Byliśmy miasteczkiem pełnym strachu. Ale byliśmy również miasteczkiem pełnym kłamców.

Reklama dźwignią handlu mówią. Prawda, cholerna prawda! Znacie te maile, które zaśmiecają Wam skrzynkę odbiorczą, ale i tak zaglądacie - a tylko spojrzę, co to za promocja... tylko zerknę. Po czym wydajecie mnóstwo pieniędzy. Oczywiście mowa o mailach z newsletterów, do których się zapisaliście żeby dostać 10% zniżki, albo coś. Ja dostałam wiadomość z reklamą książki w przedsprzedaży, w atrakcyjnej cenie. Nie słyszałam o niej wcześniej ale tytuł, okładka, jak i opis fabuły wydawały się no cóż, zachęcające... I choć nie powinnam kupować nic a nic, nie powinnam zamawiać kolejnych książek, nie powinnam wydawać pieniędzy (bo ich nie mam), to ja szybko kliknęłam "kup teraz" z odbiorem w salonie, bo a najwyżej nie odbiorę... Tak, tak. 

Główną bohaterką powieści jest Nicolette. Nico zostawiła swoje dawne życie za sobą, ma dobrą pracę i narzeczonego. Dostaje jednak list od schorowanego ojca Muszę z tobą porozmawiać. Ta dziewczyna. Widziałem tę dziewczynę, który stawia jej dotychczasowe, uporządkowane życie do góry nogami i zmusza do stawienia czoła przeszłości.

Ta dziewczyna... czyli najlepsza przyjaciółka głównej bohaterki, która zaginęła przed dziesięcioma laty. Ta tajemnicza wiadomość i sprawy rodzinne sprawiają, że Nico wraca do Cooley Ridge, z którego uciekła zaraz po liceum. Niestety po przyjeździe do miasta znika kolejna dziewczyna, a tajemnice z przeszłości, o których tak bardzo chciała zapomnieć, wychodzą na wierzch i uderzają ze zdwojoną siłą w Nicolette oraz jej bliskich.

Jak widzicie mamy tu pewną zagadkę zaginięcia nastolatki, która nagle po 10 latach o sobie przypomina, choć nadal nikt nie wie co się z nią stało. Nic nowego. Nic zaskakującego. A jednak wierzcie mi na słowo, że książka zaskakuje i to bardzo! Pierwszych 90 stron trochę mnie znudziło. Szczerze to bałam się, że książką którą tak spontanicznie (ale jakże dumnie) kupiłam, mnie po prostu zawiedzie. Na szczęście nagle w dziwny sposób powieść się zmienia. Tak, że nie sposób się od niej oderwać! Prawdopodobnie to ta narracja, czyli sposób w jaki bohaterka opowiada nam swoją historię i to, jak wspólnie dochodzimy do prawdy - od końca. Początkowo czytamy o teraźniejszości - coś się wydarzyło, coś ważnego, coś okropnego i nagle autorka sprawia nam niespodziankę i przy okazji robi sieczkę z mózgu. Niczego nie jesteśmy już pewni, gubimy się i aż się denerwujemy - to sprawia, że tym bardziej chcemy poznać całą historię i zajadle wodzimy wzrokiem zdanie po zdaniu, kartka po kartce, tak by jak najszybciej przeżyć z bohaterami te 15 dni.

Serio, to było dla mnie jak powiew świeżości i kubeł zimnej wody! Od razu się "odmuliłam", przestałam ziewać, przestałam spoglądać co chwila do telefonu, tylko autentycznie się wciągnęłam i zaintrygowałam. Ciężko mi to wytłumaczyć, ale historia Nico jest niesamowicie emocjonująca. To nie tylko kryminał, z misterną tajemnicą w tle, ale też pełna refleksji opowieść o tym co utracone. Widzimy jak tajemnice i kłamstwa nigdy nie dają o sobie zapomnieć, ale też doświadczamy potęgi jaką jest pierwsza miłość. Niesamowite jak bronimy osoby, które kochamy i do czego jesteśmy wtedy zdolni.

Sama nie wiem czy rozwiązanie było przewidywalne, czy też nie. Pewnie tak, ale sam sposób w jaki autorka przedstawiła historie Nico, Tylera, Daniela i innych nie był już taki przewidywalny i za to wielki plus. Dodajmy do tego wątek miłosny, który sprawił że drżało mi kilka razy serce (w szczególności na końcu). To naprawdę dobra książka! Świetny thriller. Kłamstwa, których dopuszczają się bohaterowie wywracają nie tylko ich, ale i naszym światem do góry nogami. Powoli odkrywamy to co Nicolette oraz jej rodzinne miasteczko skrywają w sobie najmroczniejszego.

Chce, żeby wiedział, że jestem kimś więcej niż uratowaną z masakry dziewczyną, więcej niż wojowniczką, za jaką mnie zawsze uważał. Stworzył mnie, ulepił z krwi, bólu i lodowatej stali. Jestem pieprzoną Ocalałą.

Gdy dowiedziałam się, że Wydawnictwo Otwarte wydaje kolejny thriller, porównywalny do Lokatorki (link do mojej recenzji), prawie skakałam z radości (dobrze, tak na prawdę po prostu się ucieszyłam, że wydawca tak o nas dba i ma dla nas w tym roku takie perełki), a kiedy dostałam recenzencki egzemplarz praktycznie dwa miesiące przed premierą, owa radość nie znała granic. Stwierdziłam, że pal licho te książki, które czekają i czekają na swoją kolej, mogą zaiste poczekać trochę dłużej. Świetnie się złożyło, bo naprawdę miałam ochotę na książkę tego typu więc pochłonęłam ją w jeden dzień. I oderwała mnie od niezdrowego oglądania Gry o Tron (damn, ten serial...).

Stephen King, którego twórczości nie znam (tak - serio, nie - nie mam zamiaru poznać) stwierdził, iż to najlepszy thriller jaki przeczytamy w 2017 roku. Nie biorę nigdy do siebie takich słów z okładek książek, bo są zazwyczaj nieco nad wyrost. Ale Wasz ulubiony King się nie mylił. To był jeden z lepszych thrillerów jakie przeczytałam. Czy najlepszy? Ciężko stwierdzić, jeszcze przed nami pięć miesięcy tego roku i sporo cudownych premier, ale trzeba przyznać, że Wydawnictwo Otwarte nas nie zawodzi!

Poznajemy Quincy, która wydawać by się mogło jest szczęściarą, choć wcale tak się nie czuje. Ma cudownego chłopaka, jej blog rzeczywiście odnosi sukcesy, PRZETRWAŁA. Tylko czy takie życie z dnia na dzień, wspomagane tabletkami i sokiem winogronowym, to szczęśliwe życie?

Główna bohaterka to Ocalała - tak ją nazwały media, gdyż jako jedyna przeżyła masakrę w lesie, podczas której reszta jej najbliższych przyjaciół z akademika zginęła. Okoliczności całego zdarzenia i to, czemu Quincy wyszła z tego cało nadal jednak budzą sporo wątpliwości. I tutaj chciałabym się na chwilę zatrzymać. Jak to jest przeżyć taką tragedię? Zastanawialiście się kiedyś? Istotnie miała mnóstwo szczęścia - okazała się silną kobietą, która przetrwała. Ale jak można żyć z taką świadomością, że ona żyje a jej najbliżsi nie? Czy mogła zrobić coś inaczej? Zapobiec temu? Przewidzieć?

Z jednej strony wspomnienia i obrazy nękające w najmniej oczekiwanych chwilach, a z drugiej strony pustka w głowie spowodowana traumą, dotycząca najważniejszych wydarzeń. Czy można być w pełni szczęśliwym? Możemy udawać - ba, tego nawet wymaga sytuacja. Nie można się użalać, należy być wdzięcznym. Prawda?

Jest kilka lat po tych tragicznych wydarzeniach w Pine Cottage, Quincy stara się żyć i być wdzięczną, przeszłość zostawiła za sobą. Nigdy nie chciała uczestniczyć w całej tej szopce, jaka powstała wokół niej i dwóch innych kobiet. Wokół Ocalałych. Tylko one przeżyły podobne masakry. Trzy kobiety, silne i mądre. Media i świat o nich nie zapominają. Szczególnie gdy jedna z nich, ta wydawać by się mogło najsilniejsza, popełnia samobójstwo. Sprawia to, że u naszej głównej bohaterki budzą się demony z przeszłości. Kiedy w jej życiu pojawia się nagle trzecia Ocalała - Samantha, o której świat już dawno nie słyszał, ułożone życie Quincy powoli zaczyna legnąć w gruzach.

Powiem tak - książka zdecydowanie bije Lokatorkę na głowę.  Choć ta pierwsza miała swój wyjątkowy klimat i zaskakującą fabułę, to Ocalałe i tak wychodzą na prowadzenie. Przede wszystkim dynamizm - tutaj coś się dzieję. Cały czas. Po drugie - bohaterowie i ich kreacja. Po trzecie - narracja. Większość rozdziałów to narracja pierwszoosobowa, ale są one przeplatane krótkimi rozdziałami w narracji trzecioosobowej - poznajemy powoli wydarzenia z tamtej nieszczęśliwej nocy. Po czwarte - zagadka, której sami bohaterowie nie mogą rozwikłać, do ostatniej strony doszukujemy się prawdy razem z nimi. Quincy została zmuszona, by rozprawić się z przeszłością, zostaje zmuszona do skonfrontowania się z męczącymi ją demonami, a my czytelnicy przeżywamy wszystko razem z nią. Powoli. Trop za tropem zostajemy wciągnięci w wir niechcianych wspomnień i nagłych, teraźniejszych wydarzeń, co tylko powoduje jeszcze większy chaos  w naszym umyśle. 

Mnie osobiście historia wciągnęła praktycznie od początku! I choć sama "masakra" w Pine Cottage jest rodem wyniesiona z tanich horrorów (wiecie - studenci, las, chata, impreza, obcy facet), co początkowo może zbudzić lekki niesmak a nawet i rozbawić, to nic w tej książce nie jest jednak szablonowe. Z jednej strony wydaje nam się, że znamy rozwiązanie - ale po chwili okazuje się, że jednak tak nie jest. I tak co kilka rozdziałów zmieniamy zdanie. Aż w końcu dajemy sobie spokój i po prostu czytamy z wypiekami na twarzy zakończenie, które szczerze powiedziawszy zwala z nóg. 

Coś w tej pozycji jest, nie tylko w narracji i sposobie w jakim autorka wykreowała postaci (powtórzę, zrobiła to naprawdę świetnie), ale także w samej historii. Może to zwykły thriller, dla kogoś bez przesłania - ja jednak zawsze coś ze stron książki wynoszę. Przede wszystkim - media. Media to zło, które czerpie pożywkę na cudzym nieszczęściu, widzimy to w realnym życiu na każdym kroku, a Riley to potwierdza. Czy bycie Ocalałą to szczęście, czy przekleństwo? Po drugie - ludzki umysł to skomplikowany twór, pełen pułapek i mechanizmów obronnych. Quincy broniła się pozorną normalnością i poczuciem bezpieczeństwa jakie stwarzał jej związek i praca nad blogiem kulinarnym. Chcąc czy nie chcąc wymazała ze wspomnień najgorsze chwile, najcięższe fragmenty. Wymazała z głowy Jego imię. Ale wystarczyło kilka bodźców (jak chociażby energiczna i nieprzewidywalna Sam), by Quin zaczęła na nowo coś "czuć", by jej uporządkowane życie i to w co dotychczas wierzyła spowił chaos. 

Mam nadzieję, że nie zdradziłam za dużo fabuły, a chociaż trochę rozbudziłam Waszą ciekawość. Nie brak tutaj zwrotów akcji, czy rozlewu krwi - nie da się więc nudzić. Fragmenty dotyczące przeszłości, czyli nocy w Pine Cottage są tak skonstruowane, że czujemy się jakbyśmy byli tam razem z bohaterami. Razem z nimi odczuwamy radość i ekscytacje, by nagle całkowicie znienacka wpaść w sidła strachu. Rozdziały w których to Quincy opowiada nam swoją historię są równie emocjonujące - jesteśmy smutni, zdenerwowani, zdezorientowani, źli. Nie wiemy komu ufać. 

⇹

Za egzemplarz dziękuje Wydawnictwu Otwarte

Gansey odkrył, że najważniejsza jest wiara w istnienie rzeczy niezwykłych. Trzeba rozumieć, że są częścią większej całości. Niektóre sekrety odsłaniają się tylko przed tymi, którzy są ich warci.

Są takie historie. Z pozoru niewinne i błahe.

Tymczasem za tą właśnie niewinnością kryje się całe ich piękno i magia. 

Tak jest z książkami Maggie Stiefvater, które opowiadają o grupie przyjaciół z Henrietty. Niby młodzieżówka, a jednak głośno i odważnie stwierdzam, że nie każdy młody człowiek doceni te książki tak jak powinny być docenione. Nie każdy dostrzeże ową magię i piękno, które Maggie sprytnie i zgrabnie schowała za słowami niby zwyczajnej historii o licealistach szukających przygód w spokojnym mieście. 

Kiedy pierwszy raz przysiadłam do cyklu o Kruczych Chłopcach uznałam, że jestem na to chyba za stara. Bo choć czytałam szybko, to nie potrafiłam się w powieść "wgryźć". Nie rozumiałam fenomenu tego cyklu. Teraz kiedy znam już historię, a Króla Kruków przeczytałam od nowa, wiem że się cholernie myliłam, bo to właśnie w młodszym wieku nie doceniłabym owego fenomenu, a teraz moje serce całkowicie należy do Kruków. Mimo moich 24 lat przywiązałam się do tych licealistów niesamowicie mocno. 

Ta książka jest dla mnie. TE książki są dla mnie. I dla innych osób, które potrafią dostrzec głębie, która się kryje za czasami prostymi słowami i prostymi historiami. Dla tych, którzy potrafią "rzucić" wszystko i przenieść się do magicznego Cabeswater. Dla osób z otwartym umysłem.

I dla osób z czarnym poczuciem humoru. Jak ja. I Ronan. A także Czerny, Gansey, Blue, Adam, Maura, Calla...

W prostocie tkwi siła, prawda? Dlatego też moja recenzja będzie równie prosta i krótka.

Król Kruków

Maggie Stiefvater

I think life is just life. We're put in situations and we make choices and that's why things happen the way they do

Na pewno to znacie. Zaczynacie czytać książkę, o której jest ostatnio głośno, przez co nie macie wielkich oczekiwań. Ale ciekawość wygrywa. I nagle okazuje się, że ta książka jest tak dobra i tak piękna, że nie wiecie co z sobą zrobić po skończeniu.

Książka Santopolo, której polskie wydanie ma jak zawsze piękną okładkę, atakowała mnie z każdej strony. Tak to jest w przypadku premier i egzemplarzy recenzyjnych. Tak to działa. Człowiek widzi wszędzie okładkę, czyta zachwyty, same ohy i ahy i albo rzeczywiście pójdzie do sklepu i kupi, albo definitywnie powie nie, bo ma dosyć. Ja byłam pomiędzy i zaopatrzyłam się spontanicznie w oryginalną wersję na Kindla, żeby mieć co czytać w pracy. Tego typu książki uwielbiam czytać po angielsku, a na taką miałam właśnie ochotę. Przyznam, że sam opis mnie zaciekawił, ale tak to z tymi opisami jest, więc nie sądziłam, by książka mogła mnie jakoś specjalnie zaskoczyć - tego typu pozycje ostatnio mają ze mną ciężko.

Okazało się, że podjęłam bardzo dobrą decyzję, bo już od pierwszych stron przepadłam! Nie potrafię odpowiedzieć czemu tak się stało. Być może to ta narracja tak mnie zauroczyła, być może dojrzałość jaka bije ze stron tej powieści. Opowiadana przez główną bohaterkę historia kierowana jest konkretnie do jednej osoby, z czym się dawno nie spotkałam, o ile w ogóle kiedykolwiek się spotkałam. I choć sama powieść, jej fabuła i zdarzenia nie są czymś, o czym już bym nie czytała, to styl autorki jest dla mnie jak powiew świeżości, coś czego bardzo potrzebowałam.

Światło, które utraciliśmy

Jill Santopolo

Wszystko zaczyna się 11 września 2001 roku. Każdy zna tę datę. Gabe i Lucy poznają się w chwili, gdy dokonany został atak na WTC. Wydarzenia tego dnia sprawiają, że między dwójką tych osób rodzi się niesamowicie głębokie uczucie, choć potrzebują czasu aby to dostrzec. I nawet gdy to dostrzegli, to nie koniecznie do owego uczucia dojrzeli.

"Love does that. It makes you feel infinite and invincible, like the whole world is open to you, anything is achievable, and each day will be filled with wonder. Maybe it’s the act of opening yourself up, letting someone else in— or maybe it’s the act of caring so deeply about another person that it expands your heart. 

Czytałam słowa Lucy zastanawiając się, czy to możliwe. Być tak zakochanym. W taki sposób. Nie wiem, czy tylko ja odniosłam takie wrażenie, że ta miłość, to uczucie jakim siebie bohaterowie darzyli to zbyt wiele. Zbyt dużo. W szczególności dla Gabriela. Nie wchodząc w szczegóły dotyczące fabuły, trzeba przyznać że Lucy to niesamowicie mądra kobieta, potrafiąca kochać i poświęcić się dla innych, ale też dalej się rozwijać i pamiętać o swoich priorytetach i marzeniach. Kobieta, która nie myśli tylko o sobie, ale o sobie nie zapomina. Kieruje swoje słowa do ukochanego, opowiadając mu historie ich miłości, historię utraconych szans i lat, złych i dobrych decyzji. Historię swojego życia. Opowiada jak to wszystko wyglądało z jej perspektywy i sama nagle zaczyna na nowo rozumieć zachowania zarówno własne, jak i innych. Tak to chyba jest, gdy w końcu poświęcimy czas na analizowanie wspomnień. Albo gdy odważymy się przyznać do pewnych myśli. Widzimy wszystko z nowej perspektywy. Lucy to chyba właśnie uczyniła. Przeanalizowała swoje dotychczasowe życie, dzięki czemu mogła pozwolić tym wspomnieniom odejść.

Ja wiem, że może słowa które napisałam nie mają dla Was żadnego sensu, szczególnie jeżeli nie czytaliście książki. Ale musicie mi uwierzyć, że ta powieść niesamowicie mocno porusza. W miejscach, o których nie mieliśmy dotychczas pojęcia. A jeżeli powieść sprawia, że sami zaczynamy analizować swoje życie, to znaczy że to jest na prawdę dobra powieść! Jeżeli słowa fikcyjnej bohaterki i jej wybory sprawiają, że zaczynamy rozważać nad wyborami własnymi i naszych przyjaciół, to znaczy że autorka wykonała swoje zadanie, a to co napisała nie stanowi tylko zbioru pustych słów. Czy należy żałować utraconych lat, błędów i tego co by było gdyby? Czy lepiej jednak cieszyć się, że los obdarował nas w ogóle takimi wspomnieniami?

No witam serdecznie wszystkich tu zgromadzonych, o ile takowi są. Już po raz kolejny o to pytam, ale po raz kolejny spieprzyłam sprawę. No ale nie uciekłam, po prostu wzięłam chwilowe "wakacje". Cała ja - kiedy mam najwięcej do zrobienia (czytaj najwięcej książek do zrecenzowania) ja biorę nogi za pas i chowam się za innymi obowiązkami (jakimi niby?). Dziwnym trafem najwięcej czytałam, gdy miałam naukę i magisterkę na głowie i na prawdę poważną wymówkę, by nie czytać, a jak tylko się z tym obrobiłam to nagle BUM chęci do czytania wyparowały. Leżę i patrze w sufit zamiast czytać, skoro w końcu bezkarnie mogę. Poza tym każda książka po którą sięgnęłam ostatnimi czasy mnie irytowała i odkładałam ją po kilku, kilkunastu stronach. Może to nie rozsądne, bo każdej powieści trzeba dać szansę. Zazwyczaj jakakolwiek akcja rozkręca się nieco później niż na pierwszych dwóch stronach, ale nastał po prostu dla mnie taki czas, że nie chciałam czytać. Po prostu. I z tego, co już mi Kochane powiedziałyście tak bywa i nie ma się czym przejmować.

Czy przeprowadzka to wymówka? Może tak, ale nie do końca. Nie trwała długo, nie miałam żadnego remontu, wprowadzałam się na "gotowe". Jedynie wystarczyło wszystko spakować i wypakować. Znalazło się miejsce na moje książki, które z namaszczeniem przewiozłam z domu rodzinnego. I tego miejsca starczyło, ale tak na styk. Dobrze, że jestem w fazie oszczędzania i nie mam zamiaru zamawiać nic nowego, a wydawnictwa milczą (nie dziwie im się, bo jak już mówiłam, spieprzyłam sprawę). A treningi i dieta? Też zajmują sporo czasu... No dobra, ale nie o tym ten post. Poza tym tylko winni się tłumaczą... (damn, jestem winna).

Zastanawiałam się, jak zawsze, o czym tym razem napisać - bo napisać coś w końcu wypada, skoro ogłosiłam swój powrót na Bookstagramie (btw dziękuje, że jesteście tam nadal ze mną). Nie przeczytałam w całości żadnej nowej książki, by dodać recenzję. Podsumowanie czerwca nie ma totalnie sensu, ale podsumowanie pierwszej połowy 2017 roku już tak. Nie chodzi mi o liczby (choć nie omieszkam zliczyć ile książek łącznie przeczytałam dla własnej ciekawości), tylko o taki mentalny rozrachunek życiowy. Co mi się podobało najbardziej, co się zmieniło, co uznaje za sukces, a co nie. Jakie książki były dla mnie największym zaskoczeniem, a jakie totalną porażką. Czyli trochę prywaty i trochę książkowych faktów. W sumie JAK ZAWSZE. Nie chcę, by był to jakiś refleksyjny post na temat sensu mojego życia, bo już skończyłam z rozgrzebywaniem przeszłości i myśleniem typu "co by było gdyby". 

Założenie Bookstagrama i bloga. Dużo o tym pisałam, ale to na prawdę bardzo ważny krok w moim życiu. Najlepsza decyzja 2017 roku. W końcu poczułam, że w czymś jestem dobra, że jestem doceniana, że coś co robię ma sens. Że jednak pewne pasje nie mijają z czasem, tylko lenistwo sprawia, iż o nich zapominamy skrycie tylko wzdychając do wspomnień. Mówię o fotografii i grafice komputerowej. Kiedyś, kiedy byłam dzieciątkiem to właśnie były moje dwie największe pasje. Nie byłam w tym najlepsza, ale jednak sprawiało mi to frajdę. Blogowałam już w 5 klasie podstawówki, tworzyłam szablony od podstaw. A Photoshopa miałam w małym paluszku. Byłam trochę takim no-lifem, w okularkach przed komputerem. Czyli że co, nic się nie zmieniło? 

Napisanie magisterki. Tak! Udało mi się! I jestem z mojej pracy dumna, choć nie w stu procentach. Gdyby nie moje lenistwo, moja praca mogłaby być na prawdę DOBRA (przynajmniej dla mnie), mogła by chyba stanowić zalążek do tego, aby cokolwiek dalej badać i zmieniać. Temat miałam ciężki i trudny, a przede wszystkim to temat rzeka, bo można o tym rozmawiać i rozmawiać. Z drugiej zaś strony wykorzystywanie seksualne dzieci i pedofilia to nadal tabu w naszym społeczeństwie, przez co na prawdę ciężko rozmawia się o tym z innymi. No ale dobra, mniejsza o to. Chodzi o fakt, że napisałam i obroniłam się w pierwszym terminie (choć na wariackich papierach)! Sama obrona i fakt, że mam magistra przed nazwiskiem na prawdę nie jest dla mnie wielkim powodem do dumy, bo nie wiele zmienia to w moim życiu. Niestety tak to jest, jak wybiera się studia i kierunek w liceum i nie ma konkretnych życiowych planów. Ale co tam, całe życie przede mną i coś wymyślę na pewno. Wracając do meritum tego akapitu - napisanie tej pracy, to jest dla mnie cholerny powód do dumy, bo mimo wszystko trochę się z nią namęczyłam i nie było to takie proste. Obrona to już tylko formalność (dziękuje za wszystkie trzymane kciuki i wsparcie).

Pokochanie fantastyki. Ciesze się, że się zbliżyłam do tego gatunku literackiego. Odnalazłam w nim spokój, mimo że tak dużo się w takich wykreowanych światach dzieje. Zaczęło się od Zakazanego Życzenia, które dostałam od wydawnictwa SQN, a skończyło na ogromnej miłości do Maas i serii Dworów. Tak, A Court Of Wings and Ruin to chyba dla mnie najlepsza książka tego półrocza. Albo inaczej. Książka, która wywołała u mnie najwięcej emocji i rozerwała serce na strzępy. Nigdy nie czułam się tak po żadnej z książek, o czym mogliście przeczytać pod jednym z postów (który swoją drogą jest aktualnie najpopularniejszy na moim blogu, jeżeli jeszcze nie czytaliście to zapraszam: link). Ale nie tylko Dwory zajmują ogromne miejsce w moim sercu. Seria, do której bardzo często wracam myślami to oczywiście TRC Maggie Stiefwater (The Raven Cycle/Seria o Kruczych Chłopcach). Ale poza książkami typu fantasy, to odkryłam też jeszcze jedno - kocham Marvela! Wróć, kocham Iron Mana. Dobra, kocham Roberta Downey'a Jr. Dobrze, to dla niego nadrabiałam ostatnio Avengersów. No to, never mind...

Polscy autorzy. Zdecydowanie 2017 rok to dla mnie rok dawania szansy polskim autorom, których dotychczas unikałam. Nie wiem czemu, ale tak było. Przede wszystkim Mróz, ten wyskakujący zewsząd Mróz i jego Zordon z Chyłką (nie Chyłka z Zordonem). Dołączyłam do rzeszy fanów pana Remigiusza, a w szczególności do fanów tego prawniczego duetu. Forst również znalazł miejsce w moim sercu. Kolejnym odkryciem, który według mnie stanowi debiut roku to Magdalena Pioruńska i jej Twierdza Kimerydu (link). To również tyczy się poprzedniego akapitu i świata fantastyki. Nie sądziłam, że odnajdę się w takim świecie - a jednak odnalazłam i zacieram ręce na kolejny tom. Geniusz! Po prostu! Który cholernie mocno zasługuje na docenienie, więc szybko się za to zabierajcie i nie bójcie dinozaurów.

Końcówka półrocza to przede wszystkim zmiany w głowie dzięki diecie i treningom. Nie chce zagłębiać się w szczegóły, ale było już ze mną bardzo źle. Psychicznie. To że odważyłam się, odezwałam do odpowiedniej osoby i zaczęłam działać to dla mnie niesamowicie wielki krok. Nadal bardzo dużo przede mną, ale stawiam sobie po kolei małe cele. I nawet jeżeli wszystko zajmuje trochę czasu, a czasami trzeba wykonać krok w tył, to nie zamierzam się poddać. Pokochałam na nowo siłownię, a dieta to po prostu przyjemność. Przestałam przejmować się błahostkami. Patrzę na świat w końcu z nieco innego poziomu niż dotychczas i idę dumnie przed siebie. Chociaż dla innych mogłam nie zrobić żadnego progresu, dla mnie to niesamowicie dużo.  W końcu widzę, że nie liczy się tylko ciało i wygląd, a to co w głowie. Reszta to tylko dodatek. A jeżeli bliscy widzą jaka zmiana we mnie zaszła, to już stanowi wisienkę na torcie (i nie mówię tu o fizycznych zmianach). Wiem, że moje konto jest książkowe, a ja nie zamierzam być żadną fit motywacją, ale i tak z wielką chęcią dziele się z Wami czasami przeżyciami z treningów, czy pokazuje swoje posiłki. Mam nadzieję, że Was to nie nudzi.

Powrót do papierowych książek. Dziwne? Ale prawdziwe. Na prawdę był czas, że długo nie czytałam takich wydań. Większość ubiegłego roku to ja i mój Kindle. I nadal zostaję przy tym, że wolę czytać na nim, a dlaczego możecie przeczytać tutaj. Ale fajnie uzbierać sobie małą kolekcje i postawić w nowym mieszkaniu. Nawet mój narzeczony, który nie czyta, uznał że świetnie wyglądają ładnie ułożone tomy na półkach. A wcześniej mi nikt w rodzinie nie wierzył, jak mówiłam że książki to najpiękniejsza ozdoba! No właśnie. Nowe mieszkanie. Przeprowadzka. Nie byłam co do niej przekonana, nie chciałam zostawać w rodzinnym mieście, które nie oferuje zbyt wiele młodym ludziom. I nadal nie widzę tu dla siebie do końca wymarzonej pracy, ale za to mam swoje cztery kąty, w których mieszkam już tydzień i bardzo dobrze się w nich czuję. Swoje miejsce, do którego wracam z uśmiechem na twarzy. Może to już zbyt wiele prywaty, ale w sumie czemu by się tym z Wami nie podzielić. Najważniejsze - książki mają regał! Ym, albo inaczej - ja mam regał na książki. 

 

Współprace. Sama nie wiem, co o nich sądzić. Z kilku jestem zadowolona i byłam dumna, że po krótkim czasie blogowania, udało mi się jakiekolwiek nawiązać. Niektóre współprace spieprzyłam ja sama, bo chyba jednak na prawdę się do tego nie nadaję. Chciałabym się nadawać. Skoro już odkrywam przed Wami moje żale, to powiem Wam że trochę mi głupio i wstyd, że książki do recenzji leżą, a ja nie mam ochoty ich czytać. Ostatnio zaczęłam jedną, nawet wyciągnęła mnie początkowo z dołka czytelniczego, ale szybko okazała się książką nie dla mnie. Czytałam na siłę, aż w końcu ktoś uświadomił mi że nie warto się męczyć. Więc ją odłożyłam. I co teraz zrobić. Dać negatywną opinię?  Przeczytałam tylko połowę, więc nie do końca mam prawo by pisać recenzje. Zostawić bez komentarza? Ja rozumiem za co książka może się podobać wielu osobom. Nie umniejszam też talentowi pisarskiemu, ale ja tego wszystkiego nie kupiłam. Zwyczajnie takie książki nie są dla mnie. I tu myślę zaczyna się ta ciemna strona bycia recenzentem i bycia fair, w stosunku do innych, jak i do samych siebie. 

Wspominałam o obronie, ale powinnam też dodać coś o zakończeniu studiów. Bo to w końcu koniec pewnego etapu. Pięć lat minęło a ja myślę tylko o tym, jak ostatnie dwa lata magisterki i program studiów niesamowicie skutecznie podcięły mi skrzydła. I nie tylko mi. Nie mam nic do uczenia się. Ba, lubię się uczyć, ale sensownych rzeczy i takich, które mogą mi się przydać i sprawią, że się rozwinę. Ostatnie dwa lata uczyłam się bzdet i niczego konkretnego. Dlatego też myślę o kontynuowaniu nauki, być może w totalnie innym mieście - natomiast stanowi to dla mnie spory dylemat. Wracając do sedna sprawy - ciesze się, że skończyłam uczelnię, ale nie czuje z tego powodu dumy. Czym się różnię od reszty studentów? Czy to był rzeczywiście jakiś niesamowity wyczyn? Moja rodzina nienawidzi, gdy tak mówię i zawsze się oburza - ale wiecie, że mam rację. Ja wiem, że mam racje. Nie narzekam, bo po prostu czas wziąć życie w swoje ręce. 

Nie mogę nie wspomnieć o największej dla mnie porażce tego roku. Zakończenie Pretty Little Liars. To może nie zbyt książkowy temat, ale JAK MAM O TYM NIE NAPISAĆ?! 7 lat. Tyle czasu to oglądałam. I tak to schrzanić?! Ten serial powinien się skończyć jakieś 2 lata temu. Jakby się wtedy skończył, pewnie bym płakała ze wzruszenia. Rok temu by się skończyło - jeszcze jakiś sentyment by pozostał. Skończyło się teraz i to tak że płaczę, ale ze śmiechu a całość wymazuje z pamięci. Jak dla mnie to największa porażka jeśli chodzi o serialowe zakończenia ever. Ten serial na prawdę miał potencjał, ale twórców, którzy widać chcieli wycisnąć z kłamczuch każdą krople, nieco poniosło. Szkoda. Wielka szkoda. 

Dobra, podsumowując moje książkowe wyczyny, bo to powinno być tu najważniejsze - przeczytałam 55 książek przez 6 miesięcy. I były to różne książki, ale zdecydowanie odeszłam od ulubionego gatunku z zeszłego roku, czyli romansów i new adult.  Ten drugi aktualnie mnie niesamowicie irytuje. Nie potrafię wskazać najlepszej książki. Choć pierwsze o czym myślę to rzeczywiście ACOWAR. Tylko, że zaraz po tym widzę TRC, Chyłkę i Zordona, Króla od Twardocha. Myślę od razu o Tarryn Fisher i jednak nie potrafię wskazać konkretnego tytuły (jeżeli jesteście ciekawi tytułów jakie mi towarzyszyły przez te miesiące to tutaj uzupełniam je na bieżąco). Czy jakąś źle wspominam? Na pewno Bad Romeo - nie rozumiem jej fenomenu. Pokolenie Ikea też było beznadziejne, choć Brud tego samego autora mi się podobał. Miło wspominam za to książki K.A. Tucker z serii Burying Water, której nie ma w Polsce. No i nie zapominajmy o premierze mojego mistrza, Harlana Cobena, choć niestety nie był to pokaz jego największej formy.

Jakie mam dalsze plany czytelnicze? Nie mam żadnych. I tak jest mi najlepiej.

Do usłyszenia!