokój umieszczając syna w piwnicy, z daleka od świata. Chłopak rośnie, choć nadal wszystko słyszy. Każdy szept, każdą plotkę, każde szyderstwo, każdą zdradę... Jest głodny wiedzy, bardzo dużo czyta, a lekcji udziela mu też sąsiad - weteran wojenny. I tak kształtuje się jego światopogląd. A także na podstawie głosów osób, których nawet nie potrafi sobie wyobrazić. Niestety depresja matki, która na próżno szuka miłości syna doprowadza do tego, że chłopak staje się świadkiem jej samobójstwa. Ten moment odmienił jego życie. Był jak objawienie, którego potrzebował by zrozumieć otaczający go, niesamowicie głośny świat. 

Wszystko w tej książce jest straszne, mimo że to nie powieść grozy. Gatunek powieści początkowo sugeruję nam drastyczne opisy morderstw, jednakże autor nam tego oszczędza skupiając się na psychice bohaterów i charakterystyce wspomnianej społeczności. Jak można się domyśleć, nie licząc kilku momentów, akcja toczy się powoli, nie ma sensu się śpieszyć. Jest coś w sposobie, w jaki narrator opowiada tę niesamowicie smutną historię, że po pewnym czasie nie możemy się oderwać mimo, iż serce pęka nam parę razy. Ale słowa Thomasa trafiają do nas w stu procentach. Ja potrafiłam wyobrazić sobie każdy szczegół powieści, czułam się wręcz jakbym oglądała film, a lektor spokojnie i melancholijnie snuje swą opowieść w tle.

⇹

Za egzemplarz dziękuje Wydawnictwu Albatros