Dzisiejszy post zacznę od pochwalenia się bo i chwalić się lubię. Jest według mnie czym, gdyż zupełnie się nie spodziewałam, że dostanę kiedykolwiek propozycję współpracy od wydawnictwa a już na pewno nie po trzech tygodniach prowadzenia bookstagrama - a jednak dostałam. Nie było to w ogóle moim celem przy wchodzeniu w tą część Internetowego świata więc oczywiście bardzo się ucieszyłam i jestem wdzięczna wydawnictwu SQN za propozycję.

Widziałam wcześniej opinie na Goodreads książki, która swoją oficjalną premierę miała w lutym i są zdumiewające! Już miesiąc temu pomyślałam, że musi w sobie coś ta opowieść mieć skoro wywołała takie pozytywne zamieszanie. Po otrzymaniu propozycji napisania przedpremierowej recenzji pomyślałam jednak, że to będzie ciężki orzech do zgryzienia no bo w końcu piszę po swojemu i nie wiedziałam czy tak w ogóle wypada (nadal nie wiem).

Bajki uwielbiałam w dzieciństwie i uwielbiam do tej pory. Poza Potterem wychowałam się w głównej mierze na Disneyu i mimo, że nadal z wielką chęcią oglądam gdy leci w telewizji Król Lew, Mulan czy Tarzan (i wyje przy tym jak bóbr), to sięgniecie  i przeczytanie tego typu baśni w wieku 23 lat wydawało mi się dziwnym pomysłem. No ale z drugiej strony zapragnęłam ostatnio poszerzyć swój obszar czytelniczy nie tylko o klasyki ale również o fantastykę. Nic bardziej nie rozbudza wyobraźni a ja już dawno z żadną powieścią typu fantasy nie miałam do czynienia. No i nic nie sprawia takiej przyjemności jak podejmowanie wyzwań. Więc je podjęłam. Skończyłam ciężką lekturę "Króla" i przeniosłam się w baśniowe królestwo otoczone pustynią, magią i dżinnami...  I przepadłam (chyba zaspoilerowałam własną recenzję) więc teraz postaram się zachwycić Was. Tylko miejcie na uwadze, iż zrobię to po swojemu (co pewnie skreśli moje szanse na jakiekolwiek przyszłe współprace). 

Mówi się, że król jest tylko jeden i rzeczywiście, cholera, tak jest. Dla mnie naszym polskim królem literatury stał się właśnie Szczepan Twardoch. Choć nie czytałam jego innych książek i w ogóle zbyt wielu polskich autorów nie poznałam żeby móc tak twierdzić...  to jednak śmiało tak twierdzę.

Prawdopodobnie macie dosyć mojego przeżywania tej pozycji, ale po to mi w końcu bookstagram i ten blog. Wspominałam też w pierwszym poście dotyczącym mej skromnej osoby, że jak coś przeczytam "wybitnego" (w porównaniu do błahych romansów, w których się ostatnio zaczytywałam), to się tym szczycę jakbym przebiegła półmaraton. To właśnie aktualnie robię. Chwalę się, szczycę i przeżywam a przede wszystkim cieszę się, że udało mi się przekonać samą siebie do lektury bo początkowo, gdy znajoma poleciła mi tę pozycję od razu stwierdziłam, że to nie dla mnie. I chyba dobrze, że wtedy się za nią nie wzięłam, a dopiero teraz. Musiałam odpowiednio do tego dojrzeć.

KRÓL

SZCZEPAN TWARDOCH

Książka pod tytułem "Król" sprawiła, że poczułam się głupia. I za to wielki plus i moje wysokie noty - lubię jak mnie literatura sprowadza na ziemię ostatnimi czasy. Dzięki słowom powieści staję się maleńka wobec reszty świata. Moje wykształcenie nic mi nie daje, te lata spędzone nad notatkami, czasy zakuwania i stresowania się klasówkami z historii w gimnazjum, czy strach przed odpytywaniem z lekcji na lekcje sora w liceum - nic. Nic mi to nie daje teraz, kiedy czytam książkę o środowisku żydowskim, o naszej Warszawie w latach międzywojennych, gdy zaczynam się zastanawiać ile z tego, co autor przedstawia jest prawdą a ile totalną fikcją, no bo w końcu to powieść. Zaczynam intensywnie myśleć, robię rozeznanie, podpytuję tatę, dziadka, wujka google. Po prostu myślę.

Nic nie wiem. Nic nie umiem. Nie znam dobrze historii swojego kraju, ale znam za to mnóstwo określeń na gorący seks i na okazywanie płomiennych uczuć, bo przecież new adult to cholerny fenomen. Wiem dużo o Harrym Potterze i Voldemorcie, wyjaśnię wam przez sen co to są zaklęcia niewybaczalne albo w której części zginął Syriusz i czemu w ogóle to się stało (przez głupotę Pottera, temu). Czytam po angielsku, chwalę się tym, znam książki, których nie ma jeszcze w Polsce, opowiem Wam sporo o Tarryn Fisher (przecież to wszystko jest takie ważne), ale o Polsce w latach 30. XX wieku nie wiem nic a już na pewno nie wiem zbyt wiele o środowisku żydowskim. I prawdopodobnie nie mi oceniać tę książkę, ale Król wywołał u mnie takie emocje, że tak czy siak o tym napiszę a Wy, którzy już mnie prawdopodobnie w pewnym stopniu poznaliście wiecie, czego się spodziewać. Totalnego chaosu i niezbyt wzorcowej recenzji.




Jestem młodziutka i głupiutka a przede wszystkim szczera, więc nie będę ściemniać. Pomimo, iż poczułam od razu wielką sympatię do książki to i tak ciężko było mi na początku "wgryźć" się w styl i w język autora (to w końcu lata 30. więc starał się oddać taki a nie inny charakter wypowiedzi), ciężko było mi to ogarnąć, ale jednak coś mnie przyciągało do tej lektury. W oficjalnej recenzji dotyczącej powieści znalazłam pewne zdanie, które bardzo mnie zachwyciło, więc je zacytuje. Autor tej recenzji uznał, iż fabuła "wciąga czytelnika szybciej niż Szapiro kreskę". I na tym powinnam skończyć tę litanię, bo z mojej perspektywy to jedno zdanie wyraża wszystko, co chciałabym powiedzieć na temat Króla, ale jednak coś jeszcze dodam, bo nie byłabym sobą. Normalnie jakbym zauroczyła się w tym bokserze/lokalnym gangsterze Jakubie Szapiro (tak, to bohater naszej książki). Nawet do Kum'a nic nie miałam, a przecież wszystko, co oni robili w tej powieści powinno wzbudzać we mnie złość i odrazę. Nie było tak. No może troszkę, ale ja po prostu czułam, że za tym wszystkim stoi jakiś przekaz.

Być może jak zawsze szukam czegoś tam, gdzie tego nie ma. Może zbytnio doszukuje się znaczeń i za bardzo analizuje. Możliwe. Natomiast jak wiecie (co będę uparcie powtarzać) każdy z nas wyciąga ze słów powieści coś dla siebie, coś innego i unikatowego. Dla jednych Król to zwykła gangsterska historia, a dla mnie opowieść o gangsterach, jako ludziach, którzy musieli się dostosować. To znowu kolejna w moim mniemaniu książka, która mówi o tym, jak potrafimy idealnie się maskować i wpasować w otoczenie, w sytuację i środowisko. Robimy wszystko, by przetrwać. Zdaje się nam, że czynimy dobrze, ale wszystko ma zawsze swoje reperkusje i skutki, prędzej czy później.

"Rozglądał się, nie śmiał się wcale, nie cieszył się udręką upokarzanych ani wobec niej nie protestował. Pozostawał wobec tej udręki obojętny obojętnością, która właściwa jest ludziom nawykłym do cierpienia, zarówno własnego, jak i bliźnich"

Nie wspomniałam w ogóle o co chodzi w książce, z jakimi mamy do czynienia bohaterami, co jest głównym wątkiem. I nie wspomnę, bo musicie się przekonać sami. Sami musicie poznać te dwie Warszawy. Warszawę polską i Warszawę żydowską. Warszawę u progu wielkich zmian, skorumpowaną, pełną krwi niewinnych oraz tych, którzy być może na to zasłużyli. Warszawę, która ma swojego króla. Tylko, czy na długo?

Na duży plus poczucie humoru, bo zaskoczę Was - takowe się pojawia. A także zwrot akcji - tak nagły, że szczęka opadła mi do ziemi, a oczy miałam jak pięć złotych. Zaciekawiłam tym mojego tatę, który przechwycił książkę zaraz jak skończyłam. A koleżanka z pracy, której pożyczyłam egzemplarz przeżywała tę powieść przez kilka dni. Pozwolę, że puentą mej wypowiedzi, będzie cytat z książki "Jak czegoś nie rozumiesz, milcz, aż zrozumiesz".

Artystyczne zdjęcie książki i roślinki z Ikei wykonane przeze mnie - tak chciałam dodać tylko

Pozostając w mrocznym klimacie poprzedniego postu dotyczącego Tarryn Fisher postanowiłam sięgnąć po książkę, którą zakupiłam spontanicznie. No nie do końca spontanicznie, bo panią Alex Marwood poznałam w ubiegłym roku przy okazji "Dziewczyn, które zabiły Chloe". Książka mi się wtedy nie spodobała - dlatego sceptycznie podchodziłam do "Zabójcy z sąsiedztwa". Teraz uważam, iż była to bardziej kwestia mojej dojrzałości i gotowości czytelniczej co do tego typu książek. Uwielbiam thrillery i kryminały ale dotychczas ten mroczny, osnuty brytyjskim klimatem (i bardzo czarnym humorem) charakter powieści jakoś mnie denerwował, dlatego nie potrafiłam ich zrozumieć i docenić (tak samo miałam w przypadku "Trafnego Wyboru" J.K. Rowling). Wiecie, przyzwyczaiłam się do bardziej rozbudowanych dialogów i przemyśleń bohaterów, do jakiejś akcji. Mimo tego, że czytałam dotychczas niezbyt skomplikowaną literaturę to jednak miałam wrażenie, że było tam coś "głębszego" niż w książkach pokroju Marwood. Generalnie kocham Wielką Brytanią, ale Brytyjczycy zawsze muszą się czymś wyróżniać, co mnie mocno irytuje. Książki i poczucie humoru więc też muszą mieć dziwne - specyficzne.

Okazało się, że tym razem byłam w pełni gotowa na charakterystyczny klimat pani Alex Marwood i książkę pochłonęłam szybko a w historię bardzo się wciągnęłam (pomimo drastyczności opisów a zarazem braku akcji),  przede wszystkim zainteresowałam się psychiką bohaterów, których poznajemy z każdym rozdziałem coraz dokładniej. Każdy tak inny a jednak łączy ich to samo. No dobrze, teraz przejdę do recenzji - ale krótkiej, bo wiem iż powieść miała swoją premierę w Październiku a więc na pewno doczekała się wielu komentarzy i analiz z każdej strony.

↢

Wydawnictwo Albatros

W opowieści poznajemy sześciu bohaterów, jedną z nich jest Collette uciekająca od 3 lat przed gangsterami, którym niechcący ukradła pieniądze, była też świadkiem wymierzania przez nich "sprawiedliwości". Ucieka z Londynu by koniec końców to w nim znaleźć schronienie. Wynajmuje mieszkanie w jednej z kamienic, gdzie spotyka nowych sąsiadów, którzy niestety lubią wtykać nos w nie swoje sprawy i nie chcą jej zostawić w spokoju, a ona o tym tylko pragnie po tylu miesiącach przemieszczania się z miejsca do miejsca. Jest Cher - to piętnastolatka, uciekinierka domu pomocy społecznej, która radzi sobie na swój sposób i choć wydawać by się mogło, że jest bezduszna i nie ma skrupułów, to poznając powoli jej uczucia zdajemy sobie sprawę, iż zmaga się z problemami i rzeczami, z którymi nie powinna się zmagać piętnastolatka. Jest też Vesta, która spokojnie mogłaby być matką czy babcią mieszkańców Beulah Grove 23. Żyje tu i egzystuje od wielu lat, a prez jej mieszkanie i ogród przewinęli się praktycznie wszyscy lokatorzy i ich tajemnice. Mieszka tam również przyjazny Irańczyk, która szuka w Wielkiej Brytanii azylu oraz Thomas, urzędnik, najnormalniejszy sąsiad na świecie. Poznajemy obleśnego, zboczonego Kamienicznika - groteskowo przedstawiony przykład nadużywania władzy i pozycji. Każdy z bohaterów ma jakąś tajemnice ale jednej nocy połączy ich jedno wydarzenie. Jest też dziwny sąsiad, nauczyciel muzyki, którego niestety nie poznajemy a także kot.

Kot jest w porządku.

Całkiem szybko wpadłam na rozwiązanie zagadki ale nie wpływa ten fakt na moją opinię, bo uważam, że to nie jest typowy kryminał i nie chodzi w tej książce o to, by trzymać czytelnika w napięciu do ostatniej strony -  tytułowy zabójca nie jest tu najważniejszy. Alex Marwood przedstawia nam psychologiczny portret każdego z bohaterów a cała historia osnuta jest mrokiem z domieszką anielskiego poczucia humoru co sprawia, że choć czytamy o naprawdę makabrycznych rzeczach to mamy ochotę nie raz i nie dwa parsknąć śmiechem. 

Widzimy Londyn ale nie taki cudowny, uwielbiany przez wszystkich - to nie Big Ben i London Eye, czy modna Oxford Street a brudny, pełen szemranych typów Londyn (nigdy nie lubiłam Londynu), gdzie każdy żyje swoim życiem, przed czymś ucieka bądź skrywa jakieś demony albo po prostu egzystuje nie potrafiąc nic zmienić i jest ślepy na wszystko. Gdzie lepiej popełniać zbrodnie niż w takiej okolicy? Beulah Grove 23 skrywa makabryczne tajemnice, a sami mieszkańcy nie są tego oczywiście świadomi. Nie wiedzą, iż wśród nich jest psychopata, ale tak to właśnie z psychopatami jest - nawet nie zdajemy sobie sprawy, że są wśród nas. Co ja mam z tymi ludźmi, że tak lubię o nich ostatnio czytać? Są fascynujący, ot co.

I taka właśnie dla mnie jest ta książka. Fascynująca, mimo braku akcji i zagadek godnych kryminału. Przy tej całej groteskowości jest nam w pewnym sensie żal bohaterów, ponieważ to co im się przytrafiło nie do końca było ich wyborem. Każdy tak samotny i to właśnie ta samotność przede wszystkim ich połączyła, nie tylko tajemnica, którą skrywają. Choć zaraz potem od tych całkiem poważnych rozważań uwagę odwraca nam jakiś makabryczny szczegół, jak na przykład, sorry, zwykły mieszkaniec Londynu który rozdaje resztki wnętrzności swych ofiar psom w parku. Bleh. Albo opis szlamu wylewającego się z kanalizacji czy rozkładające się ciała. Smacznego.

Dla odmiany koniec książki jest całkiem przyjemny i miły. Można uznać, że mamy tu swój happy end. 

Pozostaje mi tylko zadać sobie pytanie, po raz kolejny te samo. Jak wielu z nas tak na prawdę skrywa coś w sobie? Ilu z nas ucieka mimo, że pozostaje w miejscu - może  by tak po prostu w końcu się ruszyć? Czemu jesteśmy zmuszeni do tego, by w ogóle zakładać te maski? Komu możemy ufać i ile można czasu być samotnym, zanim oszalejemy? 

↢

Poznałam się z Tarryn przy okazji "Never Never" w ubiegłym roku. Byłam akurat w fazie nadrabiania wszystkim książek Colleen Hoover, bo odkryłam, że całkiem nieźle mi idzie czytanie po angielsku. Na koniec zostawiłam sobie właśnie NN i oczywiście bardzo zawiodłam się tą książką (jak wiele osób z resztą), no ale nie zniechęciłam się. Wiedziona głosem ludu, który mówił, iż za wątkiem utraty pamięci stoi Tarryn, poszukałam jej innych książek. Od razu wyskoczyła seria "Mimo moich win". Uzbroiłam się więc w trzy części na Kindlu i zaczęłam czytać. Pierwsze co zauważyłam, to to, iż autorka nie stawia na banalne związki. Nie bawi się w dobro i zło, nic nie jest u i niej czarne i białe. Bohaterowie są skomplikowani. Nie znajdziemy w jej powieściach prostych historii miłosnych ani postaci, które zawsze robią co trzeba, nie są to osoby, w których na pierwszy rzut oka chcielibyśmy się zakochać jak to bywa w przypadku większości romansów.

Osobiście cieszę się, iż miałam od razu, jak na tacy trzy książki. Mogłam czytać bez żadnej przerwy, bo bym chyba oszalała gdybym musiała czekać na premierę kolejnych części. W ogóle jestem z tych dziwnych osób, którzy lubią sobie spoilerować książki i zaglądają na ostatnią stronę (fuck w sumie zastanawiam się, czy ktoś poza mną w ogóle tak robi? Czy mam prawo mówić, że jestem z tych dziwnych ludzi czy może jestem jedyną taką osobą?). No więc Tarryn nie jest banalna a ta seria była w porządku. Po przeżywałam trochę owy trójkąt miłosny, nawyzywałam ich, co się zestresowałam to się zestresowałam ale to w sumie wszystko. Koniec końców stwierdziłam, że bez szaleństw. Przeczytane, odhaczone. Wtedy też stwierdziłam, że nie rozumiem o co tyle szumu jeśli chodzi o Fisher. Jakiś czas później przeczytałam "F*uck love" i okeeej, to było okej. Po prostu. Tym bardziej utwierdziłam się w przekonaniu, że nie wiem po co te szaleństwo na jej punkcie.

Damn, głupia ja. Po prostu trafiłam na nieodpowiednie książki w nieodpowiednim czasie.

↢

" I like to combine fantasy with reality in my writing. The amnesia was definitely a stretch on reality, the actions of my characters depicted the bad side of human nature. It’s not just good people who fall in love. Really flawed people fall in love too. Human nature is fraught with dark imperfections and we condemn our relationships with them. And, in real life things don’t just fall into place, they are messy and we have to work through the mess to get something halfway decent." Tarryn Fisher

Rozumiem te słowa. Teraz już wiem czemu początkowo książki Tarryn nie do końca mi odpowiadały. W tamtym okresie byłam w szale new adult, young adult. Chciałam prostych romansów, które kończą się dobrze. Chciałam tych banalnych par i błahych opowiastek a jej książki były nasiąknięte jakimś dziwnym i nie zrozumiałym dla mnie mrokiem - ja chciałam dobra (chyba nadal miałam książkową depresje po przeczytaniu Małego życia). Teraz czuje się jakbym w jakiś dziwny sposób dojrzała do książek Fisher. Jakbym potrzebowała przejść etap kilku miesięcy czytania pod rząd prostych romansideł, raczej niezbyt skomplikowanych powieści (nadal je uwielbiam ale mam już zupełnie inne podejście). Rozumiem już, iż te książki Fisher są po prostu prawdziwe (chociaż zawierają elementy fantasy). Są prawdziwsze niż te romanse, które tak uwielbiam, w których każdy ma idealne ciało, super karierę a miłość przychodzi z dnia na dzień, oh nie wspominając o seksie. Jak w wyżej wspomnianym cytacie, popieprzeni ludzie też się zakochują a żeby coś zdobyć/osiągnąć na prawdę trzeba się namęczyć a nasza "mroczna" strona towarzyszy nam na każdym kroku.

 Żeby nie było, że jestem hipokrytką! Nadal uwielbiam i mam mega sentyment do każdej przeczytanej książki o tematyce young/new adult, po prostu mam ich przesyt i muszę je już dawkować, bo trochę się w tym fikcyjnym świecie zagubiłam.

Ah, no i właśnie tak się czułam na początku stycznia. Zagubiona. Pierw przeczytałam "The boy most likely to", czyli typowe young adult choć bez wątku miłosnego na pierwszym planie. Luźna książka na czas sesji (dobra świruje i tak się nie uczyłam). Miałam kilka dni przestoju w czytaniu i nagle stwierdziłam, że czas na coś innego. Zaczęłam przeglądać Internet w poszukiwaniu jakiś nowości i zauważyłam, że Fisher wydała nową książkę. Zaopatrzyłam się więc w egzemplarz, bo okładka jest hipnotazing  ale poczytałam później opinie i jakoś odkładałam rozpoczęcie lektury. Któregoś razu czy w pracy, czy na dworcu, bardzo się nudziłam i po prostu ją odpaliłam. No i tak przepadłam. Świat w tej książce jest tak popieprzony, że choć sama się uważam często za nienormalną osobę, to dzięki tej książce poczułam się w końcu normalnie. Huh, tak typowo. Dzięki Tarryn!

↢

Książka podzielona jest na trzy części, każda napisana z perspektywy danego bohatera, wydarzenia się przeplatają i w trakcie czytania zaczynamy powoli rozumieć co się tak na prawdę dzieje (albo nie, skreślić to, nie rozumiemy tak na prawdę nic). Generalnie podczas czytania doświadczamy tylu sprzecznych emocji, że momentami na prawdę ciężko to ogarnąć. Bynajmniej mi, wow.

Nie każdemu spodoba się ta książka, w szczególności jeżeli podejdzie się do niej jak do normalnej powieści. Książka jest według mnie bardzo mroczna, zakręcona i psychiczna i na pewno nie jest normalna. To nie romans, nie ma jakiegoś wielkiego happy endu. Są tu kłamstwa, zdrady, homofobia, socjopatia,  psychopatia a przede wszystkim stalking.

Mamy trzy główne postaci. Jest psychopatka Fig. Niezrównoważona psychicznie kobieta, która straciła dziecko a jej małżeństwo się rozsypuje. Jest socjopata, seksoholik, psychiatra, w końcu - mąż i ojciec, Darius. Trzecia osoba to Jolene - matka, żona, przyjaciółka, dusza towarzystwa a także pisarka i autorka bestsellerów, prawdziwa aktorka w codziennym życiu.

Fig wprowadza się nagle do nowego domu i staje się sąsiadką tej idealnej, młodej rodziny. I nie wprowadza się tam bez powodu. Fig chce wszystkiego co ma Jolene. Wpada w obsesje, chce jej życia, jej wyglądu, charakteru, męża, dziecka. Knuje w głowie plan i za sprawą swych psychopatycznych skłonności zaprzyjaźnia się z sąsiadami.

“Any good therapist would tell you that sociopaths and psychopaths can fool almost anyone, even them.”

Ja byłam nią przerażona - serio. Wyobrażacie sobie to? Zaprzyjaźniacie się z kimś, pomagacie tej osobie, otwieracie przed nią serce, duszę, drzwi od domu, wpuszczacie ją do małej córeczki, ukochanego męża... a ta osoba wam to powoli i z premedytacją wykrada i jest przy tym bezwzględna. Jest roszczeniowa. Chce tego wszystkiego nie zważając na konsekwencje, nie obchodzą jej ludzkie uczucia, ba, wręcz gra na nich.

Nie chcę spoilerować, bo liczę, że książka wydana zostanie w Polsce więc się przekonacie, ale to prawdziwy rollercoaster emocji. Każda perspektywa dała mi tyle do myślenia a szczęka opadała mi prawie przy każdym rozdziale, mózg pracował na najwyższych obrotach żeby to jakoś ogarnąć.

“You have to voice your thoughts so you can know you’re not the only one who’s fucked up.”  - exactly.

Wiecie, co mi przede wszystkim pokazała ta książka i na co otworzyła mi oczy? Na to jak potrafimy udawać. Jak jesteśmy zakłamani - Facebook, Instagram - to tylko wyrywki, specjalnie wyreżyserowane sceny z naszego najczęściej nudnego życia. Zakładamy maski, udajemy cudowne osoby a wewnątrz nas kryją się tacy właśnie psychopaci i socjopaci. Zazdrościmy innym, często szczęście bliskich nam ludzi sprawia, że aż kipimy z wściekłości, bo im się udało a nam nie ale i tak uśmiechamy się i okazujemy radość. Wiecie, że to trochę zaburzenie osobowości? To jest dopiero popieprzone. A Tarryn nie bała się o tym napisać, jak sama powiedziała w jednym z wywiadów, w każdej książce daje coś od siebie. I wierzcie mi, po przeczytaniu tej książki jej słowa "Bad Mommy was me watching, and listening, and studying" nabiorą dla was zupełnie innego znaczenia.

"Every story I write is about consequences. Humans are reactors. I write about what contributes to our reactions. How we destroy ourselves, how we rebuild. I think mine are all cautionary tales. Bad Mommy is about trust and betrayal. How we lie to ourselves and others. How much the fallout hurts."

Czytałyście Moje życie obok? O dziewczynie, o tej co wysiadywała na dachu i podglądała tych dziwnych sąsiadów co mają mnóstwo dzieciaków, o których jej mama nie powiedziała nigdy miłego słowa? Na pewno czytałyście, bo długo stała na szczycie literatury młodzieżowej. Ja też czytałam. I całkiem to było przyjemne czytanie, ale coś mnie w niej drażniło. Może jestem za stara, a Samantha za młoda. Może tak.

Od początku zwróciłam uwagę na Tima. Starszego brata przyjaciółki Sam - nie pamiętam jej imienia, bo nie bardzo pałałam do niej sympatią. Tim to był gość! Charyzmatyczny, nawalony albo upalony. Zabawny, nie obchodziło go nic. Pomyślałam wtedy "o - wolałabym poczytać sobie o nim" pomimo, że chyba rudzielców nie lubię. W sensie chłopaków. Nie wiem.

Wyobraźcie sobie niską blondynę, w czarnych okularach i z niechlujnym kokiem na głowie. Głowę ma raczej spuszczoną, bo nie lubi ostatnio swojej osoby. Jak jest w domu chodzi cały dzień w szlafroku, których kieszenie wypełnione ma papierkami od cukierków. Jej matka nieustannie narzeka:

 - jak można chodzić w szlafroku cały dzień? Wyglądasz jak stara babka. 

Fuckoff, to jej szlafrok, lepsze pytanie brzmi jak ma chodzić w za ciasnych dresach?

 Każdego wieczoru zasypia z myślą, że jutro coś zmieni. Jutro coś zrobi. Jutro na pewno to będzie ten nowy początek. Zasypia wyobrażając sobie, że żyje w Ameryce i studiuje coś ważnego, bo to o to jej chodzi - chce robić w życiu coś konkretnego, chciałaby coś w świecie zmienić, komuś pomagać. Wymyśla w głowie po prostu książkę, jakieś romansidło z domieszką dramatu, idealne przed snem - ale nie chodzi o faceta, bo ma wspaniałego wiec jego nie zmienia w tych historiach. Chodzi o okoliczności. No tak, najgorzej jak jej się spodoba wątek, potrafi ciągnąć go w nieskończoność, damn, może powinna zostać pisarką zamiast studiować swój nudny kierunek (po którym i tak nie dostanie pracy takiej jakby chciała, wyjedzie po prostu za granicę). Okej i ta blondynka budzi się rano i jeszcze zanim otworzy oczy wyzywa cały świat i już wie, że będzie do dupy. Shit. Cztery budziki później na gwałt wybiega z łóżka i wychodzi z domu pierw z psem, który wybiega z klatki jak popieprzony, ciągnie ją po śniegu i lodzie jak szmacianą lalkę. Generalnie ten pies wyprowadza swoją panią do lasu na spacer przed 8 rano. Broń boże na odwrót, żebyście źle nie zrozumieli. Po 15 minutach wraca zmachana jak po 8km biegania, no i wychodzi do pracy, czy na uczelnie, bez obiadu, bez uśmiechu, generalnie prawie spóźniona na pieprzony autobus (czemu nie jeździ samochodem skoro ma prawo jazdy od 5 lat? - wszyscy o to pytają - no bo, fuckyouall, nie!) i zawsze na koniec ma zaparowane okulary. Po co ma wszystko widzieć. 

A przecież to miał być TEN dzień, to miał być nowy początek! Gówno prawda.

Jeszcze jakiś czas temu taka nie była. A może jednak zawsze była z tych szarych człowieczków, którzy po prostu egzystują, starając się za wszelka cenę jakoś dowartościować. I tak w sumie myśli na każdym kroku tylko o tym, czy aby na pewno spełni wszystkich oczekiwania.

Kiedyś duża liczba lajków na Insta czy pod zdjęciem profilowym to było jej szczyt marzeń (taki w porównaniu do górki żółwia w lesie - tak w jej lesie jest górka, która nazywa się górką żółwia). Dobrze, że z tego wyrosła. Tak jakby. Bo nadal jej miło, ale wie już i sama się przekonała na własnej skórze, jak ten wyidealizowany świat pełen filtrów i napinki ją po prostu wkurwia. Jak  ją niszczy. 

Życie wkurwia. A człowiek nic z tym nie robi. To znaczy taki człowiek, jak ta wyżej wspomniana blondynka, bo przecież w erze couchingu, trenerów majewskich, chodakowskich i innych każdy bierze życie w swoje ręce i zapierdziela (ona też tak robiła i był to jeden z lepszych okresów w jej dorosłym życiu, więc coś w tym jest). Brawo Wszyscy. 

No dobra, ale po to są książki. Żeby się zrelaksować, uciec, podróżować w czasie, przenieść się do przeróżnych zakątków świata. Chwile z książką celebrujemy, prawda? Siadamy wygodnie, mamy specjalny kąt, ulubioną pozycję, koc, kubek z kawą (koniecznie czarną) czy herbatą. Bierzemy przekąski. To jest TA chwila. Jedni mają pełen relaks przy ambitnej literaturze a inni przy tej banalnej, z happy endem. Jeszcze inni szukają w książkach terapeutów, wprowadzają w życie wieczne zmiany, gdy coś nie wypala szybko odnajdują zaznaczone fragmenty żeby sobie pomóc. Książki są jak najlepsi kumple, psychiatrzy, kochankowie. Książki to nasi przyjaciele. Książki to nałóg, bo czytanie uzależnia a każde uzależnienie jest w mniejszym bądź większym stopniu destrukcyjne. Niezdrowe. Toksyczne. Ale przyjemne. No bo ile można żyć życiem tych wszystkich bohaterów? Blondyna często się nad tym zastanawia, często przypomina sobie, iż żyje tu i teraz a książka to książka. Tylko to tak zajebiście miło wcielić się w taką bohaterkę i po prostu nie być tu i teraz. 

Jak można się zrelaksować przy poradniku? Kupiła kiedyś taki, bestseller - mówili, zmienił moje życie - pisali. Miało ja to nauczyć jak przestać się martwić i zacząć żyć. Tak. Na pewno. Pomogło.

Ciąg dalszy chyba nastąpi. Musi.

"Maybe reading was just a way to make her feel less alone, to keep her company. When you read something you are stopped, the moment is stayed, you can sometimes be there more fully than you can in your real life" ?

To tylko fikcja.

ACKNOWLEDGEMENT

Oh god, to nawet nie jest wszystko zabawne ani fajne. Ale tak fajnie mi się piszę a ostrzegałam, że to będzie chaos i bez ładu i składu, to wszystko tutaj. Miałam też pisać o książkach a nie o jakiś fikcyjnych, totalnie nieprawdziwych i nie znanych mi, osobach...Wybaczcie. Nagły napad weny czy czegoś, whatever.

Kocham Was! Ta cała blondyna, o której była mowa powinna szybko założyć bookstagrama i poznać takich wspaniałych ludzi. 

​Tu Karolina i mój pierwszy post, bądźcie wyrozumiali! A to będzie post o mnie.

​​

​​ Ostatnio, mianowicie  ponad tydzień temu, postanowiłam dać znajomym spokój i założyć BOOKSTAGRAM. Wow, nie wiedziałam, że takie coś istnieje. Odkryłam to przypadkiem, jak dodałam hashtag "bookaholic" pod zdjęciem. Jakby wrota niebios się przede mną otwarły i pochłonęły do reszty! Egzaminy, sesja? Magisterka? Who cares jak mam bookstagrama i poznałam tych cudownych ludzi, którzy chcą mnie obserwować. Latam z aparatem, stawiam jedną nogę na stołek, drugą na niestabilny stolik i cykam, ku zgrozie ojca, zdjęcia książek i kubka z herbatką (po czym wylewam herbatę i brudzę czyste, białe prześcieradło dziękując Bogu, że nie doleciało do iPhone'a bo bym dostała zawału na miejscu). Odbiło mi na starość.

 Kocham Was, choć nie znam Waszych imion. Kocham Was choć wielu z Was dziewuszki jest młodszych ode mnie i już o niebo mądrzejszych i bardziej utalentowanych. Kocham bo dodałyście mi skrzydeł. A teraz trochę polatam, ku zgrozie wszystkich.

PS. Przeniosłam się. Kilka godzin ogarniania tamtego wyglądu szlaf trafił... więc będzie miło jak zostawicie po sobie tu ślad! Dużo jeszcze do ogarnięcie przede mną, ale wstępnie prezentuje się to wszystko tak. ENJOY!